تجمع بازنشستگان و تحصن سراسری معلمان دو اتفاق مهم

گفتگو با شهلا دانشفر در برنامه نگاه روز در تلویزیون کانال جدید

شادی شوشتری:  در شرایطی که در آبان ماه به گفته رویترز رژیم ۱۵۰۰ نفر از معترضین را به قتل رسانده و طبق تخمین ها ۱۰۰۰۰ نفر را دستگیر کرده است، تجمع بازنشستگان در دوم دیماه و حمایت معلمان از این حرکت اعتراضی  و اعلام تحصن سراسری در مدارس از سوی شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان را چطور ارزیابی می کنید؟

شهلا دانشفر: اینکه بدنبال سرکوب وحشیانه خیزش آبانماه و کشتار و جنایتی که حکومت انجام داد، چنین تجمعات و اعتراضاتی شکل میگیرد، نشانگر اینست که چگونه جامعه ایستاده است و کوتاه نمی آید. بازنشستگان و معلمان دو بخش پیشتاز و رزمنده جامعه هستند  که با تجمع و با تحصن  و اعتصاب سراسری خود  جلو آمدند و به کل جامعه راه نشان دادند و یک اتفاق مهم و شورانگیز در تداوم خیزش آبانماه است. بازنشستگان و معلمان صدای اعتراض جامعه هستند. صدای اعتراض جامعه ای هستند که عقب نمی نشیند. بخاطر اینکه نمیتواند عقب بنشیند. بخاطر اینکه فقر بیداد میکند. فلاکت بیداد میکند. تبعیض و نابرابری بیداد میکند. بی حرمت کردن مردم و سرکوب و جنایت بیداد میکند مردم نمیتوانند کوتاه بیایند. در بیانیه ای که معلمان به مناسبت تحصن روز دوم دی ماه داده بودند، همانجا اعلام کردند و گفتند هیچگاه سرکوب نتوانسته است ما را عقب بزند و ما مطالبه گریم و بر خواستهایمان تاکید داریم. گفتند فرزندان ما، دانش آموزان ما در این سرکوبگریها جانباختند و ما هرگز فراموش نخواهیم کرد. معلمان و بازنشستگان در بیانیه هایشان ضمن محکوم کردن سرکوبگریهای جنایتکارانه حکومت اسلامی،  همچنین اعلام کرده بودند که آمرین و عاملین این کشتارها و این جنایات و سرکوبها باید محاکمه شوند .

روز دوم دیماه علیرغم امنیتی کردن فضای خیابانها و ممانعت از شکل گیری تجمع، تجمعی چهار صد نفره از بازنشستگان در مقابل مجلس برپا شد. در میان آنها بازنشستگانی بودند که از شهرهای دیگر به تهران آمده بودند.  در این تجمع اعتراضی بازنشستگان با شعارهایی چون “کارگر زندانی، آزاد باید گردد” ، “زندانی سیاسی آزاد باید گردد”، “دانشجوی زندانی آزاد باید گردد”، “نان، درمان، معیشت، حق مسلم ماست”، “فقر، فلاکت، اعتراض، اعتراض”، “سراسر ایران زحمتکشان در زندان”، فریاد اعتراضشان را علیه سرکوبگریهای حکومت و فقر و فلاکت و بی تامینی مطلق مردم بلند کردند. ١٦ نهاد از بازنشستگان، معلمان و کارگران به فراخوان بازنشستگان در دوم دیماه پیوسته بودند. از جمله کانون صنفی معلمان تهران از این فراخوان اعلام حمایت کرده بود و شوراهای هماهنگی تشکلهای صنفی معلمان همزمان معلمان را در تمام شهرها به اعتصاب و تحصن در مدارس فراخوان داده بود. جمهوری اسلامی در هراس از گسترش دامنه این اعتصاب آنهم در اوضاع سیاسی امروز جامعه که گفتمان بر سر رفتن بسوی اعتصابات سراسری به عنوان یک گام مهم در تداوم خیزش آبانماه داغ است، مدارس را در استان البرز و شهرهای تهران، تبریز، اصفهان، ارومیه و شماری از شهرهای دیگر تحت عنوان آلودگی هوا تعطیل اعلام کرده بود. علیرغم این معلمان در دهها شهر دیگر از جمله در شهرهای مختلفی از  استانهای کردستان، فارس، خراسان و بوشهر دست  از کار کشیدند و با نوشتن خواستها و موضوعات اعتراضشان بر روی کاغذهایی سفید و به دست گرفتن آنها در دفاتر مدارس به تحصن نشستند.

