تظاهرات مردمی که در نقاط مختلف ایران جربان دارد- فاطیما قدسی

تظاهرات مردمی که در نقاط مختلف ایران جربان دارد ، رویدادی بی سابقه از دوران انقلاب 1357 به این سمت به شمار می رود .این تظاهرات نخستین ابر جنبش سراسری و شاید انقلاب زنانه در ایران است . خیزشی که با حضور چشمگیر زنان و جوانان توانست پلی بر شکاف های جنسی در ایران بزند‌ و با همگانی شدن آن ،از پشتبانی کم‌نظیر افکار عمومی در ایران و جهان برخوردار شود که این نوع حمایت را کمتر در جنبش سبز و خیزش‌های 96 و 98 و دیگر جنبش ها و اعتراضات شاهدش بودیم.اعتراضات نوعی کنش از سوی شهروندان خشمگین و سرخورده از بن بست های سیاسی ،اقتصادی،گرانی،و… است و همینطور این نوع سرکوب های اجتماعی نیزبیشتر شبیه حوادث و روندهای انقلابی سال 1357 است .
این اعتراضات تنها به دلیل حجاب و گشت ارشاد نبوده است درحالی که خود این موضوع یکی از مهم ترین ارکان است که به آن پرداخته میشود اما ریشه این اعتراضات خشم عمومی از تمام جنبه ها مثل سقوط اقتصادی ،بی آیندگی مردم و نقص کرامت آنها توسط حکومت غیر دموکراتیکی است که مملو از فساد و ناکارآمدی است. از تمام شعارها میتوان فهمید اعتراضات بدون شک ماهیت دارند و خواست نهایی مردم پایان حکومت جمهوری اسلامی و آیت الله خامنه ای است . در این شرایطی که حکومت حتی شهامت پذیرش مسئولیت کاری را که خود کرده است را ندارد و رو به روی مردم قرار می گیرند ،اعتراضات سراسری از ۴ مهر ۱۴۰۱ آغاز شد. در این اعتراضات تعداد زیادی از دانشجویان در تجمع‌ها، خوابگاه‌ها یا حتی خانه‌های خود از سوی نیروهای امنیتی بازداشت شدند. دانشجویان چند دانشگاه ایران اعلام کرده‌اند که در اعتراض به برخوردهای امنیتی با دانشجویان، بازداشت دانشجویان معترض و همچنین مجازی شدن آموزش، از شرکت در کلاس‌های درس خودداری می‌کنند.
دانشگاه‌های شیراز و نوشیروانی بابل، جزو دانشگاه‌هایی بودند که تجمع دانشجویان در آنها به خشونت کشیده شد و نیروهای امنیتی تعدادی از دانشجویان معترض را بازداشت کردنددر پی اعتراضات و اعتصاب دانشجویان دانشگاه‌های سراسر ایران، تعدادی از استادان دانشگاه نیز با خودداری از شرکت در کلاس‌ها به دانشجویان معترض پیوستند و تعدادی نیز استعفا داده اند.
حضور در خیابان بروز خشم و نمایش قدرت مردم معترض است اما تظاهرات و اعتراضات چه طولانی مدت و چه کوتاه مدت به تنهایی کافی نیستند و به خودی خود استراتژی کافی برای پیروزی نیستند آن هم در مقابل حکومت سرکوبگری مانند جمهوری اسلامی که از کشتن مردم بیمی ندارد. مهمترین حرکتی که در حال حاضر جای خالی آن احساس میشود اعتصابات است. اعتصابات از این جهت از حرکاتی مثل تظاهرات و اعتراضات متمایز است چندبار نیروی سرکوب نمی‌توان به راحتی آن را خاتمه داد. وقتی افراد دست از کار بکشند بخصوص اگر شمار وسیعی باشند سخت است با نیروی زور آن را مجازات کرد مانند کارگران پیمانی نفت که درپی آغاز اعتصابات سراسری دانشجویی هشدار داده‌اند که «اگر کشتار پایان نیابد کار را رها خواهند کرد» همزمان با اعتراضات خیابانی، شمار افراد و صاحبان کسب و کاری که به شیوه‌های مختلف از جمله از مسیر لینکدین آمادگی خود را برای برگزاری اعتصابی سراسری اعلام می‌کنند رو به افزایش است همینطور تعدادی از رانندگان کامیون با ارسال ویدیوهایی اعلام کردند برای حمایت از اعتراض‌های اخیر مردم ایران از ۷ مهر ۱۴۰۱ دست به اعتصاب می‌زنند . شاید حکومت بتواند چند نفر را به جرم خرابکاری اخراج کرد اما قطعا نمیتوان هزاران نفر را کنار گذاشت ، به اضافه تظاهرات و حمله به چند ساختمان یا خودرو خسارتی مقطعی وارد میکند اما اعتصاب عمومی کل کشور را فلج خواهد کرد مخصوصا اگر این افراد کارگران بخش خدماتی کشور باشند.

با توجه به ماهیت این اعتراضات هدف این اعتصابات باید سیاست‌های اقتصادی جمهوری اسلامی و همچنین ماهیت استبدادی حکومت را هدف بگیرد.زندان‌های ایران پر از چهره‌های فعالی است که می‌توانند به عنوان رهبرهای معترض ظهور کنند.همه ما باید دست به دست هم دهیم و با اتحاد با یکدیگر اجازه ندهیم تا این حکومت دوباره تجدید قوا داشته باشد برای یک قتل عام بزرگ .