اعتراف خامنه ای به وجود خطر کمونیسم- مهران محبی

کارگر کمونیست۸۸۳
خامنه ای روز بیستم اردیبهشت جمعی از مزدوران حراستی و اعضاء خانه کارگر و شوراهای اسلامی، و اعضاء کانون انجمن های صنفی را به مناسبت “هفته کار و کارگر” به حضور پذیرفت. او در این دیدار که مناسبت اش ظاهرا هفته کذائی کار و کارگر بود، حتی حاضر نشد از روی مصلحت و ریاکاری هم شده ضدیت خود و مکتب اسلامی اش با کارگر را پنهان کند و یک تبریک به این مناسبت به عوامل گردآوری کرده بگوید. خامنه ای صحبت هایش را با تبریک سالروز میلاد رضا (امام هشتم شیعیان) و گرامیداشت یاد “رئیسی” جنایتکار شروع کرد. سپس به چرندگوئی و بیان مزخرفاتی پرداخت که بیشترش مرتبط با اوضاع منطقه ای و گرفتاریهای هسته ای رژیم بود. در بخشی از صحبت ها، خامنه ای به طورحساب نشده یک موضوع خطرناکی برای خود و حکومت اش بر زبان آورد که تا حالا به این صراحت و از طریق تریبون رسمی گفته نشده است. او در مورد نفوذ کمونیست ها و چپ ها در میان کارگران و نقش آن ها در ترغیب و سازماندهی کارگران برای اعتصاب حرف زد .

تا آنجا که در آرشیوهای مربوط به دیدارها و سخنرانی های خامنه ای قابل دسترس و قابل مشاهده است دیدار خامنه ای با به اصطلاح کارگران از سال 1398 تا سال گذشته انجام نگرفته ولی سال 1403 و امسال دو بار است که پی در پی صورت گرفته و از این جهت که دوبار چنین دیداری پی در پی در بحرانی ترین سال های عمر حکومت انجام گرفته، حائز اهمیت است. حائز اهمیت است، چون از نظر خامنه ای و همه جانیان حاکم و مهمتر اینکه در مکتب ضد انسانی اسلام، زندگی و شأن انسانی کارگر مورد توجه نیست، در نتیجه باید موضوعات دیگری که این دیدارها را الزامی کرده اند را مورد دقت قرار داد. این دیدارها بازتاب اوضاع بر حکومت زیر فشار بن بست های همه جانبه و اعتراضات عمومی، مخصوصا اعتراضات کارگری در مدت یک سال گذشته است. خامنه ای به تقلاهای مذبوهانه افتاده تا به خیال خودش دل کارگران را به دست بیاورد و پایشان را از روی گلو خود و رژیم اش بردارد.

رهبر درمانده می داند که کارگران چه جایگاه و موقعیت محوری ای در میان جنبش های اعتراضی جامعه دارند و اعتصابات و اعتراضات شان که در حال گسترش و قدرت گیری هستند، می توانند در ادامه شرایطی که امروز حکومت در آن گرفتار شده و از هر جهت مخصوصا از نظر اقتصادی به بن رسیده و توان پاسخگوئی به هیچ یک از خواست های معیشتی جامعه را ندارد، به اعتصابات و اعتراضات سراسری تبدیل شوند و در پیوند و همزمانی و همگامی با خیزش های خیابانی کار رژیم را تمام کند. به این خاطر است که سیرک نزدیکی و همسوئی معنوی کارفرمایان و سرمایه داران با کارگران به عنوان ریشه همسوئی مادی و هم افزائی در تولید مطابق با توصیه های قرآنی و اسلامی را رهبری می کند که شاید فرجی حاصل کند.

