روزنه rowzane خبری – تحلیلی 
خبرگزاری ایلنا خبر داده که در روز دوشنبه بیست و سوم اسفند ۱۴۰۰جلسهای” با حضور اعضای مرکزیت تشکل خانه کارگر جمهوری اسلامی به ریاست علیرضا محجوب” تشکیل شده. موضوع جلسه اما بسیار مهم بوده. این جلسهای بوده در رابطه با آماده سازی این تشکل ضد کارگری برای اول مه سال ۱۴۰۱. خبرگزاری فوق هیچ اشارهای نمیکند که محتوای صحبت مزدوران سرمایه در این رابطه چه بوده اما مشخص است که دارند خودشان را برای چیزی آماده میکنند و کیست که نداند تشکلات سیاهی که حکومت علیه کارگران سازمان داده بحثها تنها حول چه اموری صورت میگیرد. سوال اما این است که چه شده که ایشان این چنین زود به فکر سازمان دهی خود برای مقابله با کارگران در اول مه گرفتند؟
جواب را باید در مبارزه ات سالهای اخیر جستجو کرد و شاهد بودیم در سال ۱۴۰۰چگونه دامنه این مبارزات در تمام سطوح جامعه علیه جمهوری اسلامی سرمایه گسترش یافت. کمتر روزی در سال ۱۴۰۰بوده که این مبارزه تعطیل بوده باشد. از اعتراضات بر سر آب در خوزستان تا رای به سرنگونی رژیم در ایام انتصاب رئیسی قاتل به ریاست جمهوری. از”تریبونهای آزاد” که حکومت برای تشویق به رای دادن شکل داد اما مردم این تریبونها را به دست گرفتند و حکومت اسلامی را محکوم کردند و تا رای به سرنگونی مادران دادخواه آبان ۹۸. از اعتصاب یکپارچه وسراسری کارگران پیمانی شرکت نفت در فردای انتصاب جلاد ۶۷، که این مبارزه بی نظیر چندین ماه به طول کشید تا پیروزی کارگران نیشکرهفت تپه در خلع ید از باند اسدبیگی و بر دوش بردن رهبران کارگران و تا به گِل گرفتن درب شورای اسلامی در این کارخانه. از اعتراضات کشاورزان اصفهان که شهر را به مدت یک هفته به قُرق خود درآوردند تا اعتراض بخشهای گوناگون جامعه به وضعیت معیشت فلاکت بار خود که حتی کارکنان مثلا دادگستری حکومت را در برگرفت. از تداوم یکشنبه های اعتراضی بازنشستهگان تا اعتراضات و اعتصابات بی شمار و پایان ناپذیر کارگران در سراسر کشور. از به میدان آمدن دوباره کارگران فولاد اهواز تا تشکیل مجمع عمومیهای گسترده در میان کارگران نفت که گوشهای از اداره شورایی را به نمایش گذاشتند و از مبارزات پرشور معلمان باید گفت که یکپارچه و متحدانه در سراسر کشور رژیم را به وحشت انداختند و نمی توان از مبارزات جنبش زنان و جنبش ضد مذهب و مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی تا مبارزه شجاعانه خود زندانیان سیاسی و… گذشت که هر کدام به نوبه خود ضربهای بر پیکیر فاسد حکومت اسلامی بود.
بر بستر این زمینه مبارزاتی است که سال ۱۴۰۰به پایان خود رسیده و سال جدید شروع میگردد. و هراس رژیم از این است که در سال جدید مبارزات بخشهای گوناگون جامعه بهم بپیوندد. سال ۱۴۰۱میتواند و باید شاهد همبستگی سراسری مبارزات جامعه باشد و روز اول مه میتواند شروع و نمایشگر این همبستگی. این روز توان این را دارد چرا که در سالهای گذشته جنبش کارگری ثابت کرده است توان رهبری مبارزات کل جامعه را دارد و آلترناتیو اداره شورایی خود را هم ارائه داده است. اگر شاهزاده سلطنت طلبان به صراحت اعلام میکند جنبش سوسیالیستی دست بالا را دارد، جمهوری اسلامی هم این را میداند و به زبان بی زبانی دارد این را اعتراف میکند. اقدام زودهنگام مزدوران سرمایه به رهبری محجوب برای آماده سازی خود برای روز اول مه اعترافی به همین مسئله است.
کابوس سرمایه و مزدوران آن میتواند به واقعیت تبدیل شود چون بستر آن فراهم است. اول مه سال ۱۴۰۱میتواند تداعی کننده اول مه ۵۸باشد، و این بار اما در پایان کار رژیم اسلامی سرمایه. این روز میتواند به روز اعتراض کل جامعه و نمایش قدرتمند از اعتراض و شروع همبستگی سراسری مبارزات بخشهای مختلف جامعه در کل کشور تبدیل شود و این دیگر اما دست فعالین کارگری را نمی بوسد! بلکه تمام رسانههای مدعی چپ و کمونیست، از رسانههای اجتماعی تا برنامههای تلویزیونی ماهوارهای باید همت خود را برای شکل گرفتن چنین همبستگی بگذارند. در این فرصت باید این نکته ثابت شود که اول مه تنها یک “جشن کارگری” نیست بلکه این روز نماد همبستگی مبارزاتی کل جامعه است. اگر در بیش از یک قرن پیش بر ۸ ساعت کار در این روز تاکید شده بود و اساسا این روز بخاطر این خواسته شکل گرفت اما این خواسته به مانند بسیاری از مطالبات دیگر جنبش کارگری به نفع کل جامعه بود.
در سال ۱۴۰۱خواست معیشت و منزلت انسانی خواست ۹۹درصد جامعه است که پرچم این را هم کارگران به اهتزاز در آوردند. بنابراین میتواند اول مه سال ۱۴۰۱تنها به عنوان متحد کننده کارگران ( ترجیحا صنعتی) مطرح نباشد بلکه متحد کننده ۹۹درصد جامعه حول پرچم کارگران باشد. این قدرت را باید در کف خیابان به خود جامعه نشان داد. تبلیغات امسال برای اول مه تماما باید معطوف به این باشد که تمام بخشهای معترض جامعه در روز اول مه در خیابان باشند تا به حکومتی که بی شرمانه می گوید میدانیم مردم گرسنهاند اما “چه کنیم!” بگوید کل ماجرای استثمار و بهرهکشی به پایان رسیده است و جامعه از استثمار بیزار است.
۱ فروردین ۱۴۰۱
