به پیشواز کنگره می رویم

امروز جمعه ۱۲ آذر دوازدهمین کنگره حزب کمونیست کارگری ایران آغاز می شود. این کنگره، کنگره متعارف حزبی متعارف همانند احزاب متعارف دیگر حال چه  در قدرت و یا چه در اپوزیسیون نیست. از نوع احزاب متعارف پارلمانی غربی نیست. از نوع احزاب قانونی و غیر قانونی کشورهای “جهان سومی ” نیست. برخلاف تمام احزاب بورژوایی نامبرده فوق، مطلقا ایدئولوژیک نیست. حزبی مطلقا ممنوعه است، حزبی خلاف جریان است. اجازه فعالیت علنی ندارد لذا محدودیت ها و موانع فراوان تا حدودی سد راه علنی بودن فعالیت هایش در داخل گشته است. با همه این اوصاف تاثیر شگرف سیاست های رادیکال و انقلابی این حزب در بسیاری از اعتراصات جنبش های اجتماعی مشهود است تا آنجا که رژیم جمهوری اسلامی، حزب کمونیست کارگری ایران را در “صدا و سیمایش” به درست اینگونه توصیف کرد: حزب کمونیست کارگری ایران” حزب اعتراضات اجتماعی است”.

بعد از بحران مالی  ۲۰۰۸-۹ و سقوط وال استریت و عروج جنبش اشغال، متفکرین و تئوریسین های بورژوازی بناچار به صدا درآمده و به سترونی و ناکارائی مناسبات سرمایه داری، زبان به اعتراف گشودند. حتی فرانسیس فوکویاما تئوریسین “پایان تاریخ” و از طرفداران پرو پا قرص اقتصاد بازار آزاد و بربریت نئولیبرالیستی پذیرفت که اشتباه کرده و سرمایه داری به بن بست رسیده است. توماس پیکتی با تمجیدی ریاکارانه از مارکس به اقتصاد شبه کینزی نقب زد تا بحران سرمایه داری را تخفیف دهد. پل میسون اقتصاددان انگلیسی فرمول ریاضت معکوس و نوعی سوسیالیسم تخیلی قرن بیست و یکمی را در زرورق “پسا سرمایه داری پیچید و البته لیست این متفکرین بسیار طولانی است. آنچه نقطه نظر مشترک اکثریتشان است اینکه بربریت سرمایه داری از کنترل خارج شده و می رود حتی زمین و حیات و زندگی را به نابودی کشاند.

قطعا بشر امروز نیازی به شنیدن این گفته ها و تئوری ها ندارد تا به حقیقت ماجرا پی ببرد، رازی در میان نیست. تغییرات آب و هوائی و خطر انقراض حیات هر روزه احساس می شود. فقر بیش از نیمی از ساکنان زمین معرفه است. جنون رقابت های نظامی و شعله ور کردن آتش جنگ های قومی و مذهبی و غیره امری روزانه است.

چه باید کرد؟

یقینا ما قادر نیستیم کل مردم روی زمین را نجات دهیم، چنین ادعائی هم نداریم. اما مدعی هستیم  و اراده کرده ایم که سرمایه داری متوحش ایران را که برای غارت و دزدیهای نجومی کمر به نابودی هر چیزی در آن سرزمین بسته به همراه رژیم جنایتکارش در ایران را سرنگون کنیم و جامعه ای آزاد و برابر برپا داریم با حکومتی سوسیالیستی و انسانی  و اینجا است که فاکتور و اهمیت کنگره حزب کمونیست کارگری برجسته می شود.

جامعه ایران به لحاظ سیاسی بسیار بالغ است. جنبش های رادیکال و اعتراضی زیادی خو د  را متشکل کرده اند. فضا و گفتمان چپ، فضای غالب است و جنبش چپ کارگری می رود تا به عنوان رهبر سیاسی جامعه قد علم کند. قطعا در چنین فضایی و حتی بعد از سرنگونی جمهوری اسلامی، بورژوازی در چنین فضائی تن به انتخابات آزاد پارلمانی و غیره نخواهد داد چرا که در همان گام اول کمونیستها قدرت سیاسی را به کف می آورند. همچنانکه منصور حکمت می گفت، بورژوازی با زبان خوش از قدرت کنار نمی رود باید قهری و به زور انقلاب از اریکه قدرت به زیرش کشید. سرکوب خونین اعتراضات مسالمت آمیز کشاورزان و مردم اصفهان در روزهای اخیر، خود شاهد زنده و گویای این حقیقت است.

بنابراین شرط پیروزی مبارزات انقلابی مردم وجود یک حزب خوشنام، خوش سابقه، نیرومند، عملگرا، انقلابی و سازش ناپذیر است و این یعنی حزب کمونیست کارگری. حزبی که اراده کرده است به آرزوهای ده ها میلیون مردم زحمتکش از پیر و جوان و کودک و زن و کارگر، جامه عمل پوشاند. این حزب عزم جزم کرده است که در همان فردای پیروزی انقلاب و سرنگون ساختن جمهوری اسلامی، ده فرمان و منشور انقلاب را اجرائی کند. حزبی که عمل می کند و خواهان تغییر است و برای آن برنامه دارد. باور کنید اگر این حزب شکست بخورد، اگر از معادلات سیاسی حذف شود. انقلاب پیش رو شکست می خورد و در همان فردای قیام، بورژوازی به عبث تلاش خواهد کرد تا قدرت را دوباره به دست شاخه دیگری از اسلامیون یا ناسیونالیستها یا ائتلافی از اینها یا چیزی شبیه دولت های موزائیکی سرهم  کند.

این حزب ثمره و نتیجه چهار دهه مبارزه سازش ناپذیر و بی وقفه هزاران انسان شریف و کمونیست است و برای رها شدن از یوغ بردگی مزدی، برای رها شدن زنان از اسارت و بردگی، برای رهائی جامعه از سموم مذهب و ناسیونالیسم، و رسیدن به جامعه ای در شان و کرامت انسان، خود را متشکل کرده است. کنگره دوازدهم حزب، کنگره چنین حزب پر افتخاری است. برای رسیدن به دنیائی بهتر و جهانی فارغ از فقر و بندگی به این حزب بپیوندید.

دوم دسامبر ۲۰۲۱

شهاب بهرامی