ارتجاع اسلامی در ایران و افغانستان و عرق ناسیونالیسم ایرانی

بعد از بالاگرفتن مناقشه دو نیروی تروریست و آدمکش حاکم بر افغانستان و ایران بر سر حق آبه، شاخ و شانه کشیدن فرماندهان قاتل از هر دو سوی این ماجرا وارد فاز جدیدی شده است.
اما آیا داستان بر سر حق آبه است؟ ممکن است در نگاه اول موضوع جدال بر سر حق آبه برای بده و بستان موضوعیت داشته باشد اما اصل قضیه این نیست بلکه وحشت هر دو طرف از انقلاب مردم است.
نه طالبان و نه باندهای اسلامی حاکم بر ایران از منظر مردم هر دو کشور کمترین مشروعیتی ندارند. از یک سو طی هشت ماه گذشته حکومت اسلامی با انقلابی مدرن و انسانی روبرو است که نمایندگان ولی فقیه اش حکومت را در برابر حجاب به فروپاشی دیوار برلین تشبیه می کنند و طالبان نیز از همان بدو تسلط بر مردم افغانستان با مبارزات و اعتراضات جسورانه زنان تا به امروز روبرو بوده است.
با شاخ و شانه کشیدن های لفظی و شلوغ کردن فضای نظامی در مناطق مرزی بین باندهای مسلح و آدمکش هر دو طرف، نظیر آنچه که خمینی در جنگ ایران و عراق برکت جنگ علیه تداوم انقلاب ۵۷ رقم زد، رگ گردن و غیرت ناسیونالیسم ایرانی هم بالا زده و با تعرض به جانوران طالبان، خود را در کنار قاتلان اسلامی حاکم بر ایران می یابد و داد فغان سر داده که، “ای وای چرا ارتش، سپاه پاسداران و حکومت اسلامی پاسخ دندان شکن به طالبان نمی دهند؟”
ناسیونالیسم و میهن پرستی این جماعت حکم می کند که برای مایه گذاشتن در امر خاک پرستی شان شهروندان هر دو کشور را به گوشت دم توپ تبدیل کنند و این سیر تسلسل تاریخی ناسیونالیسم و عرق ملی گرایی را در مقابل خیزش، اعتراض و انقلاب مردم برجسته کنند.
این ترفندها از سوی دو نیروی مرتجع و منفور حاکم بر ایران و افغانستان با آنچه که طی هشت ماه اخیر در ایران و برای برچیدن بساط حکومت اسلامی در جریان است سوخته تر از آن است که طالبان و باندهای حاکم بر ایران بتوانند از این نمد کلاهی برای خود ببافند.
هر دو سوی این حاکمان خوب می دانند که مورد تنفر مردم ایران و افغانستان هستند. می دانند که پیروزی انقلاب زن زندگی آزادی نه تنها کل جامعه ایران را دگرگون خواهد کرد بلکه اثرات پیروزی این انقلاب مردم کشورهای اسلام زده را برای پایان دادن به حاکمیت این جانوران در کل منطقه خاورمیانه به میدان خواهد آورد.
عبدل گلپریان
۲۸ مه ۲۰۲۳