اوجگیری مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی و شیوه اعتصاب غذا

قتل بکتاش آبتین همانطور که انتظار میرفت به یک موج اعتراضی گسترده، از اعتراض زندانیان سیاسی در ایران تا تحصن اعتراضی در وین، دامن زد. این حرکت با اعتصاب غذای تعدادی از زندانیان سیاسی در اعتراض به قتل بکتاش آبتین و خواست معرفی عاملین و آمرین این جنایت آغاز شد و با طرح اعزام هیات بین المللی برای رسیدگی به وضعیت زندانیان سیاسی در ایران، آزادی فوری زندانیان مبتلا به کرونا و یا در معرض ابتلا به این بیماری مهلک، آزادی فوری زندانیان دو تابعیتی که بوسیله جمهوری اسلامی به گروگان گرفته شده اند، آزادی اعضای کانون نویسندگان، و طنین فریاد زندانی سیاسی آزاد باید گردد از اعتراض در زندان فراتر رفت و ابعاد گستره تری پیدا کرد. در تجمع و همایش وین چهره هائی مانند بری روزن از گروگانهای سابق آمریکائی در جریان اشغال سفارت، نزار زکا شهروند لبنانی که او هم چهار سال در ایران زندانی بوده است، جمشید برزگر، روزنامه‌نگار و از اعضای سابق هیات دبیران کانون نویسندگان ایران، مینا احدی سخنگوی کمیته بین المللی علیه اعدام و عضو دفتر سیاسی حزب کمونیست کارگری ایران، و تعداد دیگری از فعالین آزادیخواه، از جمله جمعی از فعالین حزب کمونیست کارگری در آلمان، و فعالین کارزار آزادی کارگران زندانی ( فری دم ناو) شرکت دارند. این تجمع در برابر هتل کوبورگ در وین، محل برگزاری مذاکرات مقامات غربی با جنایتکاران جمهوری اسلامی حول برجام، صورت می پذیرد. اعتراض به این مذاکرات و خواست قطع رابطه سیاسی با جانیان حاکم بر ایران نیز یکی از خواسته هائی است که از جانب مینا احدی و فعالین حزب ما در این تجمع مطرح شده است. این حرکت اعتراضی با پرچم دفاع از زندانیان سیاسی و خواست آزادی فوری آنها میتواند به نقطه آغاز جنبشی قوی و کوبنده در ایران و در سطح بین المللی تبدیل بشود. حزب ما با تمام توان و امکانات خود از اعتراض زندانیان در ایران، همایش اعتراضی وین و از جنبش برای آزادی زندانیان سیاسی فعالانه حمایت میکند و همه نیروها و چهره های آزادیخواه را به حمایت از این حرکت فرامیخواند.

یک دستاورد حمایت جهانی از زندانیان سیاسی میتواند و باید خاتمه بخشیدن به اعتصاب غذای آنان و تداوم مبارزه در زندانها در اشکال تعرضی تر و ادامه کارتری باشد.

همانطور که کانون نویسندگان در بیانیه خود اعلام کرده است:
“توسل به اعتصاب غذا به عنوان حربه‌ی اعتراضی گواه آن است که کارد به استخوان زندانیان رسیده به طوری که فکر می‌کنند تنها راه باقی مانده برایشان این است که جان خود را دستمایه‌ی رساندن صدای اعتراض‌شان به بیرون از زندان کنند. بر ما و هر انسان آزادی‌خواهی است که صدای اعتراض زندانیان سیاسی را بشنویم و از خواسته‌های آنان که به قتل یکی از پرشورترین مدافعان آزادی بیان گره خورده است، حمایت کنیم و اجازه ندهیم حکومت با سرکوب و بی‌توجهی عامدانه، زندانی سیاسی دیگری را به کام مرگ بفرستد.”
کانون نویسندگان همچنین “ضمن قدردانی از اقدام انسانی و شجاعانه‌” زندانیان اعتصابی و “محکوم کردن اقدام ضد بشری حاکمیت در قتل بکتاش آبتین و با توجه به این‌که آنان با به خطر انداختن جان خود آن هم با اعتصاب غذای خشک صدای اعتراض‌شان را به گوش جهانیان رسانده‌اند، از آنان می‌خواهد که به اعتصاب غذای خشک خود پایان دهند و جان‌های عزیز خود را بیش از این به خطر نیندازند.”

این در واقع، فراخوانی به تحصن کنندگان در وین هم هست. آنچه در آکسیون وین اهمیت دارد و میتواند به جنبش ادامه دار در ایران و در بقیه نقاط دنیا تبدیل بشود نفس تجمع و تحصن چهره های آزادیخواه از ایران و آمریکا و لبنان و دیگر کشورها و طرح خواست آزادی گروگانهای زندانی دو تابعیتی، رسیدگی به وضعیت اسفبار زندانیان، اعتراض به قتل خاموش در زندانها، خواست آزادی همه زندانیان سیاسی و بالاخره انزوای جهانی جمهوری اسلامی است. اگر زندانیان سیاسی در ایران که “کارد به استخوانشان رسیده” خود را ناگزیر می بینند که ” جان خود را دستمایه‌ی رساندن صدای اعتراض‌شان به بیرون از زندان کنند.” ما بیرون از زندان و بویژه خارج از ایران راههای بسیار موثر تر و تعرضی تری برای بلند کردن فریاد اعتراضمان داریم.

بنا بر گزارش کانون نویسندگان ایران اکنون وضعیت دو تن از اعتصاب‌کنندگان به اسامی پیمان پورداد که به سرطان خون مبتلاست و علی‌اصغر حسنی‌راد نگران کننده است.

تحصن کنندگان وین با عمل خود در واقع به زندانیان اعتصابی اعلام میکنند صدای آنها شنیده شده است و از آنان می خواهند “به اعتصاب غذای خشک خود پایان دهند و جان‌های عزیز خود را بیش از این به خطر نیندازند”.
این فراخوان علاوه بر خصلت و ضرورت آشکارا انسانی آن، راه تداوم و گستردگی بیشتر جنبش برای آزادی زندانیان سیاسی در ایران را نیز هموار میکند.
٢٣ ژانویه ٢٠٢٢