اعتراض دیپلماتیک یا بایکوت سیاسی؟ حسن صالحی

مندرج در ژورنال شماره ۹۸۴ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

روز دوشنبه ۲۰ اسفند، وزارت خارجه جمهوری اسلامی سفیر سوئد در تهران را در واکنش به اظهارات وزیر آموزش‌وپرورش این کشور علیه جمهوری اسلامی احضار کرد. یوهان پرشون، وزیر آموزش سوئد، حدود دو هفته پیش در گفت‌وگویی با روزنامه اکسپرسن، حکومت ایران را به زن‌ستیزی و یهودی‌ستیزی متهم کرده و آن را “یاغی” خوانده بود. اما این اقدام دلایل دیگری نیز داشت.

چند روز پیش‌ازاین اتفاق، وزارت خارجه سوئد سفیر جمهوری اسلامی را در اعتراض به وضعیت بحرانی احمدرضا جلالی، پژوهشگر ایرانی – سوئدی محکوم‌به‌اعدام، احضار کرد و خواستار آزادی او به دلایل بشردوستانه شد. این اقدام مورد استقبال همسر جلالی، ویدا مهران‌نیا، قرار گرفت.

سیاست‌های مماشات‌جویانه دولت سوئد طی سال‌های گذشته به جمهوری اسلامی اجازه داده بود که با ایجاد مراکز اسلامی مانند مسجد امام علی در استکهلم و حتی اجیرکردن گروه‌های تبهکار، فعالیت‌های خود را در اروپا گسترش دهد. نفوذ عوامل جمهوری اسلامی، از جمله افرادی مانند روزبه پارسی در وزارت خارجه سوئد، نشان‌دهنده عمق این روابط بود.

بااین‌حال، در ماه‌های اخیر دولت سوئد رویکرد سخت‌گیرانه‌تری در قبال جمهوری اسلامی اتخاذ کرده است. نمونه‌ای از این تغییر سیاست، بازداشت و صدور حکم اخراج محسن حکیم‌الهی، رئیس مرکز اسلامی امام علی در استکهلم، در بهمن‌ماه بود.

ما بارها در مذاکرات خود با مقامات وزارت خارجه سوئد، چه از سوی کمیته بین‌المللی علیه اعدام و چه نهادهای دیگر، تأکید کرده‌ایم که ادامه روابط دیپلماتیک با جمهوری اسلامی تنها به آن مشروعیت می‌بخشد و فعالیت‌های تروریستی‌اش را تقویت می‌کند. ما خواهان بایکوت سیاسی این رژیم بوده‌ایم، همان سیاستی که علیه حکومت آپارتاید آفریقای جنوبی اجرا شد. یک سیاست واحد در اتحادیه اروپا می‌تواند جمهوری اسلامی را به‌زانو درآورد و به آزادی گروگان‌های دو تابعیتی کمک کند.