فراخوان به کارزار “اتحاد  علیه سرکوب”

اعتراضات مردمی در شماری از شهرها علیه سونامی گرانی با شعارهای ضد حکومتی در نیمه اردیبهشت ماه، در کنار حضور قدرتمند  جنبش های اجتماعی، جنبش سرنگونی علیه حکومت اسلامی را در یک نقطه عطف جدیدی قرار داده است.

نشانه های بارزی از رودررویی قدرتمند مردم با حکومت اسلامی در قامت جنبش های اجتماعی شان در چندین ماه اخیر عبارتند از: تجمعات و اعتصابات با شکوه معلمان در بیش از ۲۰۰ شهر، تبدیل شهرها به صحنه تجمعات و راهپیمایی های هر روزه بازنشستگان با فریاد “مرگ بر این بردگی”، جهانی شدن  فریاد دادخواهی خانواده  های دادخواه  و  پیروزی تاریخی این جنبش در محاکمه و محکومیت حمید نوری این جلاد جمهوری اسلامی و قد علم کردن جنبش رهایی بخش زنان با کارزار “حجاب بی حجاب ” در مقابل قشون کشی رژیم آپارتاید جنسی  حاکم علیه  زنان و کل جامعه تحت عنوان “حجاب و عفاف”،  اینها همه اتفاقات شورانگیزی است  که ابعادی سازمانیافته تر، قدرتمند تر و عمیق تر به جنبش سرنگونی داده و برآمدی  انسانی و امید بخش را در چشم انداز نزدیک جامعه قرار داده است.

در تقابل با این جدال، حکومت اسلامی به سرکوبگری هایش شدت داده است.  در این راستا گستاخانه تر از هر وقت به اجرای قوانین جنایتکارانه مجازات های اسلامی رو آورده و بر شمار اعدام ها افزوده است. جنبشهای اجتماعی و بویژه رهبران و اکتیویست های این جنبش ها هدف  اول سرکوبگریهای وحشیانه حکومتند. با این سرکوبها حکومت میکوشد جلوی سازمانیابی  بیشتر جنبش های اجتماعی و دامنه نفوذ و گسترش آنها را بگیرد و کل جامعه را عقب براند.

روشن است که سرکوبگری های حکومت تمام عرصه های مبارزاتی جامعه را در بر میگیرد و کل  جامعه را هدف قرار میدهد. با اتحادی سراسری باید این ابزار را از دست حکومت گرفت. اتحاد جنبش های اجتماعی علیه این سرکوبگری ها پاسخی فوری و حیاتی به این اوضاع است. 

 جمهوری اسلامی با این سرکوبگری ها بطور واقعی کل جامعه و در عین حال جنبش های قدرتمندی که ستون های محکمی در فضای سیاسی جامعه بوده و بطور واقعی یک رکن مهم جنبش سرنگونی هستند را نشانه گرفته است. اما نکته شعف آور اینست که امروز بیش از هر زمان وقت جنبش های اجتماعی از جمله جنبش کارگری با  بخش های مختلفش،  جنبش معلمان، جنبش بازنشستگان، جنبش رهایی بخش زن و جنبش دادخواهی را کنار هم میتوان دید. این جنبش ها در عرصه های مختلف مبارزه صدای اعتراض کل جامعه علیه حکومت سرمایه داری وحشی حاکم هستند و فصل مشترک های بسیاری با هم دارند. این فصل مشترکها را در شعارها و گفتمان های جاری در این جنبش ها، در بیانیه های مشترک آنها در مناسبت های مختلف، در اعلام حمایت کردن ها و پشتیبانی هایشان از خواستها و اعتراضات یکدیگر و در مناسبت های مختلفی چون اول ماه مه ها، روز جهانی زن و در جریان اعتراضات مردمی در سطح جامعه به روشنی شاهد بوده و هستیم. اعتراض به دستگیری ها  و پرونده سازیهای حکومت علیه فعالین جنبشهای اجتماعی یک وجه مشترک مهم همه این جنبشها و زمینه اتحاد و همگرائی هر چه بیشتر آنها است. 

