جایزه “دانه انجیر معابد” و جایگاه زنان ایران – میلاد رابعی

نشریه ژورنال شماره ۱۰۳۷ – فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه

فیلم “دانه انجیر معابد” به کارگردانی محمد رسول‌اف، جایزه نقره فیلم آلمان، “لولا” را دریافت کرد. میثاق زارع، بازیگر این فیلم به‌عنوان بهترین هنرپیشه مرد انتخاب شد.

این موفقیت دیگری در صحنه بین‌المللی برای “دانه انجیر معابد” و پیام آن است.

محمد رسول‌اف در بخشی از سخنان خود در این جشنواره این جایزه را به زنان ایران تقدیم کرد. دراینباره رسول اف درصفحه اینستاگرامش هم نوشته :” در برابر همه بازیگران زن در ایران که برای اعتراض به سرکوب وحشیانه ی مردم توسط جمهوری اسلامی حاضر نشدند مقابل دوربین‌های دستگاه سانسور بروند تعظیم می‌کنم. از آنها اجازه خواستم تا جایزه بهترین فیلم معتبرترین رویداد سینمای آلمان را به نمایندگی‌شان به سهیلا گلستانی تقدیم کنم. کوشیدم توجه‌ها را به دوباره شدت گرفتن اعدام‌ها در ایران جلب کنم”.

فیلم رسول‌اف علاوه بر تاریخ سینما در تاریخ سیاسی- اجتماعی ایران نیز برای همیشه ثبت می‌شود. اثری که توانست ضمن کنار زدن حجاب اجباری، شرایط جامعه و روزهای ملتهب ۱۴۰۱ را به‌خوبی در قالب یک درام مهیج به تصویر بکشد. “دانه انجیر معابد” خود متأثر از انقلاب ۱۴۰۱ و فضای اعتراضی جامعه است. در حقیقت این تحول بزرگ اعتراضی در بطن جامعه است که موجب خلق چنین آثاری می‌گردد.

نقش برجسته زنان نیز که خصلت‌نمای انقلاب مردم ایران است به‌وضوح در داستان فیلم و همچنین در صحبت‌های رسول‌اف در این جشنواره قابل‌مشاهده است. نفس تقدیم این جایزه به زنان ایران نشان از حقانیت این فیلم و دست‌اندرکارانش دارد.

در تمامی این سالها و بویژه از آغاز انقلاب ۱۴۰۱ تا امروز، جامعه شاهد موضع‌گیری‌های متفاوت هنرمندان مختلف بوده و نسبت به آن واکنش نشان داده است. آنها که همچنان در کنار حکومت ایستاده‌اند و مجیزش را می‌گویند مورد نفرت و بایکوت مردم قرار گرفته‌اند و در مقابل، کسانی همچون رسول‌اف که از هنرشان به‌عنوان تریبونی برای رساندن صدای اعتراض مردم استفاده کرده‌اند مورد حمایت وسیع و همه‌جانبه مردم هستند.

می‌توان انتظار داشت که با پیشروی بیشتر اعتراضات مردم، هنرمندان بیشتری به جبهه مردم بپیوندند و با خلق آثار مختلف ضمن پشتیبانی از مردم، خود و اثرشان را جاودانه کنند. چرا که تاریخ ثابت کرده که هنری که در خدمت اقلیت حاکم قرارمی‌گیرد با سقوط آن سیستم محو و نابود می‌شود و برعکس، آثاری که از خواست‌های مردم، از آزادی و رهایی دفاع کرده‌اند، برای همیشه زنده مانده‌اند.