این چنین بود که  تجمع بازنشستگان در دوم دیماه و همزمان تحصن معلمان در مدارس و اعلام اعتصاب سراسری آنها یک اتفاق سیاسی مهم و در تداوم خیزش آبانماه  و اعتراضات مردمی بود که به خیابان آمدند و و شعار جمهوری اسلامی نمیخواهیم، نمیخواهیم سر دادند.

شادی شوشتری:‌ بازنشستگان و معلمین اعتصابی و متحصن چه مطالبات و خواسته هایی را مطرح کردند؟

شهلا دانشفر: یک موضوع مهم اعتراض بازنشستگان  و معلمان اعتراض به  لایحه بودجه دولت است. این لایحه بودجه دولتی است که خزانه اش خالی است و ورشکسته است. خود حکومت آنرا لایحه بودجه انقباضی خوانده است. آنرا لایحه بودجه استقامت خوانده است. معنای واقعی این گفته ها نیز ادامه دادن به چپاول و دزدی و بریدن آخرین لقمه نان از سفره مردم است. معنای آن فقر و فلاکت بیشتر برای مردم است. از جمله در لایحه بودجه سال ٩٩ اعلام شده که دستمزد و حقوق کارگران، معلمان، بازنشستگان و بخش های حقوق بگیر جامعه فقط پانزده درصد افزایش خواهد یافت . یعنی قرار است فقط  ١٥ درصد به دستمزد و حقوقی که همین امروز چند بار زیر خط فقر است، اضافه شود.  آنهم با وجود افزایش سه برابری قیمت بنزین و تاثیر آن بر افزایش قیمت دیگر کالاها و صعود سرسام آور هزینه زندگی مردم. روشن است که مردم نمیتوانند این وضعیت را تحمل کنند و قبول نخواهند کرد. شیپور این اعتراض را بازنشستگان و معلمان در دوم دیماه به صدا در آوردند و به این اعتبار اعتراض آنان به لایحه بودجه حکومت اسلامی، اعتراضی اجتماعی است که درد همه مردم را بیان میکند.  جدا از این موضوع بازنشستگان و معلمان خواستهایی دارند که بارها بخاطر آن تجمع و اعتراض کرده اند و پاسخی نگرفته اند. از جمله در اعتراض به زندگی زیر خط فقر، اعلام کرده اند که حقوق آنها باید در قدم اول به بالای خط فقر اعلام شده دولت افزایش یابد و اگر امروز خط فقر هشت میلیون است باید میزان حقوق آنها بالای هشت میلیون باشد. آنها خواستار درمان رایگان برای همگان و تحصیل رایگان برای همه کودکان شده اند، خواستار پایان دادن به اختلاس ها و بازگردانده شدن پولهای بسرقت رفته به صندوق بازنشستگان، صندوق تامین اجتماعی و به بانک ذخیره فرهنگیان شده اند، خواستار پایان دادن به امنیتی کردن مبارزات و آزادی بدون قید و شرط معلمان زندانی، کارگران دربند و تمامی زندانیان سیاسی و در همین راستا آزادی دستگیر شدگان اخیر شده اند. همچنین خواست حق تشکل، حق تجمع، حق رسانه و آزادی بیان از خواستهای مهمی است که در اعتراضات اخیر بازنشستگان و معلمان برجسته تر از هر وقت بر آنها تاکید شده است.  اینها همه محور خواستهای بازنشستگان و معلمان است که به اعتراضات آنان در دوم دیماه شکل داد.

شادی شوشتری: ‌ آیا شاهد اتحاد و همبستگی بیشتری در صفوف تشکل های بازنشستگان و معلمان هستیم یا می توان امیدوار بود اتحاد های فرا صنفی بیشتر شکل بگیرد؟

