روزنه rowzane خبری – تحلیلی در پاییز ماه بود که طرح اخراج سازی های وسیع در صنعت نفت در دستور کار گذاشته شد. اما با خیزش آبان این طرح ناگزیز به تعویق انداخته شد. اکنون همین طرح دوباره روی میز مقامات دست اندر کار قرار گرفته است. درز این خبر به فضایی از اعتراض و نگرانی در میان کارگران دامن زده است. مورد اخیر از این بیکارسازیها در شرکت مدیریت بهره برداری پتروپارس POMC انجام گرفته است. در نتیجه این اقدام تمامی پرسنل زن شرکت POMC که غالبا در پروژه تعمیرات نگهداری فاز 12 پارس جنوبی دردفتر سعادت آباد تهران مشغول به کار بودند، اخراج شدند. این اولین گزینه امیر امرایی مدیرعامل جدید این شرکت برای اجرای طرح بیکارسازی ها بود.
شرکت POMC با بیش از 1000 نیروی متخصص تجربیات بسیار موفقی در حوزه های پیش راهاندازی و راهاندازی داشته است. اما بدنبال روی کار آمدن امرایی وضعیت آن بحرانی شد و فشار برگرده کارگران شدت یافت. تعداد کارگران شاغل در آن بسرعت کاهش یافت و شرکت به سمت نابودی رفت. امرایی یک جوان ٣٥ ساله از دایره حکومتی هاست. افرادی نظیر او از نظر حاکمیت شاخص هایی دارند که میتوان آنها را به راحتی در راس یک شرکت بسیار بزرگ و مهم قرار داد. از جمله مذهبی بودن، مخالفت با پرسنل زن، حلقه به گوش بودن در اجرای طرحهایی که از بالا داده میشود نظیر واگذاری پروژه ها به شرکت هایی که از قبل مشخص شده اند و همراهی با بساط دزدیها و چپاولها شاخص های مهم چنین گزینشهایی است. از نمونه کارهای امرایی در این جهت این بود که بالافاصله بعد از انتصاب اقدام به اخراج مدیر نیروی انسانی شرکت کرد و شخصی همسو با خود را در این سمت گماشت. دلیلش این بود که مدیر نیروی انسانی سابق POMC را همراه طرحهای چپاولگرانه خود نمیدانست. جالب اینجاست که اداره کار نیز با همه برنامه های این شرکت همراهی میکند. حتی در برخی موارد به بهانه اتمام پروژه شرکت ، بیمه بیکاری هم به کارگرای اخراج شده پرداخت نمیشود.
آنچه در شرکت بهربرداری پتروپارس POMCمیگذرد آینه ای از وضعیت دیگر مراکز نفت و حاکمیت یک مافیای دزد و چپاولگر بر تمام مراکز کارگری است. در این سیستم وزارت کار و قوانین و دستگاه قضایی همه بر یک ساز مینوازند و در به بردگی کشیدن بیشتر کارگران همراهند. این وضعیت حجم نارضایتی ها را بسیار بالا برده و زمزمه های اعتراض در میان کارگران شدت گرفته است. این وضعیت تاکیدی صد چندان بر گذاشتن پایه های اعتراضی سازمانیافته و شورای سازماندهی اعتراضات در تمام مراکز نفت و رفتن به سوی اعتراضات سراسری است. تشدید تعرضات بر زندگی و معیشت کارگران نفت و تشدید فضای اعتراضی در میان این کارگران، در متن اوضاع اعتراضی جامعه فضای مناسبی برای رفتن بسوی اعتصابات سراسری و گسترده در میان کارگران نفت است. امروز توجه ها بسوی ما کارگران است و باید به ضرورت این اوضاع پاسخ بموقع داد.
کارگر کمونیست ٦٠٨