روزنه rowzane خبری – تحلیلی
کارگر کمونیست ۸۸۲
امسال در ایران برگزاری تجمعات و مراسمات به مناسب روز جهانی کارگر از چندین روز مانده به 11 اردیبهشت گفتمان و بحث غالب در مباحث درون محافل کارگران، معلمان و گروه های مختلف بازنشستگان بود. صحبت ها بر سر چگونگی و زمان آن بود. بویژه اینکه پنجشنبه یازده اردیبهشت با هیچیک از تجمعات هفتگی بازنشستگان و کارگران مقارن نبود. تا اینکه شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران فراخوانی برای تجمع فرهنگیان شاغل و بازنشسته در روز 11 اردیبهشت به مناسبت آنچه در این فراخوان “آغاز هفته معلم” عنوان شده بود، انتشار داد. این فراخوان خیلی سریع باعث شد تا به روز مورد توافق بخش هائی از کارگران، معلمان و بازنشستگان که از قبل اصرار بر برگزاری مراسمات مشترک اول ماه مه داشتند، بشود.
طبعا با توجه به اینکه معلمان خود را بخشی از طبقه کارگر میدانند، عدم اشاره به روز کارگر و تبریک این روز و تاکید بر مطالبات کارگری که مطالبات کل جامعه است یک کمبود بود. اما بعد با هوشیاری خود معلمان این کمبود نیز کنار رفت و تشکلهای معلمان در پاسخ مثبت به این فراخوان اعلام کردند که در یازده اردیبهشت همراه با بازنشستگان که فراخوان گرامیداشت این روز را داده بودند، اول ماه مه روز جهانی کارگر را گرامی خواهند داشت. بدین ترتیب ده ها بیانیه و فراخوان از سوی تشکل های کارگری، بازنشستگان، دانشجویان و دانش آموزان و تشکل های اجتماعی و تشکل های محلی معلمان منتشر شد و بر برگزاری تجمعات و مراسمات روز جهانی کارگر در یازدهم اردیبهشت بعنوان روز جهانی کارگر تأکید شد. این استقبال عمومی از فراخوان شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران علی رغم اینکه نامی از روز جهانی کارگر برده نشده بود، طبیعی بود. چون سرتاسر بیانیه، بیان درد و رنج های تحمیل شده بر اکثریت مردم از کارگر گرفته تا معلم، بازنشسته، پرستار، دانشجو و دانش آموز و همه مردم تحت ستم حاکمیت حکومت جنایتکار جمهوری اسلامی بود. و مهمتر اینکه فراخوان به اعتراض سراسری به کلیت رژیم با این جمله پایانی داده شده بود:”پنجشنبه 11 اردیبهشت شروعی دیگر علیه رنج هائی است که سیستماتیک تولید می شوند” که همان معنای فراخوان برای پایان دادن به وضع موجود و آغاز دنیائی بهتر را در خود دارد.
خوشبختانه و علی رغم همه تهدیدها، احضارها و بازداشت ها، مراسماتی به طور مشترک شامل کارگران و معلمان و پرستاران و بازنشستگان در مقابل ادارات آموزش پرورش برگزار شد و در برخی مراکز کارگری و مراکز آموزشی کارگران و معلمان به طور جداگانه تجمعات ویژه اول ماه مه را برگزار کردند.
در این روز نه تنها جمهوری اسلامی به جرم جنایت هائی که در عرصه اقتصادی و معیشتی و آموزشی به محاکمه کشیده شد، بلکه به جرم سرکوبگری ها و قتل هایش که آخرین نمونه هولناک و وسیع اش در بندر رجائی مرتکب شده بود، محاکمه شد.
از این جهت روز جهانی کارگر امسال نمودی از اعلام یک سنگربندی سیاسی و طبقاتی کارگری در پیوند با جنبش های دیگر اجتماعی بود که می خواهند هر چه زودتر این رژیم جنایکار را سرنگون کنند.
از این منظر به آنانی که فراخوان شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران را اقدامی تفرقه افکنانه و ضد ارزش های روز جهانی کارگر ارزیابی دانسته و محکوم کردند، توصیه می کنم واقعیات را آنطور که هست و آنطور که در میدان عمل پیش می رود، ببینند. همانطور که اشاره شد، عدم اشاره به روز کارگر یک کمبود بود و باید برای آینده هوشیار بود. اما هدف آشکارا برگزاری روز جهانی کارگر بود و اگر متن فراخوان با دقت خوانده شود، طبعا شما هم به همان جعبندی ای میرسید که من رسیدم. اقدامی که معلمان کردند نهایتا تقویت کننده روز جهانی کارگر بود و درود میگویم به معلمان و کارگرن و بازنشستگان و همه کسانیکه در این اول مه نقش بازی کردند و پرچم روز جهانی کارگر را بلند کردند.
