اخبار کارگری

بخش ایران:  نسان نودینیان

بخش بین المللی: داوود رفاهی

 

کارگران فولاد زاگرس حضور روحانی را به صحنه اعتراضشان تبدیل کردند

روز ٥ فروردین تعدادی از کارگران بیکار شده کارخانه فولاد زاگرس همزمان با سفر یک روزه روحانی به کردستان در اعتراض به وضع بلاتکلیف خود و خواست روشدن وضعیت شغلی شان در مسیر عبور وی مقابل ساختمان استانداری تجمع کرده و حضور او را به صحنه اعتراض خود تبدیل کردند. این کارگران طی سه سال گذشته تجمعات متعددی را در اعتراض به تعطیلی و مشخص نبودن شرایط ادامه کارشان برپا کرده‌اند،. در نتیجه تعطیل شدن این کارخانه ٤٠٠ کارگر در بلاتکلیفی قرار دارند.

 

در دومین روز سال جدید، کارگران سیمان باقران حضور روحانی را به صحنه اعتراض خود تبدیل کردند.

ظهر روز ٢ فروردین کارگران سیمان باقران شهرستان دریمان در استان خراسان جنوبی همزمان با حضور روحانی در کاخانه، در اعتراض به ١٢ ماه دستمزد پرداخت نشده خود دست به تجمع زدند. جالب اینجاست که هیات مدیره کارگران را با تهدید به اخراج زیر فشار گذاشته بود که از اینموضوع سخنی نگویند، اما کارگران همزمان با حضور روحانی که برای افتتاح این کارخانه به درمیان سفر کرده بود، دست به تجمع زدند و خواهان پرداخت فوری طلبهایشان شدند. کارخانه سیمان باقران پس از یازده سال از زمان اجرایش در این روز به بهره برداری رسید و افتتاح گردید.

 

«پلی اکریل» کلاف سردرگمی که کارگران را اسیر کرده است/

 

کجای این شب تیره بیاویزیم…

 

پلی اکریل، ١٦٠٠ کارگر دارد، ٤٠٠ نفر هم در شرکت DMT از شرکت های اقماری پلی‌اکریل که مواد اولیه آن را تأمین می‌کند، مشغول به کار هستند. حالا این ٢٠٠٠ کارگر، ماهها است که دستمزد نگرفته‌اند، وضعیت بیمه‌شان هم بلاتکلیف است.

 

یک روز نیمه ابری اسفند ماه؛ اصفهان را به مقصد شهرستان مبارکه ترک می‌کنیم و پا به جاده ای می گذاریم که پایانش به سردرگمی دو هزار کارگر متخصص صنعت نساجی کشور می‌رسد.

 

دو سوی جاده،  فقط بیابان است؛ این جاده، روزگاری محل گذر کامیون ها و وسایل نقلیه سنگینی بود که محصولات  پلی اکریل را برای فروش یا صادرات می‌بردند، اما این روزها خبری از آن رفت و آمدها نیست. تولید خوابیده و جاده بدجورخلوت است…

 

چند کیلومتری مانده به مبارکه، ساختمان‌ها در دل بیابان از دور چشمک می زنند؛ به پلی اکریل می‌رسیم، به قطب نساجی ایران؛ به تنها تولیدکننده اکریلیکِ کشور.پلی اکریل سه ساختمان یا به عبارتی سه واحد تولید اصلی دارد: اکریلیک یک، اکریلیک دو و پلی استر. از همان ابتدای کار، تنها چیزی که به چشم می خورد، سکوت است و بلاتکلیفی. ازدرِنگهبانی که وارد می‌شویم، درد دل‌ها شروع می‌شود:

 

«آمده‌اید که وضعیت ما را ببینید؟ آمده‌اید از غبار نشسته بر دستگاههای بی صدا مانده و از کارگرانی که ده ماه است حقوق نگرفته‌اند گزارش بنویسید؟ بنویس با ٢٨ سال سابقه فنی و تخصصی بیکارم. بنویس بلاتکلیف می‌آییم و می رویم، بنویس سوال ما کارگران این است: دست چه کسی پشت پرده این بلاتکلیفی است؟ سوال ما از مسئولان اقتصاد و صنعت، از نمایندگان مجلس این است: قبل از این، صنعت کاشی خوابید، حالا پلی اکریل، بعد از این نوبت کجاست؟ قرار است چه بلایی به سر تولید وطنی بیاورند؟»

 

شرکت پلی اکریل ایران در تاریخ ٢٤ مردادماه ١٣٥٣ با مشارکت بخش خصوصی و تعدادی از بانک‌های تخصصی ایرانی و شرکت «دوپان دونمور» آمریکا تاسیس و تحت شماره ١٩٤١٣ در تهران به ثبت رسید. بهره برداری از کارخانه های پلی استر و اکریلیک در سال های ١٣٥٧ و ١٣٦٠ آغاز شد و شرکت در  اردیبهشت سال ١٣٦١ تحت شماره ٤٥٠٠ در اداره ثبت شرکت‌های اصفهان ثبت شد.

 

در سالهای رونق و اوج تولید، این کارخانه، یک سوم نیاز صنعت نساجی کشور را تامین می‌کرد، حتی بازار برای صادرات هم داشت؛ پلی اکریل، ١٦٠٠ کارگر دارد، ٤٠٠ نفر هم در شرکت DMT از شرکت های اقماری پلی‌اکریل که مواد اولیه آن را تأمین می‌کند، مشغول به کار هستند. حالا این ٢٠٠٠ کارگر، ماهها است که دستمزد نگرفته‌اند، وضعیت بیمه‌شان هم بلاتکلیف است. این کارگران بارها و بارها در اعتراض به این وضعیت مقابل فرمانداری مبارکه تجمع کرده‌اند؛ حتی مقابل استانداری اصفهان رفته‌اند، اما نه تنها هیچ پاسخی نگرفته‌اند، بلکه بارها با آنها برخورد شده‌است، برخوردهایی که کارگران را هم خشمگین تر کرده‌است و هم دلسردتر ؛ شاید به زعم مسئولان، کارگرانی که ده ماه است، سفره هایشان خالیست، باید بیش از این ریاضت بکشند و دم هم برنیاورند.

 

شهریورماه ١٣٩٥، بعد از چندین و چند بار تغییرات مدیریتی، هیات اجرایی دولت در پلی اکریل مستقر شد؛ این هیات با وعده حل مشکلاتِ کارخانه سر کار آمد و قرار شد دولت هم تسهیلات بدهد؛ از تسهیلات وعده داده شده فقط نصف آن پرداخت شد و هیات اجرایی هم هیچ کاری از پیش نبرد؛ کارگران ماندند و یک دنیا سرگردانی و این سوال بی پاسخ که اگر قرار نیست دولت هم کاری بکند، باید به کجا پناه ببریم؟ کجای این شب تیره بیاویزیم قبای ژنده خود را؟!

 

پای درددل فعالان صنفی این واحد تولیدی می‌نشینیم. سعید هادی زاده، عضو شورای اسلامی کار پلی اکریل است. او می‌گوید: تا چند وقت پیش این کارخانه صددرصد خصوصی بود، اما حالا هیات اجرایی دولت آمده؛ با آمدن هیات، معضلات بیشتر شده، آمدند مشکلات را حل کنند، اوضاع را بدتر کردند، در این هفت ماه، حتی یک ریال هم به حسابمان واریز نکردند. حالا چون دست دولت است، سهامدار هم می‌گوید کاری نمی توانیم بکنیم و خود مسئولان باید مشکلاتتان را حل کنند؛ اوضاعِ خاصی شده، همه توپ را به همدیگر پاس می‌دهند.

 

چند ماه پیش، سهامدار اصلی پلی اکریل، خارج از مرزهای ایران فوت می کند. وارثانش به گفته کارگران، اعتقادی به تولید ندارند و نمی خواهند برای راه‌اندازی خطوط، از جیب مایه بگذارند؛ هیات دولت هم که هیچ قدم مثبتی برنداشته، حتی این کارگران نمی‌دانند تکلیفشان چه می‌شود و چه زمان قرار است معوقات تلنبار شده ماه‌های گذشته پرداخت شود. چند وقت پیش، بحث معرفی کارگران به بیمه بیکاری مطرح شد که موج جدیدی از نگرانی ایجاد کرد، این مساله به جایی نرسید و حالا مدیران از طرح اصلاح ساختار ی حرف می زنند؛ به این معنی که مدیران باید طرحی برای راه اندازی کارخانه ارائه کنند و کارگران را برای مدت محدود و معین به بیمه بیکاری معرفی  کنند؛ اما در پلی اکریل هیچ طرحی برای احیای مجدد ارائه نشده و احتمالا برنامه‌ای برای اصلاح و راه اندازی هم در کار نیست.

 

وارد سالن اکریلیک یک می شویم. گرد تعطیلی و خواب، روی دستگاهها نشسته؛ کارگران همچنان هر روز می‌آیند اما ساعات کاری را  بیکار می‌گذرانند و دوباره برمی‌گردند؛ بیشترشان ساکن اصفهان هستند؛ برای رفت و آمد، سرویس دارند اما به قول خودشان، سرویس ها هم تق و لق هستند و مرتب کار نمی‌کنند؛ چون مطالبات آنها هم پرداخت نشده، خیلی روزها راننده ها در اعتصاب هستند.

 

یکی از کارگران این سالن می گوید: دو ماه است که دیگر خبری از غذا هم نیست؛ پول پیمانکار رستوران را ندادند، آنها هم گذاشتند و رفتند. ما هم که مرخصی نداریم، باید بیاییم، وسط برّبیابان، بدون غذا هشت ساعت علاف باشیم؛ حتی جایی برای گرم کردن غذا هم نیست.

 

زندگیِ خیلی از همکارانمان از هم پاشید؛ بی پولی است و فقر، شوخی که نیست!

 

یکی دیگر از کارگرها می گوید: به معنای واقعی کلمه وضعمان خراب است؛ حتی بانک ها هم دیگر به ما وام نمی‌دهند؛ کسی نمانده که مقروضش نباشیم؛ زندگیِ خیلی از همکارانمان از هم پاشید؛ بی پولی است و فقر، شوخی که نیست!

 

متوسط دستمزد کارگران پلی اکریل، دو میلیون تومان است، کارگران می‌گویند اگر تولید راه بیفتد اینقدر این کارخانه سودده است که پرداخت دستمزدها اصلا مشکل نیست. یکی از کارگران که تکنیسین است و ده سال سابقه کار دارد می‌گوید: وظیفه منِ کارگر نیست که مشکلات تولید را حل کنم و گره های کور صنعت را باز کنم؛ وظیفه منِ کارگر نیست که وزیر صنعت و معدن را بیاورم که خودش از نزدیک این اوضاع را ببیند؛ وظیفه نمایندگان مجلس است که کاری بکنند؛ وظیفه مسئولان استانی است که این مشکلات را حل کنند. چطور است که فقط وقت رأی دادن و حاضر شدن برای انتخابات که می‌شود، یاد ما کارگرها می‌افتند، اما اگر بگوییم حق و حقوقمان را می‌خواهیم، خرابکاریم و با ما برخورد می کنند.

 

شانزدهم بهمن ماه، کارگران پلی اکریل برای چندمین بار تجمع کردند؛ ٨٠٠ نفر با پای پیاده راه افتادند و به سمت فرمانداری مبارکه رفتند؛ پاسخ که نگرفتند هیچ، با آنها برخورد هم شد. یکی از کارگران می گوید با شکم گرسنه تجمع کردیم، مورد برخورد هم قرار گرفتیم…

 

محمدی مهندس اکریلیک یک است؛ می‌گوید:  خلاصه بگویم، بزرگترین مشکل، نامشخص بودن وضعیت مالکیت در چند سال اخیر است؛ واگذاری پلی اکریل در سال ٨٣ به بخش خصوصی، خارج از ضوابط و چهارچوب‌های قانونی انجام شد. بعد از آن، این واحد چند بار دست به دست شد و حالا اینجا عملا مالک مشخصی ندارد. هیات اجرایی دولت هم نه تنها حمایت مالی نکرد و مشکل کمبود نقدینگی همچنان پابرجاست، بلکه از کارگران حمایت معنوی هم نکردند. اگر می‌خواهند ما را به بیمه بیکاری معرفی کنند، بایستی اول طلب ما را بدهند. یک مهندس حداقل ٤٠ میلیون طلب دارد، چطور برود بیمه بیکاری؟

 

کارهای هیات اجرایی فقط به نفع سهامدار تمام شده

 

احمدرضا شفیع زاده، یکی دیگر از اعضای شورای اسلامی کار این کارخانه است. او هم معتقد است که پلی اکریل این روزها، صاحب ندارد. کارهای هیات اجرایی هم فقط به نفع سهامدار تمام شده؛ چرا که فقط بدهی‌های سهامدار به دولت را فریز کردند اما نه معوقات کارگران پرداخت شد و نه خطوط تولید فعال شدند. به عقیده شفیع زاده، بحران اصلی پلی اکریل، بحران کارگری است که برای رفع این بحران، هیچ کاری نکردند. او می‌گوید: اگر قرار بود برویم بیمه بیکاری بگیریم، همان شهریورماه می رفتیم، نیازی به حضور هیات اجرایی و این همه تشریفات زائد نبود.

 

حرف‌ها و درد دل‌های کارگران پلی اکریل پایانی ندارد. کارگران وسط سالن اکریلیک یک جمع شده اند و می‌خواهند صدایشان به گوش مسئولان رسانده شود؛ می‌خواهند در این میان،  کسی فکری به حال بلاتکلیفی‌شان کند.

 

گشت و گذار در سالن‌های تولید که تمام می‌شود، سراغ مدیر اجرایی کارخانه می‌روم، محمدحسن کاویانی، مدیر اجرایی و عضو هیات اجرایی مستقر در کارخانه. او توضیحات زیادی نمی دهد؛ می‌گوید: فعلا مصاحبه نمی‌کنم تا مساله حل شود؛ از او می پرسم کی و چطور این مساله حل می‌شود؟ می‌گوید تاریخ دقیقی نمی‌توانم بدهم؛ همه مقامات استانی و کشوری پیگیرند اما واقعا نمی دانم چه زمانی معوقات کارگران پرداخت می شود.

 

دیگر تقریبا نزدیک ظهر است. فضای پلی اکریل حسابی خلوت و سوت و کور است؛ کارگران با دوچرخه از این ساختمان به آن ساختمان می‌روند و به فکر این هستند که امروز را چطور بگذرانند؛ کجا غذا بخورند و آیا برای برگشتن به شهر، سرویس هست یا نه.

 

بعد پلی‌اکریل سری هم به DMT می زنیم؛ همان نزدیکی هاست؛ کارگران در محوطه جمع می‌شوند و می‌گویند ما هم وضعیتمان همان وضعیت پلی اکریل است، حتی بدتر؛ چون هیات اجرایی اینجا نیامده و ما هیچ کس را نداریم که کار را از طریقش پیگیری کنیم؛ ما چهارصد نفر منتظریم ببینیم چه اتفاقی برای پلی اکریل می افتد. می گویند: DMT پتانسیل این را دارد که حتی بیش از ظرفیت اسمی اش کار کند؛ دستگاهها و ماشین آلات همه استاندارد و آلمانی است، پرسنل، جوان و متخصص اما تولید ماههاست که متوقف شده و این همه پتانسیل، در حال هرز رفتن است.

