آنها به اینکه گازهای کشنده ریه هایشان را تخریب می‌کرد و عوارض بعدی آن که ممکن بود از جنگ شیمیایی هم بدتر باشد فکر نمی‌کردند. حتی اینکه ممکن بود به داخل معدن بروند و اتفاقی برایشان بیوفتد و نتوانند برگردند هم، نگرانشان نمی‌کرد. اما فقط شرمندگی‌شان پیش همسر و فرزندشان آنها را می‌ترساند.
این معدن‌کاران هر بار با خودشان فکر می‌کردند که این جنگ اقتصادی چه زمانی قرار است به پایان برسد؟ و چرا این عملیات جنگی را مسئولان نمی‌بینند؟ چرا به حق و حقوق آنها توجهی نمی‌کنند؟حالا آنها در هزاران متر از عمق زمین آرام گرفته اند و دیگر صدایی نیست که فریاد بزند و اعتراض کند.
رضا محمودی پارسیان، یکی از کارگران معدن با بیان اینکه مسیر تونل از ایمنی مناسبی برخودار نبود، اظهار داشت: ما بار‌ها این مسئله را به مسئولان مربوطه معدن در شهرستان و استان اعلام کرده بودیم، اما هیچ گونه عکس‌العملی از سوی آنها انجام نشده بود.
این کارگر معدن افزود: این تونل به صورت یک‌طرفه و محوطه بسته است و وقتی انفجار صورت می‌گیرد همه موجودات زنده در تونل بر اثر گاز گرفتگی جان خود را از دست می‌دهند. این موضوع به مسئولان توضیح داده شده بود، ولی در محل کارگاه یک دستگاه گاز برای سنجش گاز در معدن وجود نداشت.
وی تصریح کرد: این کارگر معدن با بیان اینکه تنها حقوق ۷۳۰ تا ۷۷۰ هزار تومان برای یک کارگر معدن در سالهای گذشته در نظر گرفته میشد، گفت: امسال این میزان به ۸۰۰ هزار تومان رسیده است.
محمودیپارسیان ادامه داد: از سال ۱۳۹۲ تاکنون مسئولان مربوطه حقوق‌ها را به صورت کامل واریز نکردند و در هر سال ۳ تا ۴ ماه از حقوق ما را نپرداختند.
وی گفت: این در حالی بود که در هر سال ۳ ماه از بیمه ما را پرداخت می‌کردند و براساس قانون نیاز بود که این‌ها در طول سال ما را بیمه میکرند و این حق ما معدنچیان بود.
این کارگر معدن با بیان اینکه باید با ایمنی صفر به کار خود ادامه میدادیم، افزود: ۱۷ تا ۱۸ ماه طلبکار هستیم و حقوق نگرفتیم چرا که در هر سال ۳ تا چهار ماه از حقوق ما را پرداخت نکردند.
به داد کارگران برسید
متاسفانه بسیاری از کارگران معدن آذرشهر گلستان یا بیمه نبودند یا بیمه‌ای که برایشان رد می‌شده بیمه کارگر معدن نبوده تا شامل مشاغل سخت و زیان‌آور شود.
علاوه بر این دی ماه ۹۴ بود که همین کارگران در اعتراض به پرداخت نشدن چندین ماهه حقوق ۷۰۰ هزار تومانی‌شان معترض شده بودند؛ و بخاطر گرفتن ابتدایی‌ترین حق خود فریاد می‌زدند.
کارگران معدن یورت گرچه زندگی نمی‌کردند، اما زنده بودند، فریاد زدند و اعتراض کردند و گفتند که ۶ ماه است حقوق نگرفته اند. آن روز کسی به آنها توجهی نکرد و برای رفع مشکلاتشان کاری نکرد. حالا امروز همه برای بیرون کشیدن پیکرهایشان دور هم جمع شده اند و برای تحویل این پیکر‌ها به خانواده هایشان تلاش می‌کنند.
اما مسئولان نمی‌دانند که این کارگران مدت هاست که نفس نمی‌کشیدند و فقط حالا در زیر خاک دفن شده اند.
کاش بدانند که هنوز هم هزاران نفر از این کارگران هستند که برای نجات وضعیت اقتصادی خود چشم انتظار مسئولان مانده اند.
روزنه rowzane خبری – تحلیلی
