نشریه ژورنال شماره ۱۰۴۴ – فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه
جمهوری اسلامی هرازگاهی نشستی با شرکت مقامات درجه دوم کشورهایی از منطقه برگزار میکند تا تصویر یک قدرت منطقهای از خود نشان دهد. “مجمع گفتوگوی تهران” در همین یکشنبه و دوشنبه از همین نوع نشستها بود که با عنوان غلطانداز “عاملیت منطقهای در نظم و بینظمی جهانی، وفاق یا افتراق” برگزار شد.
راهانداختن چنین نشستی در مقطع تور سیاسی – اقتصادی بزرگ دونالد ترامپ در منطقه، آن هم با چنین عنوان دهنپرکنی یک واکنش سیاسی از سر استیصال است. سران حکومت اسلامی که به لافزدن در باره موقعیت نظام در حال احتضارشان عادت کردهاند، این بار هم در باره این نشست مسابقه لافزنی گذاشتهاند. عباس عراقچی که در شغل مدیریت تسلیم “آبرومندانه” خامنهای در مذاکرات هستهای وامانده است، در جریان این نشست ادعا کرد که مذاکرات میان جمهوری اسلامی با آمریکا در شکلدادن به “صلح و ثبات” در منطقه نقش مؤثری ایفا میکند! او حتی ادعا کرد که “پایتخت ایران میتواند به مرکزی برای تبادل آرا و گفتوگو درباره مسائل منطقهای و بینالمللی تبدیل شود”!
در همین نشست، محمدجواد ظریف، که زمانی در نقش وزیر خارجه شغل خون و کثافت شویی از چهره جمهوری اسلامی را به عهده داشت، با گندهگویی، حکومت اسلامی را “بزرگترین قدرت منطقه” خواند، تغییر توازن قوا در منطقه را به رقص تانگو تشبیه کرد که به همکاری دو طرف نیاز دارد، از عهده “یک کشور” بر نمیآید و از کشورهای منطقه خواست که به همدیگر – و البته به جمهوری اسلامی – بهعنوان فرصت نگاه کنند!
“یکی را به ده راه نمیدادند، سراغ کدخدا را میگرفت”! رفتار مقامات جمهوری اسلامی در منطقه مصداق زنده این ضربالمثل است. مضحک است که مقامات حکومت اسلامی که دست و پایشان از کشورهای تحت نفوذشان جمع شده، محور مقاومت تروریستیشان درهمشکسته، حکام منطقه را که همین دیروز در حال رقص تانگو با دونالد ترامپ بودند، به تانگو با یکدیگر و جمهوری اسلامی دعوت میکنند!
موقعیت مستأصل بینالمللی جمهوری اسلامی برای ما مردم ایران مهم است. هرچقدر دستوپای این حکومت از سطح بینالمللی و منطقهای بیشتر جمع شود، همان قدر دست ما برای تغییر بنیادی بازتر خواهد بود، همان قدر امید و عزم برای روانهکردن جمهوری اسلامی به قعر نابودی هم بیشتر خواهد شد.