 

این است معنای یکسان سازی: در بدبختی برابریم

 

ناهار را در سالن غذاخوری DMT، می‌خوریم. اینجا هنوز غذا برقرار است اما از بیست اسفند آن هم قطع می‌شود. پیمانکار رستوان می‌گوید: ٧ ماه است که صورت وضعیت های من را پرداخت نکرده‌اند اما من از جیب، حقوق پرسنل آشپزخانه را داده‌ام؛ جالب اینجاست که می‌گویند باید جمع کنید و بروید؛ دیگر غذا نمی‌خواهیم؛ دلیلش می دانید چیست؟ یکسان سازی. چون در پلی‌اکریل پیمانکار رستوران گذاشته و رفته و غذا نمی‌دهند، اینجا هم می‌خواهند غذا را قطع کنند. این است معنای یکسان سازی به زعم آقایان….

 

کارگران هم از بی‌غذایی ناراحتند. می‌گویند این چه نوع یکسان‌سازی است که به ضرر کارگران است  و به حذف تسهیلات می انجامد؟ این است معنای یکسان سازی: در بدبختی برابریم….

 

تلاش برای ملاقات با تقی خاکیانی، رئیس اداره کار شهرستان مبارکه به جایی نمی‌رسد؛ تلفنی  حاضر به صحبت می‌شود؛ می‌گوید: حرف خاصی ندارم، لابد تمام حرفها گفته شده؛ مشکلات همانهاست که کارگران گفتند…

 

راه برگشت را در پیش می گیریم؛ کارگران در آخرین لحظه باز هم می‌خواهند از مشکلاتشان بگویند: می‌گویند شنیده‌ایم از روسیه و چین، الیاف وارد کرده اند و دیگر به نفعشان نیست که پلی اکریل راه بیافتد؛ شنیده‌ایم فقط قرار است تا انتخابات صبر کنند و بعدش به احتمال زیاد همه ما را می فرستند برای گرفتن بیمه بیکاری، شنیده‌ایم دست‌هایی پشت پرده در کار است،  خیلی حرف‌های جورواجور شنیده‌ایم و ما کارگران مانده ایم که کدام را باور کنیم.

 

گرچه یک ماه از معوقات کارگران را در آخرین روزهای سال دادند، اما سرگردانی و بلاتکلیفی همچنان پابرجاست.

 

از دور، ساختمان های  پلی‌اکریل، شبیه یک ابهام است، یک ابهام بزرگ، یک علامت سوال بی انتها؛ شبیه گره کوری است که مسئولان باید آن را بگشایند، شبیه یک کلاف سردرگم است.

 

پلی‌اکریل، کلاف سردرگمی است که کارگران را اسیر کرده است؛ کارگران در چنبره هایش گیر افتاده‌اند؛ دو هزار کارگر متخصص صنعت دیرپای نساجی ایران به شدت سرگردانند….

 

گزارش: نسرین هزاره مقدم

 

 

آل اسحاق: ٤٥ میلیون ایرانی در “تنگنای معیشتی” قرار دارند

 

٧٠درصد واحدهای تولیدی کوچک و متوسط تعطیل است/ ساکنین شهرهای بزرگ دو سوم درآمد خود را صرف اجارۀ مسکن می کنند

بیش از شصت درصد مردم کشور جزو طبقه متوسط به پایین محسوب میشوند. این مجموعه چهل و پنج میلیونی مردم نمی توانند هزینه هایشان را با درآمد هایشان تطبیق دهند بنابراین دچار تنگی معیشت هستند.

یحیی آل اسحاق در گفتگو با قدس آنلاین عنوان کرد :همانطور که مقام معظم رهبری اشاره فرمودند یکی از مهمترین چالش های کشور در حوزه اقتصادی است که به حوزه های دیگر نیز سرایت می کند که از آن جمله می توان به موضوعات اشتغال، رکود، معیشت مردم، فساد اقتصادی، مشکلات نظام بانکی و آسیب های حاشیه نشینی، کمبود آب و صندوق های بازنشستگی و مسایل متعددی که متاسفانه در حوزه اقتصاد به صورت عمیقی ریشه دوانده اند اشاره کرد. البته همانطور که رهبر معظم انقلاب فرمودند مساله امنیت کشور، اقتدار ملت و… از جمله مسایلی است که قابل تقدیر و توجه است اما در حوزه مسایل اقتصادی و فرهنگی با مشکلات جدی مواجه هستیم.

رییس اتاق بازرگانی ایران و عراق گفت: اگر بخواهیم نکات مورد توجه مقام معظم رهبری را اولویت بندی کنیم مساله تولید و اشتغال در صدر مسایل قرار می گیرد چرا که این دو حوزه ارتباط تنگاتنگی با هم دارند. در حوزه اشتغال طبق آمارهای ارایه شده از سوی مسوولین دو و نیممیلیون نفر تا هشت میلیون نفر جمعیت بیکار داریمیعنی آمار بیکاری ما میلیونی است که عمدتا گروه جوانان و تحصیل کرده ها کشور را شامل می شود. در صورت عدم اشتغال درآمدی وجود ندارد و در صورت عدم تامین درآمد مسایل مختلف اجتماعی رخ می دهد و در نهایت به فقر منتهی می شود.

آل اسحاق با اشاره به ناتوانی والدین در تامین هزینه های فرزندانشان افزود :متاسفانه یک پدر حقوق بگیر باید فرزندان خود را اداره کند و تمامی هزینه های خانواده را تامین کند. متاسفانه درآمد سرانه کشور و قیمت های ثابت در حال حاضر به چیزی در حدود هفتاد درصد درآمدهای سال ١٣٥٥کاهش یافته است! یعنی درحال حاضر نسبت به سال  ٥٥ سی درصد کاهش درآمد سرانه داریم! به این ترتیب رفاه مردم دچار چالش شده است.   بیش از شصت درصد مردم کشور جزو طبقه متوسط به پایین محسوب میشوند. این مجموعه چهل و پنج میلیونی مردم نمی توانند هزینه هایشان را با درآمد هایشان تطبیق دهند بنابراین دچار تنگی معیشت هستند. یقینا اگر مساله اشتغال هم داشته باشند با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می کنند. اگر چه مسوولین رقم های تورم را تک رقمی عنوان می کنند یا از افزایش رشد اقتصادی خبر می دهند اما حتی اگر این آمارها درست باشد هزینه های طبقه متوسط به پایین تامین نمی شود. متاسفانه هزینه های پوشاک، مسکن، بهداشت و آموزش نه تنها کاهش نیافته بلکه طبق آمارهای بانک مرکزی بیست تا سی درصد افزایش داشته است. مردم امروز با مشکل اجاره بها رو به رو هستند بخصوص مردمی که در شهرهای بزرگ ساکن هستند دو سوم حقوق خود را صرف اجاره بهای مسکن می کنند. متاسفانه در سالهای اخیر شاهد بودیم که طبقه متوسط جامعه در وضعیت نامناسبی قرار گرفته اند و فشار زیادی را به دلیل افزایش بیکاری و عدم تولید تحمل می کنند.

وی با اشاره به تاثیر گذاری مسایل اقتصادی بر کاهش امنیت ملی گفت :بی شک عدم توجه به مشکلات اقتصادی مردم می تواند منجر به کاهش امنیت ملی شود. امروز دوازده میلیون حاشیه نشین کشور یکی از خطرات بزرگی به شمار می روند که به دلیل کاهش اشتغال و عدم درآمد مناسب به حاشیه نشینی روی آورده اند. یقینا عدم ساماندهی مشکلات اقتصادی و اجتماعی بازتاب گسترده ای به دنبال خواهد داشت.

