تحصن معلمان خروش درد جامعه

۱۰ بهمن بیش از ۳۰۰ شهر ایران حضور با شکوه اما خشمگین معلمان را نظاره گر بود. معلمان خواستهای خود که در واقع خواست اکثریت مردم است را نمایندگی میکنند. سخنی که از دل برمی آید لاجرم بر دل مینشیند.

من تصویر مادری را در مقابلم میبینم که وقتی خواستِ تحصیل رایگان را از زبان معلمان میشنود چطور لبخند بر لبانش مینشیند. یا وقتی بازنشسته ای که پلاکارد همسان سازی حقوقها را در اعتراض معلمان میبیند، احساس شعف بر چهره اش هویدا می شود.

همۀ خانواده هایی که دانش آموزی دارند، هر خانواده ای که حتی کودکی در راه دارد، هر بازنشسته ای، و هر انسان شریفی که در جامعۀ ایران زندگی میکند، باید بداند که تقویت مبارزات معلمان یعنی تقویت تلاش برای بازگرداندن حرمت به جامعه.

تمامی کسانی که از فرزندانتان خجالت کشیدید چرا که نتوانستید تلفن موبایل یا کامپیوتر درست و حسابی تهیه کنید تا فرزندتان بتواند در کلاسهای آنلاین شرکت کند، تمامی والدینی که برای تهیۀ کتابهای درسی و لوازم تحریر دچار مشکل هستید و تمامی شما انساتهای زحمتکش که میخواهید و حق دارید که بخواهید فرزندانتان امکان تحصیل با استانداردهای بالا داشته باشند، باید بدانید که اعتراضات معلمان مربوط به همۀ ماست. معلمان حق دارند از شما توقع دخالتگری داشته باشند. در هر کجا که هستید در کنار معلمان بایستید. مبارزاتشان را تقویت کنید.

همگی با هم میتوانیم از شر حکومت مافیایی جمهوری اسلامی که تحصیل و زندگی مرفه و شادی را به کالای لوکس و غیر قابل دسترس تبدیل کرده خلاص شویم.

مندرج در ژورنال شماره ۲۲

اینرا هم بخوانید

خودکشی؟ نه! نور پیداست

مصطفی رنجبران معلم ساکن میناب “استان هرمزگان” به دلیل مشکلات اقتصادی و معیشتی خودکشی کرد …