از اوین تا وین

ضرورت جایگزینی اعتصاب غذا با شیوه های مبارزاتی تعرضی تر و ادامه کارتر

“توسل به اعتصاب غذا به عنوان حربه‌ی اعتراضی گواه آن است که کارد به استخوان زندانیان رسیده به طوری که فکر می‌کنند تنها راه باقی مانده برایشان این است که جان خود را دستمایه‌ی رساندن صدای اعتراض‌شان به بیرون از زندان کنند. بر ما و هر انسان آزادی‌خواهی است که صدای اعتراض زندانیان سیاسی را بشنویم و از خواسته‌های آنان که به قتل یکی از پرشورترین مدافعان آزادی بیان گره خورده است، حمایت کنیم ….”

از بیانیه کانون نویسندگان ایران

تحصن اعتراضی در وین که سومین روز خود را پشت سر میگذارد طنین صدای زندانیان سیاسی در سطح جهانی است. وقت آنست که اعتصاب غذا با شیوه های تعرضی تر و ادامه کارتری جایگزین شود. اگر زندانیان سیاسی در ایران “کارد به استخوانشان رسیده” و خود را ناگزیر می بینند “جان خود را دستمایه‌ی رساندن صدای اعتراض‌شان به بیرون از زندان کنند.” ما بیرون از زندان و بویژه خارج از ایران راههای بسیار موثر تر و تعرضی تری برای بلند کردن فریاد اعتراضمان داریم.

تحصن کنندگان وین با عمل خود در واقع به زندانیان اعتصابی اعلام میکنند صدای آنها شنیده شده است و همصدا با کانون نویسندگان از آنان می خواهند “به اعتصاب غذای خشک خود پایان دهند و جان‌های عزیز خود را بیش از این به خطر نیندازند”.

این فراخوان علاوه بر خصلت و ضرورت آشکارا انسانی آن، راه تداوم و گستردگی بیشتر جنبش برای آزادی زندانیان سیاسی در ایران را نیز هموار میکند.

مندرج در ژورنال شماره ۱۶