مندرج در ژورنال شماره ۹۶۰ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)
رسانه اینترنشنال عقاید و نظرات افراد را بهعنوان “خبر” به جامعه پمپاژ میکند. از صفحه اینستاگرامی شیرین عبادی نقل میکند: “من در سال ۹۸، بابت حضور در انقلابی که نتیجه آن رنج مضاعف مردم و آیندهای تاریک برای جوانان شد، عذرخواهی کردم… از دیگران میخواهم مسئولیت خود را در آنچه امروز ایران با آن مواجه است، بپذیرند”.
چنین اظهاراتی از سوی شیرین عبادی غیرقابلانتظار نیست. او اگرچه فردی خیرخواه است؛ اما هیچوقت درک درستی از روندهای سیاسی کشور نداشته است و از نظر سیاسی همواره به دنبال اوضاع کشیده شده است. از پیش از انقلاب ۵۷ وی اطلاعاتی در دست نیست؛ اما در دوره اصلاحات تمام همت خود را به خرج داد تا نشان دهد رژیم اصلاحپذیر است و اسلام و حقوق بشر با هم سازگارند. خوشبختانه او مثل بسیاری دیگر با طنین “اصلاحطلب اصولگرا دیگه تمامه ماجرا” به خود آمد و به دنبال انقلاب زن زندگی آزادی کشیده شد.
شیرین عبادی نغزی نگفته است و گوهر نهفتهای در حرف خود ندارد. روایتی در باره انقلاب ۵۷ را بازگو میکند که به مذاق اینترنشنال خوش است. اظهارات شیرین عبادی از یک منظر پوپولیسم و عوامفریبی هم هست. ازاینرو نزد مردم عادی هم گوش شنوا دارد و مهمتر از آن مدافعین رژیم گذشته و اینترنشنال را به وجد میاورد.
قیاس سادهترین نوع قضاوت است. نسلهایی که بعد از انقلاب به دنیا آمدند اکثرا تجربه و درک درستی از سرکوب و استبداد و فساد و نابرابریها در رژیم گذشته ندارند. زمینهها و دلایل و مسائلی که منجر به انقلاب شد را نمیشناسند و تحتتأثیر تبلیغات، مصائب و فجایع امروز را بهپای انقلاب مینویسند. انقلابی ضداستبدادی که برای آزادی و برابری بود؛ اما توسط جمهوری اسلامی به خون کشیده شد.
بهجز بخش پیشرو، توده مردم و افرادی چون شیرین عبادی زحمت جستجوی حقیقت و چرایی شکست انقلاب ۵۷ و پاسخ به سؤالات بنیادین و شناخت زمینهها و روندهایی که منجر به انقلاب شد را به خود نمیدهند. طرفداران رژیم سابق و رسانههایی چون من وتو و اینترنشنال روی این ذهنیت حساب باز کردهاند. یک چیز اما با نقشی که بیبیسی در آن عصر انقلاب دیجیتالی و در روی کار آوردن خمینی داشت فرق کرده است. اکنون عصر انقلاب انفورماتیک، ماهواره و اینترنت و موبایلهاست. انحصار خبری و اطلاعات از دست رسانهها خارج شده است.