گزارش: مدارسی در کرمان سرویس بهداشتی ندارند

در این شرایط تصور کنید، دانش آموزان شهرستان رودبار جنوب صبح های زود باید با چه انگیزه ای بیدار و راهی مدرسه شوند؟ دانش آموزانی که عمدتاً به دلیل فقر اقتصادی خانواده در خانه از شرایط مناسب غذایی و رفاهی برخوردار نیستند و زمینه برای شکوفایی استعدادهای آنها وجود ندارد، در مدارسشان نیز با کلاس هایی تاریک و سرد و محیطی فاقد سرویس بهداشتی و امکاناتی مثل تغذیه، سیستم های الکترونیک و… رو به رو می شوند.

حالا باز مدارسی که در مرکز شهرستان (شهر اسلام آباد) قرار دارند، شرایطشان بهتر است. هرچه از این شهر به سمت روستاهای مجاور برویم، شرایط به مراتب اسفناک تر می شود.

برای مثال مدرسه ابتدایی و راهنمایی روستای فیروز آباد که با مرکز شهرستان تنها 3 کیلومتر فاصله دارد، تا چند سال پیش حتی از داشتن یک سرویس بهداشتی معمولی هم برخوردار نبود. در این شرایط دانش آموزان این مدرسه مختلط، برای اجابت مزاج مجبور بودند به پشت تپه های نزدیک مدرسه مراجعه کنند.

پس از سال ها مسئولان یادشان می افتد که باید برای این مدرسه سرویس بهداشتی هم بسازند. اگرچه این زحمت کشیده و سرویس بهداشتی ساخته می شود اما این سرویس بهداشتی آب ندارد و هنوز راه اول برای بسیاری از دانش آموزان، بهترین راه اجابت مزاج است.

تازه این شرایط در برابر مدارسی که دانش آموزانش مجبورند برای گرم کردن خود هیزم های خشکی را که از طبیعت جمع کرده اند در حلب های روغن و در وسط کلاس درس بسوزانند، شرایط خوبی است.

دود وحشتناکی که از این طریق در کلاس متصاعد می شود، به یک متخصص بیماری های تنفسی نیاز دارد تا به صورت دقیق خسارت های جانی تا کنون و آتی این دانش آموزان را محاسبه و روی میز مدیران و مسئولان قرار دهد. مثل دانش آموزان مدارس بخش جازموریان شهرستان رودبار جنوب که در اوج سرما در کلاس هایی سرد و آلوده حاضر می شوند تا کلاس درس را با نام و یاد خدا و به امید فردایی بهتر آغاز می کنند.

از معلم یکی از مدارس بخش جازموریان، می پرسیم به دانش آموزان تغذیه هم می دهید، پاسخ می دهد نه! می پرسیم در طول کلاس گرسنه نمی شوند، با خود تغذیه به همراه می آورند؟ پاسخ می دهد، اتفاقاً چند روز پیش یک دانش آموز به شدت ضعف کرده و گرسنگی بود، خوراکی که در کیفم داشتم به او دادم. تا این صحنه را بقیه دانش آموزان دیدند، به سمتم آمدند و از من مطالبه خوراکی کردند.

در یکی دیگر از مدارس بخش جازموریان، معلم در پاسخ به این سئوال که بچه ها برای رفع تشنگی یا استفاده از سرویس بهداشتی چه می کنند؟ گفت: در فاصله چند کیلومتری اینجا موتور آبی هست که دانش آموزان برای خوردن آب می توانند به آنجا بروند. همینطور برای اجابت مزاج هم یا باید به خانه بروند و یا در طبیعت و پشت تپه ها کار خود را انجام دهند.

در جریان بازدید از مدارس شهرستان و در یکی از مدارس که البته سرویس بهداشتی نداشت، با دانش آموزی رو به رو شدیم که آهسته و تنها در گوشه ای گریه می کرد. پیش رفتیم تا دلیل این گریه و مظلومیت را بدانیم. کاشف به عمل آمد که این پسر بچه نتوانسته تا پایان روز و تعطیلی مدرسه خودش را برای رسیدن به سرویس بهداشتی نگه دارد!

سخن گفتن از درد دانش آموزان این منطقه از کشور اگر دردی را درمان می کرد، تا کنون این اتفاق افتاده بود. اما این سئوال را نمی توان از مسئولان مربوطه نپرسید که چطور انتظار دارند دانش آموزان این منطقه از کشور در فضاهایی آموزشی که نه برق دارند، نه آب، نه سرویس بهداشتی، نه سیستم گرمایشی و سرمایشی و بعضاً حتی نه محیط فیزیکی استاندارد، پیشرفت کنند و پله های ترقی را همانند فرزندان آنها در پایتخت، طی کنند؟

همانطور که آمد بیشتر دانش آموزان این منطقه از کشور نه تنها به دلیل فقر اقتصادی خانواده از مشکلاتی مثل سوء تغذیه، نداشتن پوشاک و لوازم التحریر مناسب رنج می برند، بلکه در مدرسه نیز از سوی دولت کوچک ترین امکانات راهی در اختیار آنها قرار داده نشده است.

در این شرایط سئوال دیگر این است که این دانش آموزان چگونه و با چه انگیزه ای باید به مدرسه بروند و چگونه با سایر دانش آموزان کشور در عرصه و علم دانش رقابت کنند؟

سئوال دیگر اینکه با این تفاسیر وضعیت آینده این منطقه از کشور چه خواهد بود و در سال های آتی مدیریت و سامان دهی روستاها و دهستان های شهرستان رودبار جنوب را کدام نخبگان فرهنگی اجتماعی باید به دست بگیرند؟

ه با سایر دانش آموزان کشور در عرصه و علم دانش رقابت کنند؟

سئوال دیگر اینکه با این تفاسیر وضعیت آینده این منطقه از کشور چه خواهد بود و در سال های آتی مدیریت و سامان دهی روستاها و دهستان های شهرستان رودبار جنوب را کدام نخبگان فرهنگی اجتماعی باید به دست بگیرند؟