بمناسبت روز جهانی کارگر ایسکرا میپرسد نسرین رمضانعلی پاسخ میدهد

ایسکرا: به استقبال روز جهانی کارگر میرویم. با توجه به اعتراضات گسترده کارگران در ماههای اخیر، تجمعات اعتراضی بخشهای مختلف مردم در مورد وضعیت فلاکت بار معیشت از یک سو و از سوی دیگر تعیین حداقل حقوق و دستمزد کارگران برای سال 98 به میزان یک میلیون و 516هزار و 822 ریال و فاجعه سیل که بخش وسیعی از مزدبگیران بیکار شده را مورد هجوم قرار داده است، فکر میکنید کارگران و تشکلهای کارگری امسال در روز جهانی کارگر چگونه ظاهر خواهند شد و خواستهای این جنبش که منعکس کنند مطالبات کل جامعه است چه باید باشد؟

 

نسرین رمضانعلی: این سوال چند سئوال مرتبط با هم را مطرح کرده است سعی خواهم کرد به هر کدام از آنها کوتاه اشاره بکنم. ابتدا بگویم که اعتراضات گسترده کارگران به وضعیت معیشت فلاکتباری است که به این طبقه تحمیل شده است. اگر بخواهیم اعتراضات را بر اساس موقعیت طبقه کارگر بررسی کنیم، این اعتراضات به نسبت ابعاد و عمق فلاکت زندگی زیاد نبوده است. تنها نگاهی به آمارهای خود رژیم این موضوع را روشن میکند، آمار بیکاری، آمار کسانی که تحت پوشش تامین اجتماعی هستند، آمار بازنشستگان، آمار کارگران فصلی، آمار کارگرانی که حتی لیستشان در لیست کارگر بیکار و شاغل نیست، همچون دهها هزار کارگر کولبر در مناطق مرزی، متوجه خواهیم شد که وضعیت خیلی اسفبارتر از چیزی است که در مجموعه اعتراضات علیه این شرایط در سطح جامعه جاری است.

با این وجود ما در یکی دو سال اخیر شاهد اعتراضات قوی کارگری بودیم. این اعتراضات خون تازه ای را در جنبش کارگری به جریان انداخت. اعتصابات هپکو، هفت تپه، فولاد اهواز، ماشین سازی، راه آهن، معلمان و پرستاران جنب جوش تازه ای از جانب تشکلهای مستقل کارگری و در عین حال طبقه کارگر در ایران در مراکزی که متمرکز هستند شکل گرفت. همزمان با این اعتراضات تلاش برای ایجاد تشکلهای مستقل خود مشهود بود.

حمله و تعرض جمهوری اسلامی به جنبش کارگری با دستگیری و زندانی رهبران کارگران در هفت تپه و فولاد تلاشی بود که این اعتراضات را مرعوب و سرکوب کند. اینجا لازم نمیبینم به نقاط قوت و ضعف این اعتراضات بپردازم. اما یک نکته مهم و محوری اعتراضات این بود که گامهای بزرگی جنبش کارگری را بجلو برد.

 

نکته دیگر در رابطه با تعیین حداقل دستمزد کارگران است. اگر نگاهی به تعیین حداقل دستمزد کارگر 4 دهه گذشته داشته باشیم متوجه میشویم که دولت تعیین دستمزد را به میزان نرخ تورم تعیین نکرده است. سبد هزینه طبقه کارگر هیچ سنخیتی با تعیین حداقل دستمزد نداشته است. بر همین منوال در ابتدا از زیر خط فقر صحبت میشود حداقل یک دهه است بحث بر سر خط بقا است. وقتی بحث بر سر خط بقاست دیگر نمیتوان از زیر خط فقر هم صحبت کرد.

فاکتها و آمار به ما نشان میدهد که سیاست حکومتی که میخواهد به دنیا اسلام صادر کند، مرگ تدریجی طبقه کارگر در ایران را دارد سازمان میدهد.! این مهم را امروز میتوانیم در شعارهای مردم ببینیم. غزه و لبنان را رها کن! فکری بحال ما کن! یعنی جمهوری اسلامی از یک طرف طبقه کارگر را گرسنه نگه داشته است، از طرف دیگر ماشین سرکوبش آماده سرکوب و دستگیری فعالین کارگری، سرکوب کارگران هفت تپه و فولاد و… بوده است. حکومت با این سیاست سعی کرده است بقایش را دوام ببخشد.

نکته مهم دیگر تشکلهای مستقل کارگری است. ما به نسبت موقعیت طبقه کارگر شاهد عروج این تشکلهای مستقل نبودیم. همین مهم دلیلی است برای پراکندگی طبقه کارگر و در کل مزدبگیران جامعه! ضرورت دارد در فرصتهای دیگر بیشتر بر این نکات فکوس کنیم و نشان بدهیم در چنین توازون قوایی چگونه میتوان و باید با ایجاد تشکلهای کارگری توازن را بیشتر تغییر بدهیم.

اشاره به سیل نیز کردید، اکنون نزدیک به یک ماه است بیش از 20 استان درگیر سیل شده اند. هنوز میزان تلفات و خسارتها تماما اعلام نشده است. اما تا همین لحظه خانه و کاشانه 10هزار نفر زیر آب رفته است. خسارتهای زیادی به مردم وارد شده است. در بخشهای روستایی که عموما کارشان کشاورزی است، هست و نیست شان از بین رفته است. زمینهای  زراعیشان با لجن و گل ولای نابود شده است. مردمانی که اگر سقفی روی سرشان بود این سقف هم با سیل از بین رفت! در این مناطق شاهد رو در رویی حکومت و مردم هستیم.

