آرش دشتی: سه یادداشت کوتاه

بیکاری و فروش سبزی کوهی برای لقمه نانی

این روزها تعداد کسانی که در روزهای تعطیل آخر هفته به کوه های شمال تهران می روند بیشتر شده است. شاید به خاطر آن که بهار است و هوا گرمتر شده است. پس طبیعی است که مردم بیشتری برای ورزش و تفریح و هواخوری به کوه ها بروند. اما این همه ی ماجرا نیست.

اگر یک صبح زود به کوه بروی و با دقت بیشتری نگاه کنی، عده ای را می بینی که در دامنه ها و شیب های تند و ملایم و در سنگلاخ ها، خم و راست می شوند و یک یا دو ساعت بعد، با یک یا دو گونی روی دوش، از کوه پایین می آیند و در پائین، آنجا که مردم از کوه بر می گردند، بساط پهن می کنند و ریواس ها و سبزی های کوهی و آویشن می فروشند.

در روزهای غیرتعطیل هم در ایستگاه های اتوبوس، مترو و در بسیاری از میدان های شهر، مردان و زنانی را می بینی که سبزی های کوهی می فروشند. سال ها قبل فقط در میدان تجریش و میدان انقلاب، عده ای ریواس و سبزی کوهی می فروختند، اما امروزه در بیشتر میدان ها این کار به یکی از فعالیت های دستفروشان تبدیل شده است.

هرچه اخراج ها و بیکاری ها و گرانی ها بیشتر می شود، به تعداد این کارگران فصلی اضافه می شود. مردان و زنانی که دستشان از همه جا کوتاه می شود و حتی آنقدر پول ندارند که آدامس و بادکنک و لواشک و جوراب و خرد و پرت های دیگر بخرند و در اتوبوس ها و قطارهای مترو و چهارراه ها بفروشند و لقمه نانی به خانه ببرند، ناچار می شوند به کوه بزنند و سبزی های کوهی را بکنند و بفروشند.

بیمه بیکاری برای همه افراد آماده به کار اعم از زن و مرد، درمان رایگان برای همه و تحصیل رایگان برای فرزندان ما حقوق پایه ای ما مردم است. این خواستها بندهای قطعنامه های ما خواهد بود.

آرش دشتی

———-

مضحکه انتخابات و مخمصه حکومت

تناقضات ساختاری و سیاسی، سرتاپای رژیم را فراگرفته است. شورای نگهبان، از میان ۱۶۳۶ نفر که به صورت فله ای برای کاندیداتوری دوازدهمین دوره ی ریاست جمهوری ثبت نام کرده بودند، ۱۶۳۰ نفر را به صورت قله ای حذف کرده و تنها ۶ نفر را تایید کرده است. یعنی بقیه، صلاحیت نداشته اند. انگار که این ۶ نفر، صلاحیت دارند!

کیست که نداند این ۶ نفر، بیشتر از بقیه ی کاندیداها، در جنایات این رژیم در طول ۳۸ سال دست داشته اند.

از سوی دیگر در میان آن ها که صلاحیتشان از سوی شورای نگهبان رد شده است، رئیس جمهور سابق و وزیر و معاون وزیر و مدیر بلندپایه و دبیر و عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام دیده می شوند. از غرضی وزیرنفت و وزیر پست و تلگراف و تلفن گرفته تا محمد هاشمی رفسنجانی رئیس اسبق صدا و سیما تامحسن رضایی دبیر دایمی مجمع تشخیص مصلحت نظام تا  احمدی نژاد رئیس جمهور دو دوره ی پیاپی پیشین.

شورای نگهبان رژیم بحران زده با این رد صلاحیت اخیرش، بیشتر از هر زمان دیگری مضحکه ی انتخابات را به نمایش گذاشته و نشان داد که سرتا پای این رژیم از تناقض موج می زند.

معلوم نیست سران نظام چگونه می خواهند به این تناقضات پاسخ دهند؟

مردم می پرسند؛ آیا محسن رضایی و احمدی نژاد پس از این رد صلاحیت، همچنان دبیر و عضو مجمع تشخیص نظام خواهند بود؟!

مردم می پرسند؛ چگونه افرادی که صلاحیت شان از سوی مصلحت اندیشان نظام زیر سوال رفته، سال هاست که دارند مصلحت نظام را تشخیص می دهند؟!

واقعا که خنده دار است. این مضحکه و خیمه شب بازی انتخابات، در هیچ برهه از تاریخ و در هیچ کشوری دیده نمی شود.

مردم، سال هاست که به روشنی دانسته اند که این رژیم مشروعیت مردمی ندارد و روی دریایی از خون و روی فرش سیاهی از دروغ و دزدی و تبهکاری ایستاده است و به جایی رسیده است که عنقریب‌ با انقلاب مردم سرنگون خواهد شد.

آرش دشتی

——

چگونه روز جهانی کارگر را به مراسمی اجتماعی تبدیل کنیم؟

شکل های اعتراضات  کارگران برخاسته از زندگی اجتماعی آنهاست. این طور نیست که اراده گرایانه باشد و مثلاً یک تشکل بخواهد به میل و اراده خود مراسم روز جهانی کارگر را برگزار کند و اگر هم برگزار کرد، حتما و لزوما به اهدافش رسیده است. شکل های برگزاری اجتماعی این روز و یا هر مراسم دیگر، دقیقا از دل شرایط مبارزه بیرون می آید. در سال گذشته، کارگران هپکو و روغن نباتی و چند کارخانه دیگر، در اعتراض به وضعیت دستمزد و معیشت خود اعتصاب و تجمع کردند و حتی در مواقعی هم به خیابان آمدند. ویژگی حرکت های این کارگران این بوده که با خانواده هایشان به خیابان آمدند و یا جلوی استانداری و یا اداره کار و یا مجلس تجمع کردند. و این یکی از راه های اجتماعی شدن اعتراضات و مبارزات کارگری است. حرف این است که در اول ماه مه امسال می توان از همین شیوه استفاده کرد و کارگران همراه همسر و فرزند در مراسمی که برگزار خواهند کرد، شرکت کنند.

این شیوه، به کارگر امکان میدهد که در قامتی اجتماعی و قدرتمند ظاهر شود، امنیت مراسم ها نیز در برابر تعرضات حکومت بالاتر خواهد بود.

باید دید کارگران چگونه می توانند این شکل از حضور را تجربه کنند؟