برنامه براندازی تدوین شود – پاسخ به سؤال: کیوان جاوید

نشریه ژورنال شماره ۱۱۵۷– فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه

زهره: احزاب باید هرچه زودتر برنامه براندازی را تدوین، تبیین و ارائه دهند چه کسی، چه جور و چه وقت و چگونه باید همگرایی و اتحاد ایجاد شود. خیلی مهم هست… کسی حاضر نیست در جریان سیلی بیفتد که سمت ‌و سو یش معلوم نیست.

کیوان جاوید: دوست عزیز، زهره ممنون از اینکه نظریات خودتان را با من در میان می‌گذارید. من تلاش می‌کنم از میان بخش زیادی از سؤال‌هایتان به این بخش بپردازم.

سؤال شما مسائل متنوعی را در بر می‌گیرد. اول از چه کسی شروع کنم. هیچ تک فردی نمی‌تواند از آسمان نازل شود و برنامه سرنگونی تدوین کند. دوره حضور احزاب و ارائه برنامه‌های سیاسی روشن برای سرنگونی جمهوری اسلامی است. حتی در انقلاب ۵۷ هم این خمینی نبود که به تنهایی قدرت را بدست گرفت. خمینی در رأس یک جنبش و یک شبکه وسیع از مساجد و آخوندها و یک جنبش ارتجاعی، ضد آزادیخواهی، برابری‌طلبی و ضد مدرنیسم به‌سوی قدرت سیاسی خیز برداشت و بالاخره با کمک دول غربی توانست حمایت ارتش را کسب کند و حکومت سلطنتی را کنار بزند. خمینی یک فرد نبود، بلکه رهبر یک جریان فکری و سیاسی و جنبشی بود.

گفتید چه وقت و چگونه باید همگرایی و اتحاد ایجاد شود. وقت مبارزه برای سرنگونی از همان روز به‌قدرت‌رسیدن این رژیم بود و همه روز ادامه دارد. اما در مورد همگرایی و اتحاد باید گفت، همگرایی بین چه نیروهایی صورت می‌گیرد. همگرایی بین راست سلطنت‌طلب و ضد آزادی و ضد برابری‌طلبی ممکن نیست بدست بیاید. این جریان در دفاع از مذهب و اسلام حاضر است در کنار جمهوری اسلامی قرار بگیرد و همین را رضا پهلوی به‌صراحت اعلام کرده است. او می‌گوید از قرار باشد اسلامی مورد حمله قرار بگیرد چه بهتر که همین جمهوری اسلامی بماند. آنها در جریان تظاهرات انقلاب زن زندگی آزادی پرویز ثابتی از یکی از رؤسای ساواک پرده‌برداری کردند و شعار مرگ بر چپی و مجاهد سر دادند.

احزاب چپ و شبکه‌های وسیعی از انقلابیون ضد حکومت اسلامی که در ایران فعال هستند می‌توانند بر محورهای عملی مشخص متحد شوند. از جمله برای پایان‌دادن به اعدام‌ها و علیه فقر و گرانی و علیه حجاب و دفاع حقوق‌بگیرانی که بی‌وقفه دست به اعتراض و اعتصاب می‌زنند در یک صف قرار بگیرند و متحد شوند.

اما سرنگونی جمهوری اسلامی منوط به ارائه برنامه مشترک بین احزاب نیست. احزاب نمی‌توانند یک برنامه مشترک سرنگونی ارائه دهند، چون در نهایت هر حزبی برای سرنگونی راه ‌و روش مختص به خودش را نمایندگی می‌کند.

احزاب باید نظر همه مبارزین و فعالین اجتماعی را به خود جلب کنند و در واقع نمایندگی سیاسی و فکری و جنبشی این تشکل‌ها را بدست بیاورند تا در جهت سرنگونی قوی‌تر و متحدتر شوند.  اما انقلاب کار سازمان‌ها و نهادها و احزاب نیست. انقلاب کار توده عظیم مردی است که دیگر نمی‌توانند چنین زندگی خفت‌باری را تحمل کنند. آنچه که توده های قیام کنند نیز باید بیاموزند، انتخاب یک حزب سیاسی با برنامه روشنِ انقلابی است. من باور دارم چنین حزبی وجود دارد و باید به این حزب پیوست. حزب کمونیست کارگری ایران انتخاب من است. امیدوارم انتخاب شما هم  همین حزب باشد.