حکومتی که میلیاردی اختلاس کرده و ثروتی که در این کشور است به بانکها در کشورهای دیگر منتقل شده است. امروز حتی قدرت فرستادن چند هلی کوپتر به این مناطق را ندارند. هلال احمری که باید به مردم کمک کند، چادرها را به مردم مصیبت دیده فروخته است. حقیقتا در این منطقه فاجعه ای انسانی اتفاق افتاده است که همچنان ادامه دارد.

بی کافیتی این حکومت هر لحظه زندگی انسانهای بیشتری را با خطر جدی رو به رو میکند!

 

اما برگردم به سوال اصلی شما در آستانه روز جهانی کارگر هستیم، چشم انداز چیست؟

آیا روز جهانی کارگر امسال با سالهای گذشته متفاوت خواهد بود، بنظرم هر سال این مراسمها مهر اوضاع سیاسی را بر خود خواهد داشت.

جمهوری اسلامی بجز مضحکه ای به نام هفته کارگر به هیچ تشکلی مجوز مراسم نمیدهد. تشکلهای مستقلی که اکنون موجودیت خود را به حکومت تحمیل کرده اند به آنها اجازه داده نمیشود مراسمی مستقل برگزار کنند. بنابراین با اوضاعی که اکنون هست، رژیم تلاش میکند فضا را بشدت امنیتی بکند. طبق معمول و روال هر ساله فعالین و چهرهای شناخته شده را احضار میکند. مانع برگزاری مراسمهای روز جهانی کارگر میشود.

این نکته را لازم است یاداوری کنم. هر ساله بخشهایی از کارگران و تشکلهای مستقل کارگری مراسمهایی برگزار میکنند. قطعنامه و بیانیه های صادر میشود. برجسته ترین این مراسمها شاید در یکی دو سال اخیر تجمع سال گذشته کارگران در مقابل مجلس بود. آنها تجمع کردند و قطعنامه و خواستها و مطالبات طبقه کارگر را قرائت کردند.

امسال نیز به روال هر ساله رژیم مجوز نخواهد داد. اما فعالین کارگری در کل جامعه تلاش خواهند داشت مراسمها و تجمعاتی برگزار کنند.

باید فراموش نکنیم، امسال تعدادی از فعالین کارگری، معلمان، فعالین مدنی در زندان هستند.

تردید ندارم قبل از حتی چهارشنبه سوری فعالین کارگری دور هم جمع شدند و پیرامون برگزاری روز جهانی کارگر صحبت کرده اند. اما مسئله سیل و این فاجعه انسانی که خانه خرابی و ویرانی تعدادی از شهرها و روستاها را به همراه داشته است، بخشی از نیرو و انرژی فعالین را بخود درگیر کرده است. اما با این اوصاف امسال نیز مراسمهای روز جهانی کارگر برگزار خواهد شد.

امسال نیز طبقه کارگر ایران حکومت سرمایه هار اسلامی را به مصاف خواهد طلبید!

امسال نیز بدون تردید دهها قطعنامه و بیانیه صادر خواهد شد.

بدون تردید یکی از خواستها و مطالبات تمامی این قطعنامه وبیانیه ها رسیدگی سریع به وضعیت مردم مناطق سیل زده خواهد بود. خواهان آزادی فوری تمامی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی خواهند بود. خواهان رسمیت بخشید به تعطیلی روز جهانی کارگر و خواهان آزادی و برابری و رفاه برای همگان خواهند بود.

اکنون روشن است که حقوق کارگران تنها کفاف خریدن یک کیلو گوشت، 3 کیلو پیاز، 3 کیلو سیب زمینی و نان خشک است. در حالیکه باید سهم طبقه کارگر از ثروت جامعه یک زندگی انسانی و در شان انسان قرن بیست و یک باشد نه این فلاکتی که شاهدش هستیم!

روز جهانی کارگر امسال را میتوان در ابعاد توده ای سازماندهی شود. هنوز زلزله زدگان غرب کشور در چادر زندگی میکنند، هنوز زلزله زدگان بم در کانکس زندگی میکنند. اما حکومت با بیشرمی تمام کمکش به سیل زدگان کتابهای کودک همسری بوده است.

امسال باید کل جامعه علیه این وضعیت غیره قابل تحمل به میدان بیاید. از همینجا از همه فعالین تشکلهای مستقل کارگری، از همه فعالین کارگری، از تمامی کانونهای صنفی معلمان، از تشکلهای کارگران ساختمانی، از تمامی کارگران که در مراکز کارگری هستند، از تمامی کارگران بیکار میخواهم وسیعا در این روز به میدان بیایند. در مقابل ادارات دولتی تجمع کنند! شعار زنده باد شوراهای کارگری و مردمی که سرلوحه خواستهایشان است را در دست داشته باشند. جامعه را باید برای این روز مهم سازماندهی کرد!

این روز تنها روز کارگر نیست، روز ما خانواده های کارگری است! روز ما فرزندان کارگران است.

اهمیت دارد جنبش دانشجوی نقش ویژه خود را ایفا کند. شعار نویسی، پخش تراکت خواستها و مطالبات و خیزبرداشتن برای تاریخی ساختن روز جهانی کارگر در ایران !

 

ایسکرا ۹۸۴