آل اسحاق با بیان راه حل موضوعات اشاره شده گفت :از جمله مهمترین راهکار ها در حل مسایل اقتصادی افزایش تولید است که با افزایش اشتغال رابطه مستقیمی دارد. اگر بتوانیم تولید داخلی را سامان دهیم قسمت عمده ای از مشکلات اقتصادی و اجتماعی حل خواهد شد. کاهش هزینه های تولید و افزایش درآمد و امکان فروش محصولات از راهکارهای افزایش تولید است چرا که عمده مشکلات واحد های اقتصادی ما به کمبود تقاضا مربوط است. متاسفانه انبارها پر است و محصولات با هزینه های بالا تولید شده اما بازاری در داخل و خارج از کشور ندارند بنابراین کاهش قدرت خرید مردم با کاهش تقاضا در ارتباط است. تعدادی از مردم هم که قدرت خرید دارند به دلیل افزایش قاچاق و ورود محصولات خارجی از کالاهای وارداتی استفاده می کنند چرا که کالاهای داخلی توان رقابت با محصولات خارجی را ندارند. پایین بودن کیفیت محصولات و بالا بودن قیمت کالاها و عدم رقابت محصولات داخلی با خارجی به دلیل عدم استفاده از تکنولوژی های جدید، بازاریابی و آموزش های مناسب در حوزه تولید است. متاسفانه در کنار مسایلیاد شده مصرف هم به تولید داخلی ضرر می رساند. هر چند ما از شهرک های صنعتی و ماشین آلات مناسب و زیر ساخت ها و نیروی انسانی خوبی برخوردار هستیم اما قادر به حل مشکلات نیستیم.

این فعال اقتصادی  در این باره افزود :یکی از مشکلات عرصه تولید، شامل تولید کنندگان متوسط می شود. این تولید کنندگان کوچک و متوسط که حدود ٩٤درصد از واحدهای تولیدی کشور را از نظر تعداد تشکیل می دهند در بدترین وضعیت موجود قرار دارند یعنی کمترین تسهیلات را از سیستم بانکی کشور دریافت می کنند. ٦ درصد از واحدهای تولیدی ما که شامل پتروشیمی ها، خودرو سازی و…می شوند بالغ بر ٨٠ درصد تسهیلات بانکی را دریافت می‌کنند. این واحدها که واحدهای تکنولوژیکی هستند به اندازه واحدهای کوچک و متوسط اشتغال زایی ندارند در حالی که ٥٠ درصد اشتغال کشور در گرو تقویت و رشد واحدهای کوچک و متوسط تولیدی است. متاسفانه افزون بر ٧٠ درصد واحدهای تولیدی کوچک و متوسط تعطیل است یا با ظرفیت٣٠ درصدی مشغول فعالیت هستند در یک نگاه می توان گفت متاسفانه واحدهای تولیدی کوچک و متوسط در حاشیه قرار گرفته اند، با خارج کردن این واحدها از حاشیه و توجه به آنها می توان به حل مساله اشتغال کشور تا حد زیادی امیدوار بود چرا که حل مشکلات واحدهای تولیدی کوچک و متوسط به منزله حل مشکلات معیشتی و جهش در مسایل اقتصادی کشور خواهد بود.

وی با انتقاد از نوع سیاست گذاری دولت در این زمینه گفت :متاسفانه توجه دولت به حل مسایل بین المللی است در حالی که باید نگاه مطلوب و جدی تری را به مسایل درون زای داخلی داشته باشد. اگر مسایل اقتصادی درون زای برون نگر عملیاتی شود آن زمان بخش عمده ای از مشکلات کشور حل خواهد شد که تمامی این مسایل در گرو توجه به سیاست های اقتصاد مقاومتی است. بی تردید اگر نگاه کلی و محوری به بندهای اقتصاد مقاومتی داشته باشیم و با عزم ملی بدان روی کنیم در سال ٩٦ می توان به تحقق دو مورد از بندهای اقتصاد مقاومتی که شامل حل مساله اشتغال و افزایش تولید می شود دست یافت.

وی در این باره افزود :دولت، مجلس، فعالین اقتصادی و سرمایه گذاران داخلی و خارجی در تحقق این مهم نقش موثری دارند و می توانند با حمایت های خود به موضوعات مختلفی درخصوص واردات با محوریت تولید و افزایش تولید کمک کنند. خوشبختانه در حال حاضر از نظر تئوری مشکلی نداریم اما از نظر باور در اجرا و مدیریت ها با مشکل مواجه هستیم. در شرایطی هستیم که باید با عزم ملی و وحدت نظر حرکت کرد و از همه مهمتر اینکه نباید مسایل اقتصادی را با مسائل حزبی و سیاسی و گروهی گره زد! و قبول کنیم که مسایل اقتصادی با امنیت ملی در رابطه است.

رییس اتاق بازرگانی ایران و عراق در پایان با اشاره به انتخاب مدیران کاردان و لایق در حل مشکلات اقتصادی اظهار داشت :بی شک انتخاب مدیران فعال و موثر در روند اقتصادی کشور باید مورد توجه آحاد مردم قرار بگیرد. مردم و مدیران ما باید بدانند جاده اقتصادی کشور اتوبان همواری نیست بلکه ما در یک جاده سنگلاخی قرار داریم که باید سوار بر تانک جنگی به سمت کوه های مشکلات اقتصادی حرکت و پیشروی کنیم. در حقیقت کسانی که راننده مسیرهای راحت هستند نمی توانند مدیران موفقی در حوزه حل مشکلات اقتصادی کشور باشند بنابراین نوع انتخاب مردم در موفقیتیا شکست مسایل اقتصادی کشور بسیار حائز توجه است. قطعا سال ٩٦ مشکلات اقتصادی بیشتری نسبت به سال گذشته خواهیم داشت بنابراین مردم باید بدانند با نگاه سیاسی نباید دست به انتخاب مسوولان بزنند چرا که در حال حاضر ما شدیدا نیازمند تغییر نگرش مدیریتی در کشور هستیم تا بتوانیم تولید ملی و اشتغال را به مرحله مناسب و در خور شان ملت ایران برسانیم.

 