خامنه ای در این دیدار سعی می کند رابطه کار و سرمایه از دیدگاه آخوندی و اسلامی را که بر مبنای ائتلاف و همکاری و “صمیمیت” است، تشریح کند و به کمونیست ها که بر وجود تضاد در میان کارگر و سرمایه دار تأکید دارند و بر این اساس به زعم او می خواهند کارگاه ها را به تعطیلی بکشانند، حمله می کند و می گوید:” کمونیست ها در ابتدای انقلاب می خواستند تولید را تعطیل و فلج کنند و امروز هم همان انگیزه ها وجود دارد، اما هم آن روز و هم امروز کارگران ما در مقابل آنها ایستاده و با مشت محکم به دهانشان کوبیده اند”. جالب این است که رهبر به زعم طرفدارانش فرزانه و باهوش جمهوری اسلامی بلافاصله “بند را آب می دهد” و می گوید:” برای تعطیلی واحدهای تولیدی در چندین سال گذشته، بهانه هائی همچون نبود مواد اولیه یا فرسودگی ماشین آلات مطرح می شد در حالیکه این مشکلات باید علاج می شد نه اینکه کارخانه ها تعطیل شوند” و بعد به کارخانه هائی اشاره می کند که به گفته خودش به منظور سودجوئی از طریق فروش زمین های ارزشمندشان تعطیل شدند و ماشین آلاتشان از محل خارج شده اند.
اینجا خود خامنه ای با استناد به واقعیات تعطیلی کارخانجات به خاطر کمبودهای مواد اولیه و فرسودگی ماشین آلات صنعتی و همچنین به خاطر سودآور بودن فروش زمین های کارخانه ها برای صاحبان سودجویشان، اعتراف می کند. اتفاقا این خود صاحبان سودجوی کارخانه ها و حکومت دزد و فاسد و جنگ افروز و ماجراجو است که به خاطر ایجاد ناامنی منطقه ای از طریق تروریست های اسلامی و برنامه های هسته ای و موشکی که باعث تحریم های بین المللی شده، عاملان تعطیلی کارخانه ها و تحمیل بیکاری و فقر و گرانی بر کارگران و اکثریت مردم محروم هستند. همین اعتراف ناخواسته خامنه ای نه تنها به ضرر کمونیست ها نیست، بلکه تأئیدی بر حقانیت آنها است که دوستان و مدافعان واقعی کارگران هستند.
کارگرانی که امروز با بیکاری، گرانی و فقر دست و پنجه نرم می کنند و در عین حال شاهد هستند که صاحب کاران و سرمایه دارنی که قبلا برایشان کار کرده یا همچنان برایشان کارمی کنند صاحب چه سرمایه ها و ثروت های افسانه ای شده اند. اراجیف خامنه ای که می گوید میان کارگر و سرمایه دار یک رابطه دوستی، همسو و هم افزا قرار دارد، تنفر و انزجار کارگران را از او شدید تر میکند. و در برابر آن کارگران می گویند حق با کمونیست هاست که می گویند سرمایه دار دشمن طبقاتی کارگر است.
کمونیست ها همیشه گفته اند که میان کارگر و سرمایه دار یک رابطه متضاد و خصمانه وجود دارد که اساس آن تولید برای سود سرمایه دار است. به طوری که در یک طرف رابطه تولید، سرمایه دار مفتخور و در طرف دیگر کارگر قرار دارد و سرمایه دار با استثمار و بهره کشی از نیروی کار کارگر سود به جیب می زند و این سود با دستمزد و امکان سطح برخورداری کارگر از زندگی و رفاه رابطه ای معکوس و متضاد دارد. یعنی هر قدر که سود سرمایه دار بیشتر شود، در ازای آن به طور جبری و الزام آور از دستمزد کارگر کم می شود.

برخلاف چرندیات خامنه ای، کمونیست ها مانند بقیه مردم و همکارانشان ادامه زندگی شان در گرو کار کردن است و خواهان تعطیل شدن کارخانه ها نیستند. و تا جائی که بتوانند در مقابل کارفرمایانی که از روی سودجوئی بیشتر قصد فروش زمین ها و ماشین آلات کارخانه ها با دسیسه اعلام ورشکستگی و نهایتا تعطیلی کارخانه دارند، می ایستند. در این رابطه مبارزات و اعتراضات فراوانی توسط کارگران اخراجی در پشت درهای بسته شده کارخانه های زیادی مانند نساجی ها که در طول حاکمیت جمهوری اسلامی یکی بعد از دیگری تعطیل شدند، به ثبت رسیده اند و اتفاقا خود خامنه ای هم در صحبت هایش به آمار بالای تعطیلی کارخانه ها به منظور سودجوئی های صاحبانشان اذعان می کند.
کمونیست ها در شرایط عادی و معمولی طرفدار اعتصاب کارگران در کارخانه ها به عنوان یک ابزار عمومی در مقابل تعدیات کارفرمایان به کارگران و تضییع حقوق آنان هستند و در شرایط انقلابی و بحرانی مانند حالا که رژیم در آستانه سرنگونی قرار گرفته سازماندهندگان اعتصابات کارگری برای وارد کردن ضربه نهائی بر پیکر حکومت هستند.
سخنان خامنه ای و همه جنایتکاران اسلامی علیه کمونیستها، بیش از بیش نشانگر درجه نفود آزادیخواهی و برابری طلبی در اعماق جنبش کارگری و کل جامعه و فشار کمونیست بر گرده خامنه ای و کل ارتجاعی اسلامی است.