جمهوری اسلامی و عزم زنان

علی نیکزاد نایب رئیس مجلس اسلامی گفته «انقلاب اسلامی برای خانم‌ها کم نگذاشته».

خبر را که میشنوی ابتدا ازنهایت بیشرمی اینها عصبانی میشوی .از خودت میپرسی منظورش کدام مایه گذاشتن هاست ؟ تحمیل حجاب با پونزو شلاق؟ بی حقوقی و تبعیض آشکارعلیه زنان درقوانین شان؟ نداشتن حق حضانت و سفر و انتخاب شغل؟ ترویج فرهنگ مردسالار ناموسی؟ فرمان حمله به زنان و اسیدپاشی از منبرهای نماز جمعه؟ یا این آخرین اخطار به زنان و تشویق آتش به اختیارها برای سرکوب؟ و صدها مایه دیگر که در این ۴۳ سال برای زنان گذاشته اند؟

در ادامه خبر اما میخوانی که گفته «نتوانستیم زن مسلمان ایرانی که دارای هویت افتخارآمیز است را به دنیا معرفی کنیم» و خواهان افزایش سهمیه زنان در حوزه برای آموزش نقش همسری و مادری شد.

اینجا اما خوشحال میشوی. چون میبینی چطور بعد از ۴۳ سال و در آستانه به اصطلاح روز زن اسلامیشان به شکست اعتراف می کنند. مستقیم و غیر مستقیم اعتراف می کند که در تحمیل فرهنگ و قوانین اسلامیشان به زنان نا موفق بوده اند. اسلحه و زندان و مدرسه و منبر و رادیو و تلویزیون دستشان بوده ، اما نتوانسته اند زنان را خانه نشین کنند و رنگ سیاه اسلامی به افکار و زندگی شان بپاشند.

نیکزاد به عبث دنبال چاره میگردد، آنهم از راه آموزش نقش همسری و مادری.

باید به اینها گفت دیگر«راه حل هایتان» اثر ندارد. جنبش برابری طلبانه زنان و نقش برجسته زنان در تمامی اعتراضات اجتماعی اینرا ثابت کرده است.

مندرج در ژورنال شماره ۱۵