کدام بهمن بهتر است؟

دوست جوانی در استوری اینستاگرامش در مورد بهمن نوشته است. در مورد آن بازیگر و هنرمندی که نامش بهمن مفید بود، در مورد آن سیگار بهمنی که مضر بود و بالاخره او از بهمن ۵۷ اسم می برد و می گوید این یکی بهمن “خانمانسوز” بود.
برای من قابل فهم است که این دوست جوان ما چنین حرف بزند. چرا که او تحت حاکمیت جمهوری اسلامی چشم به جهان گشوده است و تا امروز هر چه تجربه کرده است زشتی و تلخی بواسطه وجود منحوس این رژیم بوده است. اما من می خواهم به این دوست جوان بگویم که آنچه که خانمانسوز بود نه خود بهمن ۵۷ و انقلاب مردم بلکه خمینی و دارو دسته اش بودند که بر موج انقلاب سوار شدند و قدرت گرفتند. به قول منصور حکمت مصائب بعد از انقلاب را باید به پای مسببین آن گذاشت و نه خود انقلاب.

من ۱۵-۱۶ سالم بود که در انقلاب شرکت کردم. درخواست ما بهیچوجه آمدن خمینی نبود. ما می خواستیم ساواک نباشد. می خواستیم استبداد نباشد. ما آزادی می خواستیم. شاه نمی خواستیم. می خواستم که خود مردم در سرنوشت خود نقش داشته باشند. ما تبعیض و فقر نمی خواستیم. نمی خواستیم حلبی آباد و کپرنشینی داشته باشیم. خیلی ها در خانه های مستاجری و آنهم فقط در یک اتاق کوچک زندگی که چه عرض کنم وول می خوردند در حالیکه حاکمان در قصرهای مجلل در ناز و نعمت زندگی می کردند. ما نمی خواستیم که کسی به جرم خواندن یک کتاب روانه زندان شود. ما انقلاب کردیم که این شرایط ناعادلانه را تغییر دهیم.
نکبت اسلامی محصول این انقلاب نبود. محصول زد و بند دول غربی با اسلامیون بود. همانهایی که تا پیش از آن زیر بغل شاه را گرفته بودند چون دیدند که شاه با اعتراض مردم به آخر خط خود رسیده است نشستند و تصمیم گرفتند که اسلام و مذهب و خمینی را علم کنند. آنها ارتجاع مذهبی را به جلو انداختند که از قضای جلوی ادامه انقلاب را بگیرند. چرا که بعد از آمدن خمینی بر سر کار، انقلاب و مبارزه ادامه داشت.
بعد از انقلاب من دبیرستان می رفتم. مدرسه را بر سر خود گذاشته بودیم که شوراهای دانش آموزان را برسمیت بشناسند و در امور مدرسه ما را دخالت دهند. بعد از انقلاب سندیکا و شوراهای کارگری درست شد و مبارزه در کارخانه ها و مراکز کار و در میان کارگران بیکار، در مدارس و دانشگاهها، در کردستان انقلابی، در ترکمن صحرا و ایستادگی زنان در مقابل حجاب اسلامی در همه جا ادامه داشت. خمینی و حزب الله را به جان ما انداختند و در سال ۱۳۶۰ با سرکوبی خونین انقلاب را به شکست کشاندند.

این خلاصه آن چیزی است که ۴۳ سال پیش اتفاق افتاد. طبعا کسانی که از انقلاب به دلایلی معلوم خوششان نمی آید با انقلاب ۵۷ دشمنی می کنند. آنها به ما می گویند که انقلاب خشونت است و ما را به پرهیز از انقلاب دعوت می کنند. اما انقلاب تنها راه مردم برای پایان دادن به خشونت دولتی است. ۴۳ سال بعد از انقلاب ۵۷ ایران آبستن انقلاب و بهمن دیگری است. این انقلاب و بهمنی که در راه است امروز سخنگویان واقعی خود را پیدا کرده است. اوضاع به نسبت چهار دهه پیش تفاوت اساسی کرده است. ما اجازه نخواهیم داد که هیچ نیرویی انقلاب آتی را به کجراه ببرد. انقلاب آتی ایران باید و می تواند تمام آرزوهای دیرینه مردم یعنی دستیابی به یک جامعه آزاد و مرفه و انسانی را متحقق کند.
۳۰ ژانویه ۲۰۲۰