کشته شدن ۱۲۰۰ کارگر ساختمانی حین کار در سال ۹۵

«میکائیل صدیقی» فعال صنفی کارگران ساختمانی در گفت‌وگو با ایلنا، اظهار داشت: در سال ۹۵ بیش از ۱۲۰۰ کارگر ساختمانی به دلایل مختلفی از قبیل سقوط از ارتفاع و برق گرفتگی جان خود را از دست داده‌اند. به صورت کلی نیمی از حوادث کار برای کارگران ساختمانی به وقوع می‌پیوندد.وی با بیان اینکه ضعف در نظارت و انجام بازرسی‌های ایمنی تنها یکی از دلایل وقوع حوادث منجر به فوت برای کارگران ساختمانی است، افزود: در این میان کارفرمایان باید خود را نسبت به ایمن سازی کارگاه متعهد بداند و کارگاه را به تجهیزات لازم از قبیل کلاه ایمنی، بالابر ‌و داربست های استاندارد مجهز سازند.صدیقی پلمپ کارگاه‌های ساختمانی که ایمنی را رعایت نمی کنند، یکی از عوامل موثر در پیشگیری از حوادث دانست و افزود: آموزش کارگران و استادکاران ساختمانی ، وجود تفاهم نامه های سه جانبه و یا چند جانبه فی مابین انجمن‌ها و ادارات  مربوطه مثل ادارت کار از دیگر راهکارهایی است که به پیشگیری از حوادث کار می‌انجامد.وی در ادامه با اشاره به وجود بیش از ۵۰۰ هزار کارگر ساختمانی بیمه نشده در سطح کشور تصریح کرد: در سال ۹۵ تنها تعداد بسیار محدودی از کارگران ساختمانی بیمه شدند این در حالی است که بر اساس قانون سهمیه بیمه بندی، هر سال باید تعداد مشخصی از کارگران در هر استان بیمه شوند.مشاور کانون کشوری انجمن‌های صنفی کارگران ساختمانی با اشاره به وعده مدیر عامل سازمان تامین اجتماعی برای بیمه نمودن ۱۰۰ هزار کارگر ساختمانی تا ابتدای سال ۹۶، تصریح کرد: قرار شده کارگرانی که در سامانه رفاهی برای بیمه شدن ثبت نام کرده‌اند به تدریج بیمه شوند که امیدواریم این تنها محدود به دوران پیش از انتخابات ریاست جمهوری نباشد.رئیس انجمن صنفی کارگران ساختمانی مریوان و سروآباد با اشاره به اقدامات انجام شده توسط این انجمن صنفی در سال ۹۵، تصریح کرد:  انجمن صنفی کارگران ساختمانی مریوان و سروآباد در سال ۹۵ برای اولین بار برای کارگران ساختمانی نمایشگاه عکس برپا کرد. همچنین مستند فصل سیاه در خصوص حوادث کار که روایت نشنیده خانواده کارگران ساختمانی مریوان و سرواباد است هم به نمایش درآمد.وی افزود: همچنین۱۲ جلسه تخصصی در خصوص قیمت گذاری اجرایی رشته های ساختمانی ، برگزاری دو دوره مسابقات والیبال کارگران ، آمورش ۵۰۰ نفر از کارگران و استادکاران ساختمانی مریوان و سروآباد، دریافت مجوز نصب اولین ایستگاه اطلاع رسانی کشور در میدان شبرنگ مریوان و برگزاری گردهمایی پیشگیری از حوادث ساختمانی  از دیگر اقداماتی بود که توسط این انجمن صنفی کارگری انجام شد.

 

جمعی از معلمان عدالتخواه: همه باید از شغل مناسب بهره مند شوند

جمعی از معلمان کشور با صدور نامه ای که نسخه ای از آن در اختیار “حقوق معلم و کارگر” قرار گرفته، نسبت به مرگ و میر دستمزدبگیران در هفته های اخیر اعتراض کرده و خواستار بهره مندی همگان از شغل مناسب شده اند.

متن نامه به شرح زیر است:

“از دستهای گرم تو

کودکان توامان آغوش خویش

سخن ها می توانم گفت

غم نان اگر بگذارد.”

آوار ناشی از لجام گسیختگی اقتصادی بیش از همیشه بر تن و روان رنجور فرودستان فرود می آید. تورم و بیکاری بیش از پیش زندگی مردم را در مناطق محروم از لرستان تا خراسان و از ایلام تا کرمان و آذربایجان را سخت کرده است و به تبع آن آسیب های اجتماعی، فرصت های زندگی را از مردم گرفته است.

هنوز سوز آتش بی رحمی که جان کودکان کار – احمد و صمد- را گرفت، التیام نیافته بود که تاول های بر جای مانده از سوختن پلاسکو و قربانی شدن کارگران زحمت کش و ماموران آتش نشانی چون نمکی درد این زخم جانسوز را شدت بخشید. آنسوتر از پلاسکو ، ریه های خوزستان خروارها خاک را در هر دم و بازدم تنفس می کند.

نبود زیر ساخت ها اجازه نداد که مردمان سیستان و بلوچستان شکوه بارش های فصلی را به نظاره بنشینند که در همان ساعات اولیه بی خانمانی و فلاکت را برایشان به ارمغان آورد. در کردستان بارش برف پیکر نحیف کولبران و سیمبانان قراردادی شرکت برق را به کام مرگ کشید و جان باختن مظلومانه آنها بار دیگر دل مردم ایران را به درد آورد.

مردان و زنان کولبری که ناچارند بی کفایتی مسولان را در ایجاد زیر ساخت ها با جان خود بپردازند. کولبرهایی که اگر موفق شوند باری را در فاصله ای طولانی و در راههای صعب العبور کوهستانی در سرمای استخوان سوز این روزها به مقصد برسانند و مورد اصابت گلوله ی مرزبانان قرار نگیرند، رنج استثمار شدن توسط مافیاهای اقتصادی را به جان بخرند.

ما جمعی از معلمان عدالت خواه ایران ضمن تسلیت همدردی با مردم ایران و به ویژه جامعه ی کردستان، بر حق بهره مندی عموم مردم از شغل مناسب پای می فشاریم و معتقدیم که دولت جمهوری اسلامی ایران باید مطابق قانون اساسی به مسئولیت خود در قبال ایجاد اشتغال و بهره مندی همگان از شغل مناسب و نیز ایجاد زیرساخت های مناسب جهت امنیت و رفاه عمومی عمل نماید.

جمعی از معلمان عدالت خواه:

رسول بداقی، سوران لطفی، هاشم خواستار، یاسر ریگی، شیوا عاملی راد، عزیز قاسم زاده، لقمان ویسی، جعفر ابراهیمی، مسعود نیکخواه، محمد حبیبی، شعبان محمدی، وحید میرشکار، صدیقه پاک ضمیر، آرام قادری، بختیار احمدی، جلال سجادی، سارا سیاهپور، نادر قدیمی، لطیف روزیخواه، مرضیه زائین دشت، عزیز ناصری، سمانه محبی، شیوا محمدی، علی حسینی، مبشر نادری، شهلا آتش سودا، مریم رنود، علی پیروز، خدیجه پاک ضمیر، جبار دوستی، سمیه شهریسوند، شکوفه امامی، منصور فیروزکوهی، عبدالله خرم، مسعود نظر، مهدی تفسیری، علی حاجی، ابوالقاسم قضاتی، محمد لاچینی، حسین ستاری، جلیل ناصری، معصومه اصغرزاده، حکیمه بنی هاشمی، عارف فاتحی، الهام کرمی‌، مراد روحی‌، نسرین چراغی‌، احمد نور‌، سارا مهرابی‌، لیلا ملکی‌، نزهت نیستانی‌، جواد قلی پور‌، زهرا خادمی‌،‌‌ اولدوز هاشمی‌، مینو کیخسروی‌، مهرنوش حیدر زاده‌، رحیم امیری‌، سیروان تاج گردون‌، تیمور خرسند‌، محبوبه فرحزادی‌، آرزو محمودی‌، طیب نیک رفتار‌، جلال قمری‌، مجتبی گودرزی‌، صفیه بسیم‌، منصوره فرح زادی‌، عنایت وثوقی‌، محمود بهشتی‌، مجتبی ابطحی‌، جلال موسوی‌، حبیب حسینی‌، هادی شریفی‌، کمال مرادی‌، ناصر محمدی‌، شیرین رحیمی‌، جمیل کریمی‌، رحمان مرادی‌، فرزانه بازیار‌، حافظ سنندجی‌، شهرام جمالی.

 

بیش از ۸۰ کارگر خدماتی ناحیه۴ شهرداری اهواز مطالبات خود را دریافت نکرده اند

بیش از ۸۰ کارگر خدماتی ناحیه۴ شهرداری اهواز مطالبات مزدی بهمن، اسفند ۹۵ و عیدی سال ۹۶ خود را دریافت نکرده‌اند. جمعی از کارگران خدماتی ناحیه۴ شهرداری اهواز به ایلنا گفتند که مطالبات مزدی بهمن، اسفند ۹۵ و عیدی سال ۹۶ خود را دریافت نکرده‌اند و پیمانکار به تازگی مطالبات دی ماه آنها را پرداخت کرده است.تعداد کارگران خدماتی ناحیه۴ شهرداری اهواز بیش از ۸۰ نفر است که در حدود ۴۰ نفر از آنها در این رابطه شکایتی به اداره کار اهواز ارائه کرده‌اند و حداقل انتظار آنها این است که با رسیدگی عادلانه هر چه سریعتر به مطالبات خود دست یابند.

