روزنه rowzane خبری – تحلیلی
مندرج در ژورنال شماره ۸۳۱ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)
“انتشار آمار در بارۀ کودک‌همسری در ایران متوقف شد! ”
این روزها به خیابان در ایران که نگاه می‌کنی، حس غرور و خشم هر دو را می‌توانی در اعماق وجودت احساس کنی.
دفاع از حرمت و حیثیت انسان از ذره ذرۀ ذره هر گوشه‌وکنار شنیده می‌شود. در اعتراض و تجمع بازنشستگان در تهران دولت به چالش کشیده می‌شود. وقتی تظاهرکنندگان فریاد می‌زنند “وزیر تعاون باید بیاد خیابون” یعنی دولت، یعنی وزیر باید پاسخگوی مطالبۀ آنها باشد. وقتی معلمان شریف و آگاه از غیرایدئولوژیک شدن کتاب‌های درسی می‌گویند و یا پرستاران به غیراستاندارد بودن بیمارستان‌ها و کمبود تجهیزات پزشکی اعتراض دارند، اینها نشانۀ دفاع بخش‌های مختلف از حرمت و شأن انسان است. اینها غرور ماست. به این تن‌ندادن می‌بالیم. جامعه دارد پوستۀ هر آنچه بوی عقب‌ماندگی و تحجر و هر آنچه له کردن و نامحترم شمردن بشر است را از خود جدا می‌کند. تاروپود جامعه تشنۀ نو شدن است و این اوضاع به جمهوری اسلامی اجازه نمی‌دهد به هر کاری به‌راحتی دست بزند. دیگر مردم مدرن نمی‌پذیرند.
مسئولین گفته‌اند آمار کودک‌همسری را منتشر نکنند. چرا؟ چون از خشم مردم می‌ترسند. وگرنه شرمشان نمی‌شود که بگویند “مادران ۱۴ساله”. آمار این فاجعه نباید پخش شود تا انسانیتی که خود را موظف می‌داند از کودک و حق کودک دفاع کند، به این آمار استناد نکند. جلو انتشار آمار را می‌گیرند درحالی‌که سدی در مقابل خود پدیده نه‌تنها وجود ندارد که خود دولت و قوانین این عمل را تشویق می‌کنند.
امروز پرستاران و کارگران و بازنشستگان، زنان و دانشجویان و جوانان دارند از بندبند یک منشور مدرن و انسانی که حقوق همۀ شهروندان از جمله کودکان را شامل می‌شود با مشتهای گره‌کرده و با قدم‌های استوار در خیابان‌ها با آهنگی دلنواز و گوش‌نواز و بسیار بلند فریاد می‌زنند. ما قصد عقب‌نشینی نداریم. در آستانۀ دوسالگی انقلابمان هستیم. دستاوردهای تا کنونی را که با جان شیرین عزیزانمان، با ازدست‌دادن چشم‌های زیبای فرزندانمان، و با جسارت باشکوه زنان و مردان حاضردرصحنه به‌دست‌آمده پاس می‌داریم.
نباید بگذاریم بیشتر از اینها کودکی بچه‌هایمان را بدزدند. نباید اجازه بدهیم بال پرواز کودکانمان را قیچی کنند. آنها جلو انتشار آمار کودک‌همسری را می‌گیرند و ما جلو این پدیده نفرت‌انگیز می‌ایستیم.
