اقتصاد بچاپ و در رو!

” مسخره است که بنگاههای دولتی که صادرات دارند ارز شون را وارد نمیکنند. یعنی چی؟!!! با منابع مردم، بنگاه درست کردن و اسمش را گذاشتن ، فولاد ، پتروشیمی و …گار مجانی، آب مجانی، برق مجانی، سنگ آهن مجانی به اینا میدن که همه اش مال مردم است. بعد آقایون صادر میکنند و پولش را هم برنمیگردونن. چنین جامعه ایی امکان بقا نداره. چه ما این حرفا را بزنیم یا نزنیم. چه باشیم ،چه نباشیم. چنین جامعه ایی امکان بقا نداره و حتما فرو می ریزه..” (حسن راغفر از اقتصاددانان دوم خردادی و استاد دانشگاه الزهرا)

جمهوری اسلامی معجون بسیار ناتو و نا بابی از سیاست و اقتصاد در این دوره است. هیچ چیزش با منطق انسانی نمیخواند. بعد از چهل سال جنایت و خرافه پراکنی، خود را در موقعیت اضمحلال و فروپاشی می بیند و برای همه شان مسلم است که حکومتشان آینده ای در این مملکت ندارد. به همین دلیل دست اندرکارانش مشغله اصلی شان اینست که آینده خود را در جایی خارج از ایران محکم کنند. با رانت خواری، قلدری، تقلب، زورگویی و با حرص و بیرحمی تمام می چاپند، پول بالا میکشند، منابع کشور را تاراج میکنند و یکی یکی به این کشور آن کشور در میروند و قصر و ویلاهای خود را در کشورهای دیگری بر پا میکنند. یک عده ای هم بعنوان سیاستمدار و اقتصاد دان در حول و حوش جناحهای حکومت حرص میخورند و هشدار میدهند که این اوضاع دوام نمی آورد و حکومت از هم می پاشد.

بله این اوضاع دوام نمی آورد. و این جنبه مثبت و امید بخش اوضاع کنونی است. این نتیجه جدال جسورانه کارگران و معلمان و بازنشستگان و دانشجویان و زنان و مردانی است که شب و روز دارند میجنگند تا این اوضاع دوام نیاورد و هرچه زودتر این بساط چپاول جارو شود. میلیونها نفر در این کشور دارند با مشقت و قربانی دادن و زندانی دادن با جسارت میجنگند که به این اوضاع چپاول و جنایت پایان دهند. و همه چیز گویای اینست که روند اوضاع به سمت پایان یافتن این اوضاع است. برای آن بخش از ثروتها هم که در کشورهای دیگری جا داده شده است، با کمک و همبستگی و همراهی کارگران و مردم شریف آن کشورها حتی المقدور فکری خواهیم کرد. اما اول باید سرچشمه چپاول و غارت در داخل کشور را که با جنایات بسیار همراه است، خشکاند.