شهردار نیویورک و فضای مضحک سلطنت طلبان و حکام اسلامی – محسن ابراهیمی

نشریه ژورنال شماره ۱۱۵۸– فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه

خبر داغ انتخاب زهران ممدانی، یک جوان مهاجر به عنوان شهردار نیورک را حتما دنبال کرده اید. او که خود را دموکرات سوسیالیست مینامد با وعده تغییراتی به  نفع اقشار کم درآمد نیویورک، رقیبی را شکست داد که مورد حمایت دونالد ترامپ بود. وعده های او اینها هستند: رایگان کردن اتوبوس شهری، دسترسی رایگان به مهد کودک، توقف افزایش کمرشکن اجاره خانه ها، راه انداختن مغازه های مواد غذایی دولتی با قیمت ارزان. هزینه اش از کجا تامین خواهد شد؟ از افزایش مالیات بر ثروت میلیاردرها. یکی از این میلیاردها هم خود دونالد ترامپ است که استاد فرار از مالیات است!

فضای مضحک اما مشابهی در محافل سلطنت طلبها از یکطرف و حکام اسلامی از طرف دیگر راه افتاده است!

فضا د رمیان محافل سلطنت طلبان: هشدار میدهند که ممدانی مسلمان است و نتیجه میگیرند علی شریعتی به نیویورک راه  پیدا کرده است و از خطر عروج خمینی در آمریکا دم میزنند. میگویند  او کمونیست است و “سوسیالیسم” اش نیویورک را نابود خواهد کرد. حتی راسیسمشان گل کرده است که آیا اصلا او در آمریکا متولد شده است یا نه.

نگرانی این جماعت دلایل ساده ای دارد: ممدانی مخالف سیاستهای ترامپ است که جریانات سلطنت طلب با رویای فرود بر کاخ نیاوران بر بال بمبب افکنهای او روزگار میگذرانند. ممدانی دولت را در قبال تامین معیشت اقشار کم درآمد جامعه مسئول میداند و این در ذهنیت سلطنت طلبان، امنیت چپاول سرمایه دارن را به هم میزند.

فضا در میان اسلامیون حاکم در ایران:

می‌گویند زهران ممدانی مسلمان است و تبلیغ میکنند که اسلام در آمریکا عروج کرده است. “دشمنِ آمریکا در داخلِ آمریکا نیز ظهور پیدا کرده است”. (یک بدل آخوندی در مقابل شعار “دروغ میگن آمریکاست، دشمن ما همین‌جاست”).  میگویند پیروزی او نشان‌دهنده “تأثیرات جنبش‌های اسلامی در سطح جهانی” است. میتوان تصور کرد که آرزوهای مالیخولیایی حکام اسلامی برای تصرف کاخ سفید تماما برباد رفته است و امروز، با این اراجیف دارند خودشان را تسکین میدهند.

با چسباندن زورکی ممدانی به خمینی و جریانات اسلامی، سلطنت طلبان میخواهند چهره ممدانی را خراب کنند که “کینک ترامپ” و برنامه های  راسیستی و ضد کارگری و ضدزن او را به چالش کشیده است. حکام اسلامی هم در فضای شکستهای پی در پی در ایران و منطقه، خودشان و اندک جماعتی که هنوز پای منبر سیاسیشان حاضر میشوند را تسکین میدهند.