روزنه rowzane خبری – تحلیلی
نشریه ژورنال شماره ۱۱۵۸– فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه
دبیر شورای‌عالی انقلاب فرهنگی ایران: جامعه به “نشاط حلال و لذت مؤمنانه” نیاز دارد!
پر طمطراق و توخالی! اما مخاطب کیست؟ بنظر می‌رسد بعضی از طلاب حوزه‌ای بعد از انقلاب عظیم فرهنگی اجتماعی “زن، زندگی، آزادی”، نیم قدم عقب نشسته و دیگر لذت و نشاط و شادی را حرام و افعال ضاله نمی‌پندارند. این دبیر شورای دهن پر کن فرهنگی البته توضیح نمی‌دهد که منظور از “نشاط حلال و لذت مؤمنانه” چیست و فقه و تعالیم اسلامی مربوطه چه می‌گوید. پس بگذار ما بگوئیم.
نشاط حلال و لذت مؤمنانه، البته مختص مردان خداست زیرا که زنان از دنده چپ مردان آفریده شده‌اند از برای لذت مردان و بس. تازه برای آن دنیایشان نیز غلمان ها و حوری‌ها کنار جوی‌های شراب، حاضر به یراق صف‌کشیده و منتظر ورود مردان خدا هستند. لذت جنسی از کودکان شیرخواره، و کودکان زیر نه سال و بالای نه سال، زنان و دختران و کودکانی که در جنگ‌های اسلامی به بردگی جنسی گرفته می‌شوند اینها همه جزو منوی روزانه است. حتی بریدن سر و دست و پای مردان قبایل مخالف اسلام عزیز هم، مایه نشاط و لذت وافر این مردان خداست. باجناغ بازی هم اشکال جدیدتری از لذات مومنانه و مدرن‌تر امروزی در میان این قوم برگزیده است که البته همجنس‌گرایان را اعدام می‌کنند، جناب سعید طوسی و طوسی‌های دیگر هم نمونه‌ای دیگر از نشاط حلال و مؤمنانه هستند.
لذت و اخلاق، یا لذت‌های انسانی، لذت دنیوی، شادی فردی و جمعی و مقولاتی ازاین‌دست همیشه دستاویزی در دست توانای نویسندگانی در نقد ریاکاران و کاسبان دین در جای‌جای جهان بوده است. صادق هدایت، ایرج میرزا، میرزاده عشقی و دیگران با زبان طنز و هجو، تضاد میان ادعای اخلاقی و دینی و رفتار و نیازهای واقعی انسان‌ها را نشان داده‌اند. ولتر، مارک تواین و برنارد شاو، با طنز فلسفی و اجتماعی، ریاکاری دینی و اخلاقی را نقد کرده‌اند. اگر ادبیات ابزار مهمی برای فهم اجتماعی و روانشناختی انسان و نقد نوع زندگی و پراتیک ریاکارانه روحانیون بدست داده، مردم ایران با تجربه‌ای نسلی به ریش این یاوه‌گویان می‌خندند، موزیک زیر زمینی به کف خیابان‌ها آمده، رقص و کنسرت‌های خیابانی، خواب از چشمانشان ربوده و شادی بر مرگ غالب گشته، مخاطب این دبیر عبا پوش قطعاً خودی‌ها هستند.