 

مطالبات مزدی اسفند و عیدی۳۴ نفر از کارگران بخش حمل و نقل پالایشگاه نفت آبادان پرداخت نشده است

۳۴نفر از کارگران بخش حمل و نقل پالایشگاه نفت آبادان می‌گویند با وجود گذشت ۳ روز از آغاز سال ۹۶ کارفرما تاکنون مطالبات مزدی اسفند ۹۵ و عیدی را به آنها پرداخت نکرده است.

جمعی از کارگران بخش حمل و نقل پالایشگاه نفت آبادان در تماس‌های جداگانه به ایلنا، گفتند که با وجود گذشت ۳ روز از آغاز سال ۹۶ کارفرما تاکنون مطالبات مزدی اسفند ۹۵ و عیدی۹۶ را به آنها پرداخت نکرده است.این کارگران که تعداد آنها ۳۴ نفر است، همچنین می‌گویند کارفرما به آنها گفته فقط در صورتی مطالبات آنها پرداخت می‌‌شود که برگه تسویه حساب را امضا کنند. این موضوع مورد مخالفت این کارگران مذکور قرار گرفته است.

 

عدم پرداخت حقوق،عیدی ودیگرمطالبات کارگران شهرداری شاندرمن!

یک ماه حقوق، سه ماه اضافه کار، عیدی و سنوات کارگران شرکتی شهرداری شاندرمن پرداخت نشده است. در حالی که اسفند ماه به بیست و هشتمین روز خود رسیده است کارگران شرکتی شهرداری شاندرمن حقوق نگرفته اند.این کارگران علاوه بر حقوق اسفند ماه، ۳ ماه اضافه کار، عیدی و سنوات پایان سال را دریافت نکرده اند.در شرایطی که حقوق کارگران شرکتی شهرداری ها چیزی در حدود ۱ میلیون تومان و حداقل هزینهیک خانوار کارگری در شهرها برای سال ۹۵، ۲۷۴۴۰۰۰ تومان تقریب زده می شود، چگونه میتوان بدون دریافت همین حقوق اندک زندگی کرد؟

 

 

۵۰۰ کارگر “شرکت تولیدی پلی‌اتیلن”سپید نام زاگرس” ۱۶ ماه حقوق نگرفته‌اند

شرکت تولیدی پلی‌اتیلنیا همان “سپید نام زاگرس” در فاز دوم قطب صنعتی شهرستان سامان با حدود ۵۰۰ کارگر قطعات و اتصالات لوله‌های گاز را تولید می‌کنند.یکی از کارگران این شرکت در گفت وگو با خبرنگار تسنیم اظهارداشت: ما ۱۶ ماه است که کار کردیم اما حقوقمان پرداخت نشده است، ما در این شرایط جامعه چطور باید زندگی خود را بگذرانیم.وی افزود: ۷ ماه پیش اعتراض کردیم و رئیس شرکت قول داد که تا پایان سال معوقات تمام کارگران را پرداخت کند اما الان می‌گوید” چکار کنم پول نیست”.وی بیان کرد: بعد از اعتراضات کارگران بازرس از اداره کار برای رسیدگی به مشکلات کارگران آمد اما آن‌ها هم از کارفرما حمایت کردند و به رئیس شرکت گفتند:” آنقدر آدم بیکار هست این‌ها را تصویه کن و نیروی جدید بگیر”.

 

 

کارگران

جعفر عظیم زاده: در حمایت از اسماعیل عبدی و همه زندانیان شریف و آزادیخواه

دور نیست روزهایی که همه انسانهای شریف را بر روی دوشهایمان از زندانها آزاد خواهیم کرد

 

قبل از آخرین روزهای تحویل سال نو، هر کاری کردم دستم برای نوشتن به یادیاران در بندم یاری ام نکرد. اسماعیل عزیز، این معلم برجسته و اسطوره ایستادگی را بار دیگر به بند کشیدند. بهنام ابراهیم زاده مظهر مقاومت ما کارگران در برابر ستم را نزدیک به هفت سال است به بند کشیده اند و ارش صادقی، امیر امیر قلی، سعید شیرزاد، مهدی شاندیز، علی معزی،  علی شریعتی، نرگس محمدی، عبدالفتاح سلطانی و دهها انسان عزیز و شریف دیگر در لحظاتی که همه مردم ایران در سراسر کشور به دیدار هم می شتابند و چند روزی را فارغ از همه درد و رنجهایی که دارند میگذرانند به زنجیر کشیده اند و آنان دور از عزیزانشان در باشکوه ترین روزهای سال در کنج زندانهای کشور بسر می برند.

یاد این انسانهای بزرگ، گرامی ترین، عزیزترین و در عین حال دردناک ترین لحظه های من در عید نوروز است.

دهه هاست اقلیتی ناچیز در این مملکت منافع چپاولگرانه خود را امنیت کشور نامیده  و شریف ترین انسانها را با این بهانه مسخره و پوچ و واهی به بند کشیده اند. این غیر قابل تحمل ترین چیزی است که میتوان تصورش را کرد.

مشتی دزد و غارتگر با سیطره بر سرنوشت مردم یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان، دستمزدهای چندین برابر زیر خط فقر کارگران را تا واپسین روزهای سال نمی پردازند. میگویند کلیه فروشی انسانها برای سیر کردن شکم ایرادی ندارد. فقر و گرسنگی، گورخوابی و کارتن خوابی، تکدیگری کودکان و بزرگسالان و تن فروشی زنان در خیابانها بیداد میکند. حداقل مزد و زندگی و معیشت نزدیک به ٥٠ میلیون نفر از جمعیتیک جامعه هشتاد میلیونی را آنطور که منافع چپاولگرانه شان اقتضا میکند  تعیین میکنند و آنوقت انسانهای شریف و مسئولی همچون اسماعیل عبدیهاباید در گرامی ترین روزهای سال در کنج زندانها باشند.

آیا این وضعیت قابل تحمل است؟ آیا میشود بی سابقه ترین شکلی از فقر و فلاکت را بر مردمان یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان تحمیل کرد و آنوقت زبانشان را نیز برای حرف زدن و انتقاد از کام کشید؟ اگر چنین وضعیتی در طول تاریخ بشر ضامن بقا سیستمی بوده است اینجا نیز در ایران چنین خواهد شد!؟ اما تاریخ درس دیگری به همه ما انسانها آموخته است: نمیشود و هیچ کس و هیچ خدائی نیز نمیتواند هم فقر و فلاکتی بی پایان را بر مردمان یک کشور ثروتمند تحمیل کند و هم زبانشان را ببرد و آنان را در کنج زندانها به بند کشد.

دور نیست روزهایی که ما کارگران و معلمان و عموم مردم شریف ایران، اسماعیل عبدی ها، بهنام ابراهیم زاده ها و جوانان برومندی همچون امیر امیر قلی، ارش صادقی و وکلای متعهدی همچون عبدالفتاح سلطانی و زنان برابری طلبی همچون نرگس محمدی ها را بر روی دوشهایمان از زندانها خارج کنیم.

