اعتصابات سراسری و یا اعتصاب سیاسی عمومی کلید پیشروی است

کارگر کمونیست: حزب تاکید بسیاری بر روی اعتصاب عمومی گذاشته است. توضیح شما در مورد این تاکید چیست؟
اصغر کریمی: مردم بسیار تعرضی و با قدرت در مقابل سرکوبگران ایستاده اند و به بسیاری از مراکز حکومتی از فرمانداری ها و بانک ها تا مدارس علمیه و دفاتر امام جمعه و پایگاه های بسیج حمله میکنند. این نقطه قوت خیزش مردم در این مقطع است. اما این خیزش روی دو پا باید بایستد. تظاهرات و درگیری و تعرض در خیابان و اعتصاب در کارخانه و دانشگاه و مدرسه و یا اعتصاب سیاسی عمومی در سراسر کشور. تنها در این صورت است که میتوان نیروی سرکوب را بی روحیه، مستاصل و زمین گیر کرد. الان این پای دوم هنوز شکل نگرفته است و جنبش عمدتا روی یک پا راه میرود. معلمان و دانشجویان و رانندگان کامیون ها از جمله نیروهایی هستند که تجربه اعتصابات سراسری دارند و خیلی مهم است تا حکومت خودش را از زیر ضرب مردم خارج نکرده، با اعتصابات سراسری خود به میدان بیایند. این اعتصابات میتواند به سرعت به یک اعتصاب عمومی سیاسی تبدیل شود و در این صورت حضور در خیابان نیز جان تازه ای میگیرد. خیابان را میتوان سرکوب کرد اما اعتصابات را نمیتوان به راحتی سرکوب کرد و در واقع همزمانی این دو قدرت ده چندانی به خیزش مردم میدهد. جمهوری اسلامی در بحران و تشتت است و یک اعتصاب عمومی همراه با حضور در خیابان فلجش میکند و پیشروی بیشتر تا حد سرنگونی را عملی میکند.
در دیماه ۹۶ نیز جنبش با یک پا حرکت کرد و علیرغم جانفشانی مردم سرکوب شد. خیزش کنونی البته تفاوت های زیادی با دی ۹۶ دارد. اولا تهران که در ۹۶ نتوانست عرض اندام قدرتمندی بکند اینبار از همان روز اول با قدرت به میدان آمد و این از هر نظر در روحیه اعتراضی مردم و تداوم اعتراض در سطح کشور نقش مهمی دارد. شهرهای کردستان نیز همینطور و کردستان منطقه مهمی از نظر سیاسی است و حضور فعال مردم کردستان نقش مهمی در سطح کشور دارد. شهرهای خوزستان بعنوان یک منطقه صنعتی و کارگری اینبار بسیار توده ای و با قدرت دست به اعتراض زدند و شهرهایی مانند شیراز و کرمانشاه و برخی شهرهای دیگر نیز همینطور. در شهرهایی وسعت اعتراضات اینبار بیشتر است، و هر چند جمعیت صدها هزاری و حتی دهها هزاری در خیابان نیست اما دهها و صدها هزار نفر در بسیاری از شهرها امیدوارتر از قبل به اشکال مختلف کنار آن بخشی بودند که در خیابان حضور داشتند و به تظاهرات کنندگان روحیه میدادند. در مقابل، حکومت بسیار بحرانی تر و شکننده تر از دی ۹۶ است. بیجهت نیست که حکومت تانک به خیابان آورده و در بسیاری نقاط عملا حکومت نظامی برپا کرده است. همزمانی اعتراض در لبنان و عراق و ایران نیز یک فاکتور قابل توجه به نفع مردم و به زیان حکومت است. مردم امیدوارتر از همیشه هستند و قدرت خود را بیشتر لمس میکنند.
در چنین شرایطی اعتصابات کارگری بویژه در مراکز کلیدی و دانشگاه ها و مدارس و رانندگان کامیون ها دست نقش تعیین کننده ای میتوانند ایفا کنند. یک سناریو میتواند این باشد که معلمان و دانشجویان وارد اعتصاب سراسری شوند، رانندگان هم به میدان میایند، بازار که بعضی شهرها هم عملا دست به اعتصاب زدند در مقیاسی سراسری تر وارد اعتصاب میشوند، کردستان همینطور و اوضاع بطرف اعتصاب عمومی سیاسی حرکت میکند. در این صورت تظاهرات های خیابانی و تعرض به مراکز حکومتی نیز بسیار وسیعتر میشود، حکومت ضعیف تر میشود، نیروهای سرکوب ناتوان تر میشوند و توده های دهها و صدها هزاری وارد میدان میشوند، و در واقع خیزش انقلابی کنونی و قیامی که در سراسر کشور شکل گرفته به یک انقