محکومیت جمهوری اسلامی توسط گروه هفت، چه اهدافی را مدنظر دارد؟ شهاب بهرامی

مندرج در ژورنال شماره ۹۶۶ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

وزیران خارجه آمریکا، کانادا، بریتانیا، فرانسه، آلمان، ایتالیا و ژاپن در گروه هفت و نماینده ارشد اتحادیه اروپا، روز شنبه ۲۷ بهمن در حاشیه کنفرانس امنیتی مونیخ در آلمان با یکدیگر دیدار کردند. در پایان این دیدار، گروه هفت بیانیه‌ای منتشر کرد و در آن به‌صراحت، “اقدامات بی‌ثبات‌کننده ایران”، از جمله پیشرفت سرعت غنی‌سازی اورانیوم بدون توجیه معتبر و کمک تسهیل‌کننده ایران “به سازمان‌های تروریستی و گروه‌های مسلح در سراسر خاورمیانه و دریای سرخ” را محکوم نمود.

اهم سیاست دول اروپایی و دولت آمریکا بر چند نکته متمرکز است، جمهوری اسلامی غنی‌سازی اورانیوم با غلظت بالا را متوقف کرده و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، دسترسی، نظارت و کنترل کامل بر فعالیت‌های هسته‌ای ایران را داشته باشد. جمهوری اسلامی از سیاست گروگان‌گیری اتباع دو تابعیتی و اتباع خارجی دست برداشته، تمامی فعالیت‌های تروریستی را متوقف و حمایت‌های نظامی، مالی و لجستیکی خود به نیروهای نیابتی را به طور کامل قطع کند و همچنین حمایت‌های نظامی خود را به اشغال اوکراین توسط روسیه پایان داده و به ارسال پهپاد و موشک‌های بالستیک به کشور مزبور پایان دهد.

لازم به یادآوری است در این بیانیه برای تزیین و رنگ‌ولعاب دادن ژست اومانیستی، خواستار” احترام دولت ایران به حقوق شهروندی و رعایت حقوق بشر” نیز شده‌اند؛ لذا بیانیه “سرکوب سراسری و نقض حقوق اساسی بشر” از سوی حکومت ایران را نیز محکوم می‌کند. سؤال اینجا است که این محکومیت‌های گاه‌وبیگاه دول اروپایی چه تأثیر جدی در تغییر سیاست خارجی و سیاست سرکوب وحشیانه داخلی داشته و چقدر حکومت به این محکومیت‌ها تمکین کرده است. واقعیت نشان داده که رژیم نه‌تنها عقب‌نشینی نکرده؛ بلکه همچنان گستاخانه به سیاست سرکوب ادامه داده است.

راه‌حل رهایی از طاعون حکومت اسلامی، نه انتشار قطاری از اعلامیه و بیانیه در محکومیت و لفاظی‌های دیپلماتیک و فشار حداکثری، بلکه بایکوت سیاسی – دیپلماتیک حکومت اسلامی، بستن تمامی سفارتخانه‌های رژیم، بیرون انداختن حکومت از نهادهای بین‌المللی و بالاخره حمایت جدی از مبارزات مردم ایران برای پیروزشدن بر جنایت‌کاران و اوباشان اسلامی است.