نرخ نان، کابوس رژیم اسلامی -سینا پدرام

نشریه ژورنال شماره ۱۱۵۶– فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه

محسن زنگنه، عضو کمیسیون برنامه و بودجه مجلس، اخیراً گفته است: «در حال حاضر کسی شهامت تصمیم‌گیری ندارد، نمونه‌اش ماجرای بنزین، نان و ارز است. باید یک‌بار برای همیشه تصمیم بگیریم و پرونده را ببندیم. اگر هم لازم است کسی بابت تک‌نرخی شدن ارز اعدام شود، من حاضرم اعدام شوم!»

طنز ماجرا اینجاست که این «قهرمان تصمیم‌گیری» ظاهراً هنوز متوجه نشده که در جامعه‌ای که مردمش زیر بار گرانی نان، بنزین و دلار له شده‌اند، هر تصمیم اقتصادی بی‌فکر و بدون پشتوانه علمی می‌تواند جرقه‌ای برای انفجار اجتماعی باشد. در کشوری که هزینۀ زندگی روزبه‌روز بالاتر می‌رود، صحبت از «بستن پروندۀ نان و ارز» بدون توجه به سفرۀ خالی مردم، چیزی جز خودکشی سیاسی نیست، آن‌هم در شرایطی که هر اعتراض کوچک می‌تواند دوباره خیابان‌ها را شعله‌ور کند.

زنگنه و همفکرانش هنوز درک نکرده‌اند که مسئله، «نبود تصمیم» نیست، بلکه ماهیت رانتی و فاسد نظام تصمیم‌گیری است. در اقتصادی که نهادهای حکومتی و نظامی هرکدام سهم خود را از رانت و دلار نفتی می‌خواهند، «تک‌نرخی شدن ارز» رؤیایی کودکانه است. در ساختار دزدسالارانۀ جمهوری اسلامی، دلار نه با منطق بازار تنظیم می‌شود و نه با برنامه‌ریزی اقتصادی، بلکه با دستور، رانت و رابطه.

حرف زنگنه از «اعدام برای تصمیم» طنز تلخی است از وضعیتی که در آن سران حکومت حاضرند جان خود را در قالب شعار گرو بگذارند، اما حاضر نیستند حتی یک ریال از منافع خود بکاهند.

مشکل امروز رژیم اسلامی نه «ترس از تصمیم» که «ترس از سقوط» است – سقوط حکومتی که از دل هر تصمیم اقتصادی‌اش، خشم و فقر بیشتری بیرون می‌جوشد.

به‌جای “نمایش شجاعت”، شاید وقتش رسیده آقایان کمی واقعیت را ببینند: مردم نان ندارند، صبر ندارند، و طنز تاریخ این است که آن‌ها که از «اعدام اقتصادی» حرف می‌زنند، خودشان سال‌هاست حکم سقوط را با دست خود امضا کرده‌اند.

اظهارات این “رامبوی اقتصادی” که بیشتر شبیه نمایش شجاعت تلویزیونی است، طرحی اقتصادی نیست بلکه طرح خالی کردن سفره‌های مردم است. جواب این طرح‌ها در خیابان‌ها و اعتراضات مردمی بازنشستگان، مال باختگان، پرستاران و کارگران به شکل روزمره داده می‌شود. نهایتاً راه همان است که همیشه می‌گوییم این حکومت در میدان نبرد سیاسی درهم‌شکسته خواهد شد تا جامعه رها و شود.