جعفر عظیم زاده – سی ام  اسفند ماه ١٣٩٥

 

 

 

کمپین پژواک فریاد کولبران:

پیام کمپین پژواک فریاد کولبران بە مناسبت  فرارسیدن نوروز وسال نو

 

نوروز در راە است و با پیامهای متعددی   در فضای مجازی مواجە هستیم  کە با ذکر اتفاقات افتادە در سال نود و پنج ، گاها امسال را سال نود و رنج نام نهادە اند.. فارغ از رویدادهای مختلف عرصەهای مختلف سیاسی ،اجتماعی. فرهنگی ، هنری و ورزشی ونیز سوانح طبیعی وحاصل اشتباە انسانی کە هر کدام بخش هایی از جامعە را باتوجە بە اهمیت و حساسیت خویش بە واکنش و ابراز احساسات وادار کردند درادامە توالی روند حوادث و پیامدهای معضل کولبری شاهد درگذشت چندین نفر از کولبران بە دلایل مختلف بودیم کە  موجی فراگیر از تاثر و تالم را در سطح افکار عمومی برجا گذاشت و در پاسخ بە مطالبەی عمومی  پیگیری و رسیدگی بە وضع کولبران ، مسولان ونمایندگان و  دست اندرکاران امور نیز واکنش نشان دادە و با پیشنهاد طرح هایی همچون افزایش معابر رسمی کولبری ،ایجاد مناطق آزاد در استانهای مرزی ، بیمەی کولبران ،ساماندهی  کولبراان در تعاونی ها و فرستادن هیئتی  از نمایندگان مجلس و مسایلی از این دست ، سعی در فعالیت در راستای کم کردن اثرات و تبعات کولبری داشتند. وهمزمان  از سوی فعالین مدنی  و رسانەایی کوردی نیز گامهایی در راستای  تاسیس مرکز حمایت از کولبران کورد و نیز تدوین کتابی جامع در زمینە کولبری  حول ابعاد مختلف این قضیە  برداشتە شدە است،،

کمپین پژواک فریاد  کولبران ضمن تقدیر  از تمامی فعالیتهای انجام شدە در این راستا و نیز تاکید مجدد بر اینکە  کولبری مشغلەایی از سر ناچاری در مناطق مرزی است و فی الواقع باربری در مقابل حداقل دستمزد دون شان انسانی شهروندان و تهی از حداقل ویژگی های لازم جهت اطلاق عنوان شغل بە آن است، امیدوار است کە سال آیندە با منتج بە نتیجە شدن فعالیتهای پیش بینی شدە کنونی، شاهد  تسریع روند کاهش  عوارض و پیامدهای  این مسئلە با ایجاد زیرساختهای اقتصادی و اجتماعی لازم و توسعەی همەجانبە مناطق مرزی و ایجاد و توسعە مناطق آزاد  و اتخاذ راهکارهایی جایگزین کولبری و متناسب با شان  انسانی شهروندان  باشیم.. کمپین ضمن یادآوری مجدد برنامەی پیشنهادی خویش و نیز همدردی با خانوادەهای زیان دیدە معنوی  مادی   از شهروندان محترم  درخواست می کند کە در ایام شروع سال نو  و نوروز باستانی ، عیادت و همدلی و همیاری و مساعدت  با خانوادەها و اشخاص  سانحە دیدە از معضل کولبری را  بیش از  پیش مد نظر داشتە باشند..

کمپین پژواک فریاد کولبران

١٣٩٥.١٢.٢٩

 

اسر ریگی : چرا معلمان معترض هستند؟

یاسر ریگی عضو هیأت‌مدیره کانون صنفی معلمان

کسانی که اخبار جامعه‌ معلمان را دنبال می‌کنند، به‌خوبی می‌دانند که معلمان از شرایط شغلی خودشان راضی نیستند و به طرق مختلف، صدای اعتراضشان را به گوش مسئولان و جامعه رسانده‌اند. در همین ماه اسفند، معلمان در دو حرکت اعتراضی، مطالباتشان را بار دیگر اعلام کردند و از دولت و مجلس خواستند که به این مطالبات رسیدگی کنند.

حرکت اعتراضی اول، کمپین بودجه عادلانه بود که با ١٤٠ هزار امضا توسط تعدادی از فعالان صنفی از نقاط مختلف کشور به مجلس تحویل داده شد. پس از آن، معلمان در تاریخ ١٩ اسفند در تجمعات اعتراضی در شهرها و استان‌های مختلف، خواهان پیگیری مطالباتشان شدند. اما چه‌چیزی معلمان را به این نوع اعتراضات سوق می‌دهد؟ چه‌چیزی باعث می‌شود که افرادی وقت و انرژی بگذارند و امضا جمع کنند یا برای بیان اعتراضشان به خیابان بیایند؟ شاید انگیزه‌های مختلفی افراد را به‌سمت این‌گونه اعتراض‌ها می‌کشاند اما نگاهی به شرایط زندگی و شغلی معلمان، دلایل اصلی این نوع حرکت‌ها را آشکار می‌کند

معلمان معترض هم در کمپین بودجه‌ عادلانه و هم در تجمعات اخیر، به‌صراحت اعلام کرده‌اند که دلیل اعتراضشان کاملا صنفی و مطالبه‌محور است.

نگاهی به وضعیت زندگی معلمان به ما این جرأت را می‌دهد که با قطعیت بگوییم که وضعیت معیشتی و حقوقی نامناسب معلمان، عامل اصلی نارضایتی این قشر از جامعه است.

فشار مالی و عدم عزم دولت برای بهبود وضعیت حقوقی که در بودجه سال ٩٦ نیز به‌روشنی نمود داشت، مهم‌ترین عامل لبریزشدن صبر معلمان است. پایین‌بودن دستمزد، گرانی و تورم، هر روز بیش‌ازپیش، فشار بر این بخش را افزایش می‌دهد. وضعیت نابسامان حقوقی برای معلمان قراردادی بخش خصوصی و بازنشستگان، به‌مراتب بدتر از شاغلان رسمی و پیمانی بخش دولتی است.

به‌همین‌دلیل است که بازنشستگان در اعتراضاتشان به‌گونه‌ای مستمرتر و پیگیرتر، دست به کنش‌های میدانی می‌زنند و تقریبا هر ماه اعتراضی خیابانی از این بخش را شاهد هستیم که نشان می‌دهد برایشان چاره‌ای جز اعتراض باقی نمانده است. علاوه بر حقوق و دستمزد، شرایط بد مدارس دولتی از نظر تأمین بودجه و امکانات آموزشی که آموزش رایگان را به محاق می‌برد، از دیگر عوامل اعتراض معلمان شاغل است. صرفه‌جویی دولت در بخش آموزش و حذف تدریجی بودجه و سرانه مدارس، وضعیت سختی را برای معلمان ایجاد کرده است.

یکی از نشانه‌های بارز این صرفه‌جویی، عدم تأمین معلم کافی برای مدارس است که منجر به شلوغی کلاس‌ها شده است که علاوه بر پایین‌آوردن کیفیت آموزشی، فشار کاری برای معلمان را بیشتر کرده است. حقوق ناچیز، عدم اختصاص بودجه کافی و شرایط کاری که هر روز سخت‌تر می‌شود، این حس را در معلمان ایجاد کرده است که در ساختاری کاملا رهاشده از سوی مسئولان، مشغول به تدریس هستند. ساختاری که در آن حتی مدیران مجبورند برای تأمین نیازهای حداقلی از جمله پرداخت قبض آب، برق و گاز، با گرفتن پول از خانواده‌ها یا با کمک خیرین، مشکل را حل کنند.

جمله «پول نداریم» از طرف مدیران مدارس در پاسخ به درخواست معلمان برای تأمین امکانات آموزشی، جمله‌ای آشناست که هر معلم دلسوزی را دلسرد می‌کند. اینها، بخشی از مشکلات معلمان است که آنها را به‌سمت اعتراض برای گرفتن حقشان سوق می‌دهد.

