در پاسخ به فاجعه سیل و فاجعه جمهوری اسلامی شوراها را همه جا برپا کنیم

فاجعه سیل ابعادی سراسری یافته است. بنا به آمار رسمی تا کنون بیش از ١٩٠٠ شهر و روستا در معرض سیل قرار گرفته اند. بیش از سی هزار واحد مسکونی تخریب شده است، ده ها  هزار نفر آواره و بیخانمان شده اند و حداقل ٧٠ نفر تاکنون جان خود را از دست داده اند. سیل سانحه ای طبیعی است اما چنین عواقب و پیامدهای دهشتناکی حاصل نظام و حکومتی است که ایمنی و آسایش مردم برایش کمترین اهمیتی ندارد. جمهوری اسلامی حکومتتامین  امنیت و آسایش مردم نیست، عامل نا ایمنی و سلب اسایش مردم است. عامل دزدی و فساد و چپاول، و عاملزندان و اعدام و سرکوب مردم است. اگر هزینه های میلیاردی که حکومت اسلامی صرف دم و دستگاه سپاه و بسیج و وزارت اطلاعات و زندانها و ارگانهای سرکوب مردم میکند و اگر حتی بخشی از هزینه های نجومی که صرف مسجد و امامزاده سازی و حوزه های علمیه و امام جمعه ها و کل بساط تحمیق و سرکوب مذهبی مردم و کمک به جریانات اسلامی در منطقه میشود برای پیشگیری و پیگیری سوانحی نظیر سیل خانمان برانداز اخیر صرف میشد با چنین فاجعه ای مواجه نبودیم. در دو هفته اخیر مقامات رژیم با گسیل سپاه به مناطق سیلزده و با امنیتی کردن این مناطق و شلیک بروی سیلزدگان معترض نشان داده اند که بیشتر به فکر حفظ “نظم و امنیت” نظام جهنمی خود و مقابله با “اخلالگران” هستند تا کمک رسانی به قربانیان سیل.

برای مقابله بااین فاجعه باید خود ما مردم بپاخیزیم و این حرکت آغاز شده است. نهادهای مردمی برای همیاری و کم رسانی به سیلزدگان تشکیل شده است و تلاش و حرکت وسیعی برای امداد رسانی به قربانیان سیل شکل گرفته است. اعتراضات به مقامات و مسئولین حکومتی نیز در حال گسترش است. این حرکت توده ای باید هر چه گسترده تر سازمان پیدا کند و متشکل شود.

امداد رسانی به سیلزدگان از اعمال فشار به حکومت برای رسیدگی به وضع قربانیان سیل و جبران خسارات آنها جدا نیست. باید حکومت را تحت فشار قرار داد و ناگزیر کرد همه امکانات خود را برای کمک رسانی به سیلزدگان بکار بگیرد. نهادها و تشکلها و کمیته های فی الحال موجود فعالین کارگری، کانون ها و کمیته ها و ان جی اوها و نهادهای مردمی باید بمیدان بیایند و بعنوان ارگانهای امداد رسانی مستقیم و همچنین  اهرم اعمال فشار به حکومت عمل کنند. در این شرایط تشکیل شوراهای همیاری، هم بمنظور سازماندهی کمک رسانی مستقیم به سیلزدگان و هم بعنوان ارگانهای سازماندهی اعتراض و اعمال فشار به حکومت، میتواند نقش موثر و کارسازی ایفا کند. تخصیص بودجه و منابع و امکانات مالی و خدماتی و فنی کافی برای کمک رسانی فوری به قربانیان سیل و تامین غذا و دارو و سرپناه و نیازهای اولیه مردم در مناطق سیلزده، رسیدگی فوری به وضع مجروحین، جبران خسارات ناشی از سیل، اقدامات پیشگیرانه لازم برای جلوگیری از گسترش سیل، برکناری و محاکمه مقامات مسئول این فاجعه از جمله خواستهای فوری است که مردم میتوانند به حکومت تحمیل کنند. در دل این حرکت و برای جلوگیری از تکرار چنین فجایعی باید برای بزیر کشیدن حکومت و نظامی که مسئول و مسبب مستقیم کلیه مصائب مردم است نیز آماده شد.

یک حلقه مهم کسب این آمادگی تشکیل شوراهای همیاری است. چندی پیش کارگران نیشکر هفت تپه در اوج اعتصاب خود شعار اداره شورائی جامعه را مطرح کردند. فاجعه سیل بیش از همیشه و عاجل تر از همیشه ضرورت تشکیل شوراها و اداره شورائی جامعه را در برابر چشم همگان قرار میدهد. برای پاسخگوئی به این ضرورت شوراهای همیاری را میتوان و باید در سطح گسترده ای تشکیل داد.

فاجعه سیل یک بار دیگر به همگان نشان داد که منشاء همه مصائب و مشکلات جامعه، منشاء فقر و فلاکت و بیحقوقی و تبعیض و سرکوب، مفتخوارن حاکم هستند. نه تنها برای پاسخگوئی به نیازهای فوری قربانیان سیل بلکه برای حل ریشه ای همه مصائب مردم نیز باید در شوراهای همیاری متشکل شد و بمیدان آمد.

پیش بسوی تشکیل شوراهای همیاری!

سرنگون باد جمهوری اسلامی!

حزب کمونیست کارگری ایران

۱۵ فروردین ۱۳۹۸، ۴ آوریل ۲۰۱۹