این منم، من زنم – عطیه نیک‌نفس

مندرج در ژورنال شماره ۷۴۳ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

روز بیست و هشتم مه (۸ خرداد) روز جهانی بهداشت قاعدگی نام‌گذاری شده است. بهداشت چه از نظر فیزیکی و چه از جنبه روانی آن در این مورد بسیار مهم است. ولی من در این نوشته نه به این موضوع بلکه می‌خواهم نگاهی کوتاه به دوران قاعدگی زنان در کشور اسلام زده ایران بیندازم.

باوجود رژیمی سراسر زن‌ستیز، زنان در ایران از کودکی مورد سرکوب سیستماتیک قرار می‌گیرند و زن بودن به‌خودی‌خود جرم محسوب می‌شود. بدن زن و هر آنچه به او متعلق است مایه خجالت او باید باشد و باید پنهان شود. بنا بر احکام ضدزن اسلامی زنی که در دوران قاعدگی است نجس و ناپاک محسوب می‌شود و حضورش در بعضی اماکن مذهبی ممنوع است. این “خون ناپاک” که اولین شروع جاری‌شدنش، مجوز تجاوز اسلامی به کودکانی که دیگر “زن” محسوب می‌شوند است، برای میلیون‌ها زن جز تحقیر و احساس شرم چیزی ببار نداشته است. حتی برای خرید نوار بهداشتی پنهان شده در یک کیسه نایلون سیاه باید خجالت کشید.

اما چاره چیست؟

. باید از طریق هر مدیا و تریبونی که در دست داریم از زن بودنمان به‌عنوان یک انسان حرف بزنیم، از بدنمان که سرکوب شده، از اینکه هر ماه در دوران قاعدگی چه اتفاقی برای ما می‌افتد، چه نیازهایی قبل از شروع این سیکل، در حین این سیکل و بعد از آن داریم.

از اینکه بدن من نه‌تنها مایه شرم من نیست، بلکه با افتخار زنی هستم که بدنم، نیازهایم و بهداشت آن را می‌شناسم و به آنها اهمیت می‌دهم، حرف بزنیم. از اینکه زن بودن، انسان بودن و داشتن تمامی حقوق انسانی، حق من است، حرف بزنیم و صدالبته باید متشکل به جنگ با بی حقوقی اسلامی برویم.

دنیایی برابر را بسازیم که در آن هیچ دختر نوجوانی به دلیل پریود شدنش تحقیر و سرکوب و شرم‌زده نشود و زن به‌عنوان یک انسان را با تمام نیازهایش به رسمیت بشناسد. در یک‌کلام انقلاب “زن، زندگی، آزادی” را به پیروزی برسانیم.