اول ماه مه، روز همبستگی جهانی کارگری علیه بربریت سرمایه

بیش از چهار دهه است که طبقه کارگر در ایران همواره سیاستهای خشن و تعرضات افسار گسیخته، استثمار و  بهره کشی وحشیانه،  بالا کشیدن دستمزد ناچیزش توسط کارفرمایان و سرکوبگری های وحشیانه دولت حامی سرمایه داری را متحمل شده است.

همین امروز نیز دستگاه حاکم که توان و اراده ای برای حل مشکلات جامعه کارگری و پاسخگویی به خواسته های به حق این طبقه را ندارد با تمام قوا مقابل کارگران صف آرایی کرده و تلاش می کند همچون همیشه با استفاده از سرکوب و فشار مطالبات کارگران را به عقب براند.

با این وجود و به رغم این سرکوبگری ها ، کارگران بیش از هر زمان دیگری در تقابل با مناسبات موجود قرار گرفته و اکنون که به روز جهانی کارگر نزدیک میشویم شاهد آنیم که فضای اعتراضی قدرتمندی میان کارگران نقاط مختلف در حال شکل گیری و شدت گرفتن است.

روز کارگر امسال با سه موضوع مهم پیوند خورده است.

نخست فراگیر شدن بیماری کرونا است که با بی توجهی های عامدانه حکومت فاسد به سرعت در محیط های کار اشاعه یافت و از آن جا که سیری ناپذیری سرمایه داران و دشمنی و ضدیت حاکمیت با طبقه کارگر مانع از تعطیلی مراکز کار و تولید شد، امکان بروز فاجعه ای هولناک در محیط های کاری و کارگری وجود دارد.

تعطیل نشدن محیط های کار و فقدان استانداردهای بهداشتی و درمانی، خطر ابتلای کارگران و خانواده هایشان را بشدت افزایش داده و متاسفانه در کارخانجات متعددی قربانیانی نیز گرفته است. اما تاکنون آمار دقیقی از شمار مبتلایان و جانباختگان ناشی از آن بدست نیامده است.

شیوع ویروس کرونا تنها به بیماری کارگران ختم نشد بلکه در موارد بسیاری به بهانه ای در دست کارفرمایان و دولت جنایتکار برای اخراج و بیکارسازی وسیع  کارگران بدل گشت.

حکومت ضد انسانی جمهوری اسلامی نه تنها به وظیفه و مسئولیت خود در تامین نیازهای معیشتی کارگران و شهروندان عمل نکرد بلکه با بی رحمی و بی شرمی تمام تعرضاتش را بر زندگی کارگران و کل جامعه گسترش داد.

موضوع دوم بحث تعیین دستمزد است.

نرخ تعیین شده برای دستمزد سال 99 یک اهانت آشکار و تحقیرآمیز به طبقه کارگر از سوی حریص ترین و وحشی ترین سیستم سرمایه داری بود که تا کنون وجود داشته است.

رقم اعلام شده هیچ سنخیت و تناسبی با واقعیت نداشته و ندارد و به عقیده ما کارگران پنج برابر زیر خط فقر است.دستمزدی که نه تنها در وضع معیشت کارگر بهبود ایجاد نمیکند و امکان برخورداری از یک زندگی آبرومند را از کارگر سلب می نماید بلکه با وجود هزینه های سرسام آور زندگی، تورم و گرانی روزافزون، اجاره بهای گزاف مسکن و هزینه های بهداشت درمان و تحصیل حتی شکم خانواده کارگر را هم سیر نخواهد کرد.

  در نبود تشکل های واقعی و شوراهای مستقل کارگری ، هر سال شورای عالی کار که مرکب از نمایندگان کارفرمایان و دولت و  نمایندگان شورای عالی کار و انجمن های صنفی که بطور واقعی نمایندگان تشکلهای دست ساز حکومت هستند، تشکیل جلسه داده و از بالای سر کارگران بر سر میزان فروش نیروی کار او تصمیم میگیرند.  حداقل دستمزد تعیین شده برای  سال 99 ظلمی آشکار به طبقه کارگر ایران است و حاصل آن فقر و درماندگی بیشتر خانوارهای کارگری در سال جدید خواهد بود.

سومین موضوع تشدید تعرض سازماندهی شده علیه فعالان کارگری در روزهای اخیر برای به عقب راندن مبارزه کارگران و بالا بردن هزینه های آن است.

از جمله این تعرض ها  مخالفت با مرخصی و پرونده سازی جدید برای جعفر عظیم زاده دبیر هیئت مدیره اتحادیه آزاد کارگران است که اکنون با ٦ سال حکم در زندان بسر می برد و زمینه سازی برای ضبط و مصادره وثیقه های او بخاطر دستگیری های قبلی اش و همینطور احضار سراسیمه اعضای دیگر این اتحادیه به زندان و نیز بازگرداندن اسماعیل عبدی از معلمان معترض به زندان اوین در آستانه روز جهانی کارگر است.

واقعیت نشان میدهد که مبارزه کارگران برای دستیابی به حقوق خود بدون توجه به این اقدامات سرکوبگرانه و چنگ و دندان نشان دادن های حکومت رو به جلو در حال حرکت و جوشش است.

در طول همین یک ماه و اندی که از شروع سال جدید می گذرد کارگران واحدهای مختلف در سراسر کشور با اعتراضات و اعتصابات خود به مقابله با سیاستهای ضد کارگری دولت و حکومت برخاسته اند. در قبال دستمزدهای چندین بار زیر خط فقر تشکلها و نهادهای مختلف کارگری و بخش های مختلف طبقه کارگر بیانیه داده و صدای اعتراضشان را علیه این بربریت اعلام کرده اند و  گستردگی این اعتراضات موجب  هراس رژیم از “شورش گرسنگان”  و به خیابان ریختن ٣٠ میلیون گرسنه شده است.

این اعتراضات نوید پیشروی مبارزات کارگری در سال 99 را میدهد ؛ اما آنچه که در این میان ما کارگران باید به آن توجه کنیم این است که برای پیشبرد مبارزه گسترده خود علاوه بر اتحاد و همبستگی ، متشکل شدن هم ضرورتی اساسی است.

نبرد اقتصادی علیه حکومت سرمایه داری اقدام فوری و متحد طبقاتی ما در تشکیل شورا ها را می طلبد.

مجامع عمومی و تشکیل شورا ظرف اصلی و عملی ما در مبارزه همه جانبه مان خواهد بود که امر دخالتگری مستقیم توده کارگر در همه امور را محقق میکند.

قدرت واقعی ما کارگران در مجامع عمومی و سازمان یابی شورایی به صورت علنی است که نمود پیدا میکند. در آنجاست  که تصمیم گیری، اعتراض و مطالبه گری کارگر بصورتی جمعی کارساز می افتد.

این حق ما کارگران است که تشکل خودمان را داشته باشیم و از آن طریق برای خلاصی از شر استثمار و سودجویی سرمایه داری وحشی و حریص و برای دستیابی به یک زندگی انسانی تلاش نماییم.

با امید به تحقق این امر به استقبال روز کارگر می رویم و همه کوشش خود برای نمایش اعتراض قدرتمندانه مان علیه حکومت سرمایه داری ، ضد انسانی و متوحش جمهوری اسلامی را بکار خواهیم بست.

زنده باد اول ماه مه روز جهانی کارگر

پیمان شجیراتی ـ کارگر سابق فولاد اهواز

کارگر کمونیست ٦١٨