صدایی از اعماق: “نمیتوانم نفس بکشم”- امیر توکلی

این آخرین جمله ای بود که از جورج فلوید شنیده شد و ثبت شد. او که برای خرید سیگار خانه اش را ترک کرده بود گلویش زیر زانوی پلیس آمریکا آنقدر فشرده شد تا تباهی این دنیا را به همگان نشان دهد. اینگونه بود که اقتدار و فرودستی در سیستم حاکم بعداز مرگ جورج فلوید به چالش کشیده شد.

شش روز از قتل عامدانه جورج میگذرد، شش روزی که نه فقط آمریکا را بلکه همه دنیا را تکان داد. وحشیگری پلیس و فرودستی سیاه پوستان آنچنان زمخت و وحشیانه بود که سریعا جهانی شد و به صدر اخبار رفت و دنیایی که درگیر ویروس کرونا بود را به حاشیه فرستاد. در این چند روزه گارد ویژه با برقراری حکومت نظامی و بکارگیری اسلحه و گازاشک آور هم نتوانست اعتراضات بحق مردم را مهارکند.

این البته اولین بار نبود که سیاه پوستان این چنین عامدانه در اماکن عمومی بقتل میرسند، طی تاریخ همیشه اینگونه بوده و بویژه طی سالهای اخیر مواردی هم به صدر اخبار جهانی تبدیل شده است، تفاوت اینبار اما در شرایط سیاسی، اقتصادی و اجتماعی قرن بیست و یکم است. بشریت بعد از قرنها به درجه ای از فرهنگ و همبستگی رسیده که دیگر نظاره گر نابودی خودش نخواهد بود، اعتراض دهها هزار نفر در بیش از ۱۴۰ شهر آمریکا اعتراضی به شکاف فاحش طبقاتی است، اعتراضی به ترامپ فاشیست و ضد زن و اعتراض به نژادپرستی و قتل عمد است.

نظام سرمایه داری دنیا را به دو اردو جهانی تقسیم کرده است، دنیای یک درصدی ها که صاحب همه چیزند و ۹۹ درصد جامعه که اسیر فرهنگ و نابرابری های این طبقه حاکم اند. این سیستم مسبب تبعیض جنسیتی، تبعیض به دلیل رنگ پوست، تبعیض سنی، تبعیض مذهبی و هزاران نوع تبعیض به دلیل فرو دستی اقتصادی است. طبقه حاکم با پلیس اش، با زندانهایش، با فرهنگ منحط اش از این سیستم دفاع میکند. اما مردم دیگر این همه بی حقوقی و این همه تحقیر را نمیپذیرند. مردم از نظام نابرابر سرمایه داری خسته شده اند، از بیکاری، فقر، گرسنگی، بی مسکنی، بی دارویی و بی آبی آنهم در پیشرفته ترین نظام سرمایه داری جهان.

امروز اما این اعتراض مردم در آمریکا جهانی است، آخرین جمله جورج فلوید “نمیتوانم نفس بکشم” صدای زنان در ایران هم هست. صدای زنان جسوری که برای برابری جنسیتی وعلیه مردسالاری در صف مقدم مبارزه با رژیم جنایتکاران قرار دارند. امروز بیش از هر زمان، دنیا آماده گذر به نظامی برابر و انسانی است.
امیر توکلی