معلمان به گونه‌ای عریان و واضح، مشکلاتشان را اعلام می‌کنند و از اینکه فقر خودشان را فریاد بزنند و سفره‌ خالی‌شان را نشان بدهند، ابایی ندارند زیرا دیگر صبرشان لبریز شده است.

واقعیت این است که همواره نقطه‌ شروع هر حرکتی، برخاسته از شرایط عینی است و در صورتی که شرایط ذهنی نیز آماده شود، شاهد حرکت‌هایی جمعی خواهیم بود. در مورد معلمان آنچه واضح بوده این است که شرایط عینی، یعنی وضعیت بد معیشتی و شرایط بد شغلی، عامل اصلی اعتراض است. و اگر عامل ذهنی را در نظر بگیریم باید بگوییم معلمان به این سطح از آگاهی رسیده‌اند که جز در سایه‌ حرکت جمعی و متشکل‌شدن حول مطالباتشان راه‌حل دیگری برای بهبود مشکلاتشان ندارند.

منبع:وقایع اتفاقیه-٢٦اسفند

 

بین المللی

لبنان – اعتراض هزاران معترض به افزایش مالیات‌ها و فساد دولتی

هزاران نفر در لبنان روز یکشنبه۱۹ مارس در اعتراض به پیشنهاد دولت در زمینه افزایش مالیات ها به خیابان های بیروت، پایتخت ریختند.

دولت لبنان اخیرا و در پی افزایش دستمزدها در بخش خدمات دولتی، لایحه ای را تقدیم پارلمان کرده که به افزایش مالیات بر ارزش افزوده و مالیات بر مشروبات الکلی و دخانیات نظر دارد.

معترضان در میدان “ریاض الصلح” بیروت فریاد می زدند که “مالیات نخواهند پرداخت”. اعتراض ها در لبنان از هفته گذشته شروع شد و به تدریج بر شمار معترضان افزوده شد. تظاهرکنندگان همچنین اعتراض خود را به شیوع فساد و رانت خواری در کشور نشان داشتند.

یکی از آنها گفت: “اعتراضات تا رسیدن به خواسته مان ادامه دارد. تنها خواسته ما از دولت کم کردن مالیات است. این نخستین گام است. “معترض دیگری افزود: “امروز ما به خیابان ها آمده ایم تا صدایمان را به گوش آنها برسانیم. ما جلسات دولت و مجلس را دنبال می کنیم و می خواهیم به آنها نشان دهیم که در خیابان ها هستیم. ما هر دولت ظالمی را سرنگون می کنیم. ”

افزایش مالیات ها بخشی از طرحی است مرتبط با حقوق و مزایای کارکنان بخش دولتی که نخست وزیر سعد حریری تقدیم پارلمان کرده و نمایندگان هم بررسی آن را آغاز کرده اند.

 

آمریکا – تعلیق مجری تلویزیون پس از اظهار نظر در باره آزادی سقط جنین

تامی لارن، از مفسران سیاسییک شبکه تلویزیونی  در آمریکا، بعد از آن که گفت درباره سقط جنین، به دخالت نکردن دولت و آزادی زنان در انتخاب اعتقاد دارد، از کار معلق شد.

این مفسر ۲۴ ساله، مجری برنامه‌ای با عنوان “تامی” در شبکه تلویزیونی “بلیز” بوده است.

او در دوره رقابت‌های انتخاباتی ریاست‌جمهوری آمریکا و در پی انتشار آنلاین تفسیرهای سیاسی پرانرژی و هیجان‌انگیز خود به شهرت رسید.

اما در یک هفته گذشته و بعد از حضور در یک برنامه تلویزیونی در شبکه ای‌بی‌سی، هدف انتقاداتی شدید بوده است.

او در این برنامه گفت: “من به محدودیت اختیارات دولت اعتقاد دارم. برای همین نمی‌توانم اینجا بنشینم، دورویی به خرج دهم و بگویم که به محدودیت اختیارات دولت معتقدم، ولی به نظرم، دولت  نباید  درباره این که زن‌ها با بدنشان چکار کنند، تصمیم بگیرد.”

“اگر دولت قرار است به تفنگ من کاری نداشته باشد، به بدن من هم نباید کاری داشته باشد”.

حزب جمهوری‌خواه آمریکا و محافظه‌کاران، مخالفت با سقط جنین را از اصول بنیادین دیدگاه‌های خود می‌دانند.

 

 

جهان -محرومیت بیش از ۶۰۰ میلیون نفر از آب سالم

یک سازمان غیرانتفاعی بین‌المللی به نام “واتراِید” در گزارش جدید خود به ‌مناسبت ۲۲ مارس، روز جهانی آب اعلام کرد که بیش از ۶۶۳ میلیون نفر در جهان از آب پاکیزه و سالم محروم هستند.

در همین حال “یونیسف” نیز هشدار داده که تا ۲۳ سال دیگریک‌چهارم کودکان جهان با کمبود آب مواجه می‌شوند. بنابه گزارش شورای جهانی آب، امروزه در حدود ۱۲ درصد از جمعیت جهان به آب آشامیدنی سالم دسترسی ندارند و بیماری‌های مرتبط با آب، سالانه مرگ سه و نیم میلیون نفر را رقم می‌زند.

بخش‌های زیادی از خاورمیانه و ایران نیز دوره شدید خشکسالی را تجربه می‌کنند. آماری که به تازگی مقامات سازمان زمین‌شناسی ایران ارائه داده‌اند، گویای آن است که ۵۰ درصد سدهای ایران خالی است.

 

یمن – هشدار در خصوص قحطی و مرگ ۷ میلیون نفر

 

سازمان امدادرسان “آکسفام” هشدار داده است که ادامه کشمکش‌ها در یمن موجب مواجهه ۷ میلیون نفر با قحطی در این کشور خواهد شد.

در گزارشی که این سازمان روز پنجشنبه ۲۳مارس منتشر کرد، آمده است که دو سال پس از اوج‌گیری کشمکش‌ها در یمن “حدود ۷ میلیون نفر در فقر به سر می‌برند و قحطی زندگی‌شان را تهدید می‌کند”. در گزارش این سازمان همچنین گفته شده که ۱۰ میلیون نفر دیگر نیز در این کشور در معرض خطر کمبود مواد غذایی قرار دارند و هر چه زودتر باید به آنان کمک شود.

گزارش سازمان “آکسفام” که با عنوان “یمن با قحطی‌ای روبروست که انسان‌ها آن را ایجاد کرده‌اند” اقتصاد یمن را “ویران” توصیف می‌کند. آکسفام وضعیتیمن را “بزرگ‌ترین بحران انسانی در سراسر جهان” در حال حاضر خواند و انتقاد کرد که “طرف‌های کشمکش در یمن و حامیان آنان وضعیت فاجعه‌بار تأمین احتیاجات مردم را تا کنون نادیده گرفته‌اند”.

 

 

رومانی – اعتصاب کارگران راه آهن برای افزایش دستمزد

روز چهار شنبه ۲۲ مارس کارگران راه آهن با خواست ۲۵ در صد افزایش دستمزد دست به اعتصاب زدند. این اعتصاب زمانی‌ اعلام شد که مذاکره بین کارگران و کارفرمایان بی‌ نتیجه پایانیافت.

کارفرمایان با افزایش۲۲.۵ درصد دستمزد موافقت کرده اند ولی‌ کارگران می‌گویند به کمتر از ۲۵ درصد رضایت نمیدهند.

در نتیجه این اعتصاب بیش از ۱۵۰ قطار از حرکت باز ماند و تعداد بیشتری با تاخیر به راه افتادند.

خطوط راه آهن و واگن‌های قطار در این کشور بسیار فرسوده هستند و سرعت آنها از ۸۰ کیلومتر در ساعت تجاوز نمیکند.