سؤال از حمید تقوایی
انترناسیونال: همانطور که همه میدانند جمهوری اسلامی در طی سالهای سیاه حاکمیت خود جامعه را ازهرجهت به قهقرا برده است. خصوصاً از نظر اقتصادی و منابع طبیعی ویرانهای بر جای گذاشته است. ابعاد واقعی این مسئله پس از سرنگونی رژیم روشن خواهد شد. جمهوری سوسیالیستی موردنظر شما چگونه میتواند آن درجه از رفاه و خوشبختی را که تصویر میکند بر این ویرانه برپا سازد؟ چه اقدامات عملی برای تغییر شرایط معیشت مردم در کوتاهمدت در دستور کار شما قرار میگیرد؟
حمید تقوایی: ابتدا لازم است بر این نکته پایهای تأکید کنم که تولید در هر جامعهای، در طول تاریخ و در عصر ما، نهایتاً به سه عامل مبتنی است: نیروی کار، مواد اولیه، و ابزار تولید. این عوامل مبنای تولید ثروت و یا وسایل موردنیاز مردم در همه جوامع هستند و امروزه در جامعه ایران از هیچ یک از این جنبهها کمبودی وجود ندارد. ایران از نظر تعداد و ترکیب جمعیت جوان و آمادهبهکار، و همچنین وجود نفت و گاز و جنگلها و سایر معادن و منابع طبیعی جامعه ثروتمندی است. از سوی دیگر وسایل و تکنولوژی تولید نیز باتوجهبه انقلاب الکترونیک ظرفیت و توانایی تولید در سراسر دنیا را در سطحی بیسابقه و به شکل جهشی افزایش داده است. اگر علیرغم این امکانات جامعه ایران در بیتامینی معیشتی و فقر و فلاکت دستوپا میزند تنها و تنها نتیجه حاکمیت آیتاللههای میلیاردر و مافیای اقتصادی مفتخور و فاسدی است که هموغمشان سودپرستی و ثروتاندوزی شخصی و در درجه بعد پروار کردن نیروهای سرکوب در جهت حفظ ثروت و قدرت جهنمی خودشان است. نظام اقتصادی در ایران، مثل هر جای دیگر دنیا، بر محور سوداندوزی یک اقلیت کوچک صاحب سرمایه سازمانیافته و جمهوری اسلامی یکی از فاسدترین و چپاولگرترین حکومتهای سرمایهداری در عصر ماست. با سرنگونکردن این حکومت راه برای بکار گرفتن امکانات اقتصادی موجود در خدمت رفاه همه مردم هموار میشود.
مهمترین اقدامات رفاهی فوری جمهوری سوسیالیستی عبارت است از رایگان کردن بهداشت و درمان، آموزشوپرورش، رفتوآمد شهری، پرداخت بیمه بیکاری و بیمه بازنشستگی مکفی، و تأمین مسکن مناسب و ارزان برای همه شهروندان. بودجه برای انجام فوری این اقدامات در اولین گام از طریق مصادره ثروتهای نجومی که مافیای اقتصادی حاکم با دزدی و غارت جامعه اندوخته و در حسابهای بانکی داخلی و خارجی انباشته است تأمین میشود. بنا بر آمار رسمی حجم کل دزدیها و اختلاسها و پولها و داراییهای “گم شده” از ابتدای به قدرت رسیدن رژیم تا امروز بیش از ٧٠٠ میلیارد دلار بوده است. این ثروت را از دست این غارتگران بیرون میکشیم و صرف رفاه عمومی میکنیم.
منبع دیگر تأمین بودجه برای اقدامات رفاهی فوری عبارت است از حذف بودجه نجومی نیروهای مسلح و سرکوبگر حکومت، حذف کمکهای میلیاردی به نیروهای اسلامی در منطقه (بعد از سرنگونی اسد فاش شد که جمهوری اسلامی بیش از ۳۰ میلیارد دلار صرف حفظ حکومت او کرده است)، و حذف بودجه بنیادهای مذهبی و امامزادهها و مساجد و ائمه جمعه و دیگر دارودسته مفتخور روحانیت. مذاهب و برگزاری مراسم و مناسک مذهبی در جمهوری سوسیالیستی آزاد است اما هزینه این فعالیتها نباید از جانب دولت تأمین شود. باید توجه داشت که مذهب در ایران و در همه جهان تنها یک اعتقاد نیست بلکه یک صنعت بسیار سودآور و درعینحال بسیار مضر به حال مردم است. دولت سوسیالیستی به این صنعت مثل صنعت دخانیات برخورد خواهد کرد. یعنی قطع همه کمکهای دولتی به مذهب و بستن مالیاتهای سنگین به درآمد بنیادهای مذهبی شامل اوقاف و نذورات و خمس و زکات و غیره.
سیاست دیگر ما پرداخت حقوق پایه مکفی، فوراً به شهروندان نیازمند و بهتدریج با رشد و شکوفایی تولید به همه شهروندان، خواهد بود. تأمین معیشت همه شهروندان یعنی برخورداری از حق زندگی و این حق باید کاملاً مستقل از موقعیت کاری و شغلی آنها و یا خانوادهشان به رسمیت شناخته شود. تأمین حقوق پایه فیالحال در برخی کشورها پیشرفته موردبحث و بررسی است و در جوامعی نیز بخشا متحقق شده است. در جمهوری سوسیالیستی این یک رکن سیاستهای اقتصادی ما خواهد بود.
و بالاخره هدف نهایی ما برقراری سوسیالیسم، یعنی تولید نه بر مبنای سوداندوزی بلکه در خدمت رفاه همه مردم است. شعار ما این است “از هرکس بهاندازه توانش، به هر کس بهاندازه نیازش”. این شعار یعنی قطع رابطه بین تأمین زندگی و معیشت با کار و شغل افراد. تأمین زندگی به معنی تأمین رفاه همه مردم منطبق با آخرین دستاوردها و استانداردهای رفاهی عصر حاضر، و این امر تنها با لغو استثمار و بردگی مزدی امکانپذیر است.
تا وقتی هدف تولید سوداندوزی است بیتامینی اقتصادی و معیشتی و فقر و مسکنت در ایران و در هیچ جای دیگر جهان ریشهکن نخواهد شد. در جمهوری اسلامی ثروتاندوزی طبقه سرمایهدار با رانتخواری و دزدی و چپاول و فساد نهادینه شده درهمآمیخته است. ازاینرو برای رهایی کل جامعه نهتنها بساط دزدی و چپاول اسلامی، بلکه کل نظام سرمایهداری که بهخاطر حفظ منافع خود به چنین حکومت فاسد و غارتگری نیازمند است، باید برچیده شود. در جامعه ایران همه شرایط و عوامل مادی تأمین رفاه عمومی وجود دارد. کافی است تا نظام و مناسبات تولیدی موجود را زیرورو کرد تا کل جامعه رها شود.
۲۸ دی ۱۴۰۳، ۱۷ ژانویه ۲۰۲۵