روزنه rowzane خبری – تحلیلی
– سوال از اصغر کریمی
مندرج در ژورنال شماره ۹۵۷ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)
کیوان جاوید: اواخر هر سال شورایعالی کار حکومت حداقل دستمزد کارگران را تعیین می‌کند. آیا این تصمیم شامل همه کارگران، معلمان و پرستاران و همینطور بازنشستگان و غیره می‌شود؟
اصغر کریمی: آخر هر سال شورایعالی کار حداقل دستمزد کارگران را تعیین می‌کند. دستمزدی چند بار زیر خط فقر و فقط برای زنده ماندن. دستمزدی که بیشترین سود را برای سرمایه‌داران و انگل‌های جامعه و حکومتشان تضمین می‌کند. اما این تصمیم شامل فقط بخشی از طبقه کارگر می‌شود. حقوق کارگرانی که مشمول قانون کار نیستند توسط وزارت کار، معلمان ارگانی دیگر، بازنشستگان و کارکنان ادارات هم توسط ارگان‌هایی دیگر تعیین می‌شود. کادر درمان بخش دولتی توسط شورایعالی کار و غیر دولتی توسط روسای بیمارستان‌ها. می‌بینید که هر بخش طبقه کارگر را با اسامی مختلفی تکه تکه کرده‌اند که همه آنها با یک ارگان طرف حساب نباشند و هر بخش جداگانه برای افزایش حقوق خود دست به اعتراض بزند.
بر اساس لایحه بودجه سال ۱۴۰۴، حداقل حقوق کارمندان دولت قرار است به ۱۲ میلیون، کارگران مشمول قانون کار ۱۱ میلیون و ۶۰۰ هزار، کارگرانی که مشمول قانون کار نیستند ۷ و نیم میلیون، معلمان۲۰ میلیون و بازنشستگان به ۱۱ میلیون و ۷۰۰ برسد. کادر درمان هم ۸ تا ۹ میلیون. این حقوق‌ها هنوز قطعی نشده اما نهایتا چیزی در همین حدود خواهد بود و این در حالی است که آمارهای رسمی می‌گویند سبد معیشت ۳۰ میلیون تومان است و این تازه آمار دو ماه قبل است الان با توجه به تورم به میزان زیادی بالاتر از این رقم است. یعنی اگر حقوق‌ها ۳۰ میلیون باشد کارگر با پایین‌ترین سطح زندگی هم نمی‌تواند ادامه حیات بدهد.
کیوان جاوید: با این حساب آیا بحث شما این است که این ارگان‌های مختلف حکومت همه منحل شوند و تنها یک ارگان در مورد حقوق بخش‌های مختلف کارگران تصمیم‌گیری کند؟
اصغر کریمی: باید اینطور می‌بود. اما این خواستی نیست که عملی باشد. اصلا بحث این نیست که حکومتی که سراپا با اکثریت جامعه دشمنی دارد و مردم در حال مبارزه برای سرنگونی آن هستند فلان ارگانش‌هایش را منحل کند. بحث این است که اکثریت جامعه که معلم، کارگر، پرستار و بازنشسته و کارگر بیکار و خانواده‌هایشان هستند یکپارچه برای افزایش حقوق مبارزه کنند. از طرف دیگر تشکیل اتحادیه و سندیکا و شورا و هر نوع تشکلی را هم همین اقلیت حاکم ممنوع کرده است تا طبقه کارگر فاقد تشکل‌های سراسری برای مقابله با تصمیمات یکطرفه حکومت باشد. الان بحثی در محافل کارگری هست که می‌گویند حداقل دستمزد سال ۱۴۰۴ باید ۶۰ میلیون باشد. می‌توان با همین خواست به مبارزه متحدانه‌ای دست زد و این خواست را به پرچم همه بخش‌های طبقه کارگر، اعم از کارگران تولیدی و خدماتی، معلم و بازنشسته و کادر درمان و کارکنان ادارات تبدیل کرد.
کیوان جاوید: آیا مبارزه برای افزایش دستمزد کارگران فقط به خود کارگران مربوط می‌شود چگونه می‌توان جنبشی سراسری و قدرتمند برای افزایش دستمزد همه بخش‌های زحمتکش جامعه شکل داد؟
اصغر کریمی: نباید کارگران را در این مبارزه تنها گذاشت. جامعه‌ای که علیه حجاب اجباری، علیه اعدام یا علیه حکومت متحد شده است، می‌تواند علیه این دستمزدهای شرم‌آور نیز متحد شود. این دستمزدها منشاء مصائب اجتماعی عظیمی از اعتیاد و تن‌فروشی و خودکشی و هزار مصیبت دیگر است. باید کل جامعه علیه آن بلند شود و جبهه قدرتمندی را علیه انگل‌های حاکم شکل بدهد. این هم قدرت مبارزه برای افزایش دستمزد را بالا می‌برد هم جبهه سرنگونی را مستقیما تقویت می‌کند. میلیون‌ها دانشجو و دانش‌آموز، فعالین حقوق زن، هنرمندان آزاده، نویسندگان و وکلا و دادخواهان و همه مردم سرنگونی‌طلب باید خود را در این مبارزه شریک بدانند. همه آنها می‌توانند در بیانیه‌ها و تجمعات بعنوان مثال شعار حداقل حقوق‌ها بالای ۶۰ میلیون را مطرح کنند.
کیوان جاوید: می‌گویید دستمزدهای میلیون‌ها نفر باید چند برابر شود. امکانات فعلی جامعه برای اینکار کفایت می‌کند؟
اصغر کریمی: اگر پول‌های هنگفتی که صرف گله آخوند و دم و دستگاه مذهب یا صرف تسلیحات و سرکوب و جاسوسی علیه مردم، صرف گروه‌های اسلامی در منطقه و صرف فساد و دزدی و حقوق‌های نجومی خودی‌هایشان می‌شود قطع شود، بله می‌توان دستمزدها را چندین بار بالا برد. قطع همه این هزینه‌ها را باید به خواست سراسری جامعه تبدیل کرد. بعلاوه اگر حکومت مدعی است که بحران دارد و تحریم است و وضعش خراب است و امکانش را ندارد باید گفت گورتان را گم کنید ما جامعه را به شکل دیگری سازمان می‌دهیم که رفاه همگان تامین شود.
