زن‌کشی، محصول توحش ساختاری جمهوری اسلامی؛ هانیه بهبودی – عطیه نیک‌نفس

نشریه ژورنال شماره ۱۰۵۹ – فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه

“هانیه بهبودی پورامغان، ورزشکار ۲۴ساله و قهرمان مچ‌اندازی از شهرستان فریمان در خراسان رضوی، روز ۱۶ خرداد ۱۴۰۴ توسط همسرش، جلال اصلاحی، به طرز فجیعی به قتل رسید. قاتل ابتدا او را خفه کرد و سپس با چاقوی قصابی، مچ دست‌هایش را برید تا صحنه قتل را خودکشی جلوه دهد.”
این جنایت با ادعای “غیرت” و “ناموس”، به‌خاطر حضور عکس‌هایی از هانیه با “حجاب نامتعارف” در فضای مجازی، توجیه شده است. اما حقیقت این است که چنین قتل‌هایی نه نتیجه تعصب فردی، بلکه بازتاب مستقیم خشونت قانونی، فرهنگی و مذهبی نهادینه‌شده در نظام جمهوری اسلامی‌اند. قتل‌های موسوم به “ناموسی” جنایت‌های فردی نیستند؛ آن‌ها محصول ساختار قدرتی‌اند که طبق مذهب رسمی‌اش زن‌ستیزی را در قانون، آموزش و رسانه تثبیت کرده است.
جمهوری اسلامی با قوانین تبعیض‌آمیز، نظیر کاهش مجازات برای قتل همسر یا خواهر و دختر به دلیل “ناموسی”، عملاً به قاتلان زنان مصونیت داده است. نه‌تنها مجازات بازدارنده‌ای در کار نیست، بلکه واژه‌هایی چون “غیرت” و “ناموس” به ابزارهایی برای سرکوب زنان و کنترل بدن و زندگی آن‌ها تبدیل شده‌اند. این واژه‌ها، برخلاف تصور عام، مفاهیم سنتی یا فرهنگیِ خنثی نیستند. آن‌ها توسط نظامی ساخته و تقویت شده‌اند که زنان را نه به‌عنوان انسان، بلکه به‌عنوان ملک مردان می‌بیند.
جمهوری اسلامی، با اتکا به مذهب، بدن زنان را قلمرو کنترل و سلطه می‌داند و با تحقیر و سرکوب، آنان را از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم می‌کند. تا زمانی که چنین نظامی بر سر کار است، زن‌کشی نه متوقف می‌شود، نه استثنا باقی می‌ماند. این یک‌چرخهٔ خشونت سیستماتیک است که با هر فریاد، با هر جسد، و با هر سوگواری عمومی، تکرار می‌شود.
بنابراین، مبارزه با زن‌کشی، تنها از طریق قوانین بهتر یا آموزش فرهنگی ممکن نیست. این مبارزه، در ذات خود، مبارزه با نظامی زن‌ستیز، ضدانسانی و سراپا متوحش به نام جمهوری اسلامی است. ما باید علیه این ساختار جنایت‌کار که زن را دشمن می‌داند، بایستیم و مبارزه کنیم. سکوت، بی‌طرفی یا توجیه، هم‌دستی با قاتلان است. زندگی، آزادی و کرامت زنان تنها زمانی تضمین‌شدنی است که این نظام مذهبی و سرکوبگر برای همیشه به پایان برسد.