شهلا دانشفر: هر دو اینها وجود دارد. اولا این درجه از اتحاد که ١٦ نهاد از بخش های مختلف بازنشستگان، معلمان و کارگران کنار هم قرار میگیرند و از فراخوان بازنشستگان اعلام حمایت میکنند و معلمان نیز در همبستگی با آنها اعلام اعتصاب سراسری و تحصن را مدارس را میکنند یک اتفاق سیاسی مهم است. این یک همبستگی و اتحاد سراسری و یک قدرتمنایی کارگری است. این اتفاق در مقابل جامعه برای رفتن متحدانه بسوی اعتصابات سراسری و تجمعات سراسری راه نشان میدهد. دلیل چنین سطحی از اتحاد و همبستگی طبعا مضمون واحد خواستهاست. به عبارت روشنتر خواستهای معلمان، بازنشستگان، کارگران و بخش عظیم جامعه واحد است. مردم این فقر، این بردگی، این تبعیض و نابرابری و این سرکوبگری ها را نمیخواهند. مردم جمهوری اسلامی را نمیخواهند  و به  این دلیل است که ما شاهد درجه بالایی از اتحاد و همبستگی در مبارزات بخش های مختلف کارگری و در واقع ٩٩ درصدی های محروم جامعه هستیم. نکته قابل توجه اینست که این اتحاد و همبستگی ها امروز شکل سازمانیافته و متعین تری بخود گرفته و در قالب نهاد و گروههای مبارزاتی دارد ابراز وجود میکند. و قطعا ما شاهد همبستگی های مبارزاتی بیشتری در سطح جامعه خواهیم بود. اینها همه زمینه ها و بستر رفتن بسوی اعتصابات و تجمعات سراسری در سطح جامعه است.

شادی شوشتری:‌ آنچه مسلم است رژیم با بودجه جدید برای سال ۹۹ می خواهد فقر بی سابقه تری را به مردم تحمیل کند. در مقابل این وضعیت چه می شود کرد؟

شهلا دانشفر: دقیقا همینطور است. به همین دلیل همانطور که اشاره کردم یک محور مهم اعتراض بازنشستگان و معلمان در روز دوم دی ماه اعتراض به لایحه بودجه حکومت اسلامی  بود. این لایحه تعرض وسیعتری به زندگی و معیشت مردم است. این لایحه حکومتی است که از لحاظ اقتصادی ورشکسته است و میخواهد ضمن تدوام دزدی ها و چپاولگری هایش برای اینکه چند صباحی بیشتر عمر کند، بازهم مردم را سرکیسه کند و زندگی و معیشت آنان  را به نابودی بیشتری بکشاند. در این لایحه بودجه های کلان میلیاردی به دستگاههای سرکوب حکومت از جمله نیروهای انتظامی و دم و دستگاه مذهبش اختصاص داده شده  است، برای اینکه جامعه را از مبارزاتش عقب بزنند. حتی این بودجه ها افزایش هم داشته است.  اما بطور واقعی موضوع فراتر از لایحه بودجه است و مردم  در برابر کل بساط جهنمی جمهوری اسلامی ایستاده اند و جنبش سرنگونی هر روز سازمانیافته تر و با خواستهای رادیکالتر به جلو گام برمیداد و انقلابی انسانی را در چشم انداز نزدیک جامعه قرار داده است.

اما  در پاسخ به سوال شما و چه باید کرد ها تاکید من بر اعتصابات سراسری و تجمعات سراسری است. یعنی همان کاری که بازنشستگان و معلمان در دوم دیماه زنگ آنرا به صدا در آوردند. به این معنا  که برای تداوم خیزش آبانماه رفتن بسوی اعتصابات سراسری یک پاسخ است. رفتن بسوی تجمعات سراسری یک پاسخ است. سازمانیابی اعتراضات در محلات و بدست گرفتن کنترل آنها یک پاسخ است.  ایجاد شوراهای سازماندهی اعتراض در محلات و در تمام شهرها و به راه انداختن اعتراضاتی با موضوعاتی  سراسری چون نپرداختن پول آب، برق  و گاز که بعد از گرانی بنزین قیمت آنها نیز افزایش یافته است، یک پاسخ است.  سازمانیابی حول اعتراض برای آزادی بازداشت شدگان اخیر و تمامی زندانیان سیاسی همراه با خانواده ها یک پاسخ است. رفتن به سوی تجمعاتی مثل گرامیداشت یاد جانباختگان آبانماه در پنجم دیماه و تداوم این تجمعات بصورتی کارزاری قدرتمند  یک پاسخ است. بخاطر اینکه با این کارزار پیام جامعه اینست که میگوید ما کوتاه نمی آییم. پیامش اینست که ما ارج میگذاریم به مبارزات و خواستهایی که این عزیزان بخاطر آنها جان خود را از دست دادند. پیامش اینست که میگوید ما آزادی میخواهیم، ما برابری میخواهیم و ما یک زندگی انسانی میخواهیم و در برابر سرکوبگری ها می ایستیم و کوتاه نمی آییم.

 اینها همه راهکارهای ما برای تداوم مبارزات مردم و به جلو گام برداشتن بیشتر جنبش سرنگونی و خلاصی از شر جمهوری اسلامی است.   جمهوری اسلامی باید با تمام دم و دستگاه سرکوب و جنایتش گورش را گم کند و برود.