روزنه rowzane خبری – تحلیلی
روز گذشته سیزده خرداد اجلاس سازمان جهانی کار شروع شد و این کنفرانس بین المللی تا ده روز دیگر ادامه خواهد داشت. حضور هیئت جمهوری اسلامی در این اجلاسها هر سال موضوع اعتراض کارگران و مردم ایران است. در اعتراض به آن در داخل ایران و خارج کشور اعتراضاتی شکل گرفته است. در این راستا بیانیه های اعتراضی ای از سوی تشکلهای کارگری و اجتماعی انتشار پیدا کرده است. از جمله روز گذشته ۹ تشکل کارگری- اجتماعی طی بیانیه ای تحت عنوان “صدای ما را بشنوید” طی بیانیه مشترکی به حضور هیات جمهوری اسلامی اعتراض کرده و بر اخراج حکومت اسلامی از این سازمان تاکید کردند.
سرسخن این بیانیه اشاره به اعتصاب سراسری رانندگان کامیون و دستگیری حدود چهل نفر از آنان است و مینویسد “در اینجا طبقه کارگر و بخش عظیم جامعه تحت فشارهای فزاینده گرانی و تورم افسار گسیخته و استثمار وحشیانه از اولیه ترین نیازهای معیشتی و از حق اعتراض، اعتصاب و تشکل محروم هستند و با شدیدترین سرکوب ها مواجه می شوند”.
بیانیه اعتراض خود را با اشاره به اعتصاب سراسری رانندگان کامیون و دستگیری حدود چهل نفر از آنان، محرومیت کارگران و بخش عظیم جامعه از اولیه ترین نیازهای معیشتی و از حق اعتراض، تشکل و اعتصاب و سرکوبگریهای حکومت، آپارتاید جنسیتی حاکم، و فاجعه مرگبار بندر رجایی که دهها کشته و هزاران قربانی داشت شروع میکند و در بخشی از آن آمده است:”در حال حاضر، زندان های حاکمیت جمهوری اسلامی کارگران، معلمان و معترضین بسیاری را در خود محبوس کرده است و شکنجه و آزار زندانیان سیاست جاری حکومت است. و بسیاری از زندانیان محروم از دارو و درمان جانشان در خطر است. ایران در ردیف بالاترین آمار اعدام قرار دارد. این حکومت در جریان جنبش انقلابی و آزادیخواه «زن، زندگی، آزادی» کارگرانی چون محسن شکاری، محمدمهدی کرمی، سید محمد حسینی و دیگران را اعدام کرده است. در این سه سال نیز اعدامها افزایش یافته و امروز افرادی چون شریفه محمدی، عباس دریس ومنوچهر فلاح از فعالین کارگری و پخشان عزیزی و وریشه مرادی از زنان آزادیخواه در خطر اعدام قرار دارند”.
و در ادامه نتیجه گرفته و مینویسد:” به همه این دلایل جمهوری اسلامی با نقض صریح تمامی مقاوله نامه های جهانی، نماینده ما کارگران و ما مردم ایران در اجلاس جهانی کار و دیگر مجامع بین المللی نمی باشد.” و بعد تاکید می کند که “ما امضاء کنندگان این بیانیه ، خواهان اخراج فوری و بی درنگ دولت جمهوری اسلامی ، از سازمان جهانی کار هستیم.”.
امضا کنندگان این بیانیه عبارتند از: انجمن برق و فلز کرمانشاه، اعدام نکنید، چالش صنفی معلمان ایران، دادخواهان۵، شورای سازماندهی اعتراضات پرستاران، شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیر رسمی نفت(ارکان ثالث) ، مدافعان حق کودکی، و ندای زنان ایران.
قبل از آن نیز در ششم خرداد ماه چهار تشکل و گروه کارگری به اسامی سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، گروه اتحاد بازنشستگان، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری و کارگران بازنشسته خوزستان در همین رابطه بیانیه ای دادند که در بخشی از آن چنین آمده است ” کارگران ایران به دلیل سرکوب ها و محرومیت هایی که حاکمیت اسلامی علیه آنها اعمال می کند، از هیچ حقی از جمله حق تشکل و انتخاب نمایندگان واقعی خود بر خوردار نیستند. در تمام حیات ۴۶ ساله جمهوری اسلامی هرگونه تلاش برای ایجاد تشکل های مستقل و تغییر در شرایط سخت کار و زندگی با سرکوب و زندان مواجه شده است. در همین راستا سازمان جهانی کار نیز به رغم منشور و مقرراتی که تحت عنوان قوانین بنیادین کار نام برده می شود، لیکن به منافع کارگران ایران وقعی نگذاشته و همچون همدست و همکار جمهوری اسلامی، تشکل های حکومتی مانند خانه کارگر، شوراهای اسلامی کار و نمایندگان دست چین آنها را در جایگاه نمایندگان واقعی کارگران پذیرفته و با این عمل ضد کارگری، موجب اعتبار بخشیدن به دشمنان کارگران شده است.”.
در خارج کشور نیز فعالین حزب کمونیست کارگری مثل هر سال در میتینگ های اعتراضی مقابل اجلاس سازمان جهانی کار حضور خواهند داشت تا صدای کارگران و مردم ایران باشند.
کمیته سراسری برگزاری اکسیونهای آکسیون ژنو برای ششم ژوئن برابر شانزدهم خرداد ماه فراخوان به برگزاری آکسیونی اعتراضی به حضور جمهوری اسلامی در مقابل اجلاس سازمان جهانی کار را داده است و نهاد کمپین برای آزادی کارگران زندانی (free them now) در این حرکت همراه است و خود برای روز هفدهم ژوئن نیز برگزاری میتینگی اعتراضی را تدارک دیده است. در بخشی از نامه سرگشاده این نهاد به سازمان جهانی کار چنین آمده است: ” واقعیت تاسف‌بار این است که جمهوری اسلامی با وجود همه این سرکوب‌ها و اعدام‌های شدید، هنوز عضو سازمان بین‌المللی کار باقی مانده است…با چنین کارنامه‌ای از جنایت، رژیم جمهوری اسلامی نمی‌تواند و نباید عضو سازمان بین‌المللی کار باشد. به دلیل جنایات روزانه‌اش علیه کارگران و مردم ایران، باید از این سازمان اخراج شود. جمهوری اسلامی باید در سطح جهانی بایکوت و از ILO اخراج شود”.
به کارزار بایکوت جهانی جمهوری اسلامی و اخراج این حکومت ضد بشر از سازمان جهانی کار بپیونید.
حزب کمونیست کارگری ایران
۱۴ خرداد ۱۴۰۴، ۴ ژوئن ۲۰۲۵
