مبارزه بر سر تعیین حداقل دستمزد کارگران – محسن ابراهیمی

مندرج در ژورنال شماره ۹۶۶ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

با نزدیک‌شدن به پایان سال ۱۴۰۳، بار دیگر، رسانه‌های حکومتی پر شده است از بحث‌های تکراری در باره موضوع حداقل دستمزد که قرار است توسط شورای‌عالی کار تعیین شود.

حداقل دستمزد سالانه را شورای‌عالی کار، ظاهراً با حضور نماینده کارگران در کنار نمایندگان دولت و کارفرما تعیین می‌کند. می‌دانیم که شورای‌عالی کار عملاً شورای‌عالی سرمایه است. دولت که خودش بزرگ‌ترین کارفرما و پاسدار کل طبقه سرمایه‌دار و کارفرماها است. نمایندگان واقعی کارگران هم معمولاً با احکام سنگین در زندان‌های جمهوری اسلامی سرمایه‌داران هستند. در نتیجه حداقل دستمزد کارگران را نمایندگان سرمایه‌داران تعیین می‌کنند. برعکس، حداقل دستمزد را باید کارگران از طریق تشکل‌های سراسری و مجامع عمومی و باتوجه‌به یک سبد معیشتی مرفه و انسانی تعیین کنند.

روشن است که معیار طبقه سرمایه‌دار برای تعیین حداقل دستمزد، تأمین سود برای طبقه خودش است. دقیقاً بر اساس همین معیار، هر سال شورای‌عالی کار با افزایش درصد ناچیزی بر دستمزد پایه که خودش چندین بار زیر خط‌فقر است، فقر بیشتری را بر طبقه کارگر تحمیل و سود نجومی را برای طبقه حاکم تأمین می‌کند. در مقابل، معیار کارگر برای تعیین حداقل دستمزد، تأمین یک زندگی مرفه و انسانی بر اساس بالاترین استانداردهاست.

باتوجه‌به موازین و معیارهای متضاد دوطبقه در مقابل هم، روشن است که یک ماه آینده طبقه کارگر چالش بسیار مهمی پیش رو دارد. باید با یک اتحاد مبارزاتی گسترده میان فعالین کارگری، تشکل‌ها و شبکه‌های متنوع کارگران برای چنین چالشی آماده شد. در مقابل صف‌آرایی سرمایه‌داران و ارگان‌های حکومتی‌شان، باید با یک صف‌آرایی گسترده و متحدانه به سراغ مفت‌خوران حاکم برویم.

روشن است که مبارزه بر سر تعیین دستمزد عرصه بسیار مهم چالش کارگران علیه طبقه‌ای است که از قبل کار کارگران به ثروت نجومی می‌رسند. اما این هم روشن است که رهایی کامل کارگر زمانی ممکن است که کل نظام مبتنی بر بردگی مزدی زیرورو شود. نظامی که در آن اکثریت عظیم جامعه مجبورند نیروی کارشان را همچون کالا به صاحبان سرمایه بفروشند و فقط بخش ناچیزی از ثروت و امکانات تولید شده توسط خودشان را در قالب دستمزد تحویل بگیرند. فریاد “فقر، فساد، گرونی، میریم تا سرنگونی” شعار چنین دورنمایی است که در خیزش‌های توده‌های محروم طنین می‌افکند.