 این اتحاد و همگرایی ها زمینه ساز اعتراضات سراسری در سطح جامعه بوده و هست و هر روز حلقه محاصره مردم علیه حکومت را تنگتر و تنگتر کرده است. بازتاب این اوضاع را در تضعیف هر روز بیشتر حکومت و تشدید نزاعهای باندهای مختلف حکومتی به روشنی میتوان دید. از سوی دیگر بی فرجام بودن برجام، نفرت عمومی از سیاست های تروریستی جمهوری اسلامی در منطقه و در سطح جهان،  انعکاس وسیعتر اعتراضات مردمی در سطح بین المللی و بویژه جنبش دادخواهی امروز بیش از هر وقت جمهوری اسلامی را در انزوایی جهانی قرار داده است. این شرایط  بیش از بیش بر ممکن بودن و ضروری بودن اتحاد  سراسری جنبش های اجتماعی علیه سرکوبگری حکومت تاکید دارد.

حزب کمونیست کارگری همواره بر اتحاد جنبش های اجتماعی  بر سر خواستهای مشترک به عنوان یک حلقه مهم در حرکت جامعه بسوی اعتصابات سراسری و عمومی و پیشروی جنبش سرنگونی تاکید کرده است.  در شرایط  امروز یک گام مهم برای شکل دادن به این اتحاد، متحد شدن همه این جنبش ها  علیه سرکوبگری های حکومت است.

بطور واقعی نیز امروز طلایه های این اتحاد را در اعتراض به دستگیریها و علیه امنیتی کردن مبارزات و پرونده سازی های رسوا ونخ نما را میشود دید و معلمان و کارگران پیشتاز این اتحاد مبارزاتی هستند. اتحادی که در اشکال راه اندازی طوفان های توییتری مشترک برای آزادی معلمان و فعالین کارگری زندانی، نامه ها و بیانیه های مشترک خانواده ها، فعالین و تشکلهای مختلف کارگری و اجتماعی علیه سرکوبگری ها و نیز کارزارهای مبارزاتی جاری خود را نمایان کرده است. اتحاد جنبش ها علیه سرکوب باید آگاهانه و نقشه مند به کارزار سراسری جنبش های اعتراض اجتماعی و اکتیویست های آن تبدیل شود. و باید با گفتمان های سراسری ای چون پایان دادن به پرونده سازی ها و امنیتی کردن مبارزات،  بسته شدن تمامی پرونده های امنیتی، ممنوعیت وثیقه، لغو تمامی مجازات های اسلامی و ممنوعیت شلاق و شکنجه و اعتراف گیری های اجباری  و نیز با تاکید بر  داشتن حق تشکل، حق اعتراض و حق تجمع  به عنوان حقوق پایه ای مردم کارزار سراسری علیه سرکوبگری های حکومت را به جلو برد.

گذاشتن قرارهای مشترک در همراهی با خانواده برای جمع شدن در مقابل زندانها، تبدیل صحنه دادگاهها به صحنه اعتراض علیه سرکوبگری های حکومت، اطلاع رسانی از وضع زندانیان سیاسی و جهانی کردن صدای آنها، صدور بیانیه های جمعی علیه دستگیریها و سرکوبگری های رژیم،  پیوستن به کارزارهای مبارزاتی جاری در دفاع از زندانیان سیاسی، وسعت دادن به گفتمان اتحاد جنبش ها علیه سرکوبگری های حکومت و در برابر اجرای مجازات های اسلامی و اعدامها،  استفاده از ابزار مدیای اجتماعی برای بسیج اجتماعی علیه سرکوبگریهای حکومت، و پیشبرد این کارزار در سطح بین المللی با گفتمان بایکوت جهانی جمهوری اسلامی بخاطر تمامی جنایاتش از جمله گامهای مهم در کارزار جنبش ها  علیه سرکوب است. حزب کمونیست کارگری همه اکتیویست ها و فعالین جنبش های اجتماعی را به محور فعالیت قرار دادن چنین کارزاری فرا میخواند. با به میدان آوردن قدرت همه این جنبش ها میتوان در زندانها را گشود. میتوان ابزار سرکوب را از دست حکومت گرفت و میتوان کل بساط حکومت اسلامی را جارو کرد.

حزب کمونیست کارگری ایران

۱۳ مرداد ۱۴۰۱، ۴ اوت ۲۰۲۲