اشک‌تمساح قالیباف برای کودکان فلسطین – محسن ابراهیمی

مندرج در ژورنال شماره ۸۶۱ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

محمدباقر قالیباف رئیس مجلس اسلامی در نشست فوق‌العاده puic  در حاشیه یک‌صد و چهل و نهمین اجلاس اتحادیه بین‌المجالس جهانی در ژنو، اظهار کرد: “قبل از ژنو به بیروت رفتم تا صدای مظلومیت و ایستادگی مردم لبنان را به ژنو برسانم. جمهوری اسلامی آماده کمک به ایجاد مفاهمه امنیتی مشترک درباره این خطر تاریخی رژیم صهیونیستی است. هر نوع همکاری، کمک و گفتگو و پروژه سیاسی و اقتصادی با رژیم صهیونیستی باید متوقف شود.” قالیباف در این نشست همچنین گفت: “من وقتی به این می‌اندیشیدم که در این اجلاس مهم با برادران و خواهران مسلمان خود چه مطلبی را باید در میان بگذارم، تصویر آن دختربچه نازنین فلسطینی را جلو چشم داشتم که با چشم‌های گریان به دوربین فیلم‌بردار نگاه می‌کرد و می‌گفت: چرا اینها می‌خواهند ما را بکشند؟ من که اسلحه ندارم! چرا اینها ما را بمباران می‌کنند؟”

پاسخ مردم ایران به اراجیف قالیباف در باره دختربچه‌های فلسطین این است که تو و همه مقامات ریزودرشت حکومت اسلامی باید خفه شوید. شما که در جریان انقلاب زن زندگی آزادی به دانش‌آموزان نازنین مدارس حمله شیمیایی کردید؛ چشمان جوانان و نوجوانان نازنین را با گلوله مستقیم هدف گرفتید، در موقعیتی نیستید که برای دختربچه‌های نازنین فلسطین اشک بریزید. دانش‌آموزان مدارس در ایران، با مشاهده اشک‌تمساح تو و آدمکشان حکومت اسلامی به ریش تو و”مقام معظم رهبری” و حکومت کودک‌کش شما تف می‌کنند!

قالیباف می‌داند که حکومت اسلامی در میان مردم ایران منفور و در میان “جهان اسلام” منزوی است. می‌داند که “مفاهمه امنیتی مشترک” به رهبری جمهوری اسلامی برای به دریا ریختن یک کشور پوچ است. صحنه دیدار وزیر خارجه جمهوری اسلامی با بشار اسد آینه تمام‌نمای وضعیت رقت‌بار حکومت اسلامی در منطقه است. در آن دیدار حتی مهمانان “محور مقاومت” حاضر نمی‌شوند با عباس عراقچی دست بدهند!

تصویر واقعی از موقعیت جمهوری اسلامی در منطقه را خود قالیباف می‌دهد وقتی ناامیدانه می‌گوید که “جهان اسلام طعم روزهای شیرین بدون اسرائیل را خواهد چشید. امیدوارم آن روز را ببینیم، و اگر ندیدیم صاحب مزاری باشیم که بر سنگ آن نوشته باشند سربازی که در راه مبارزه با اسرائیل شهید شد.” قالیباف هم می‌داند که “روزهای شیرین” برای مردم زمانی است که حکومت اسلامی را به گور بسپارند و حکام اسلامی را “صاحب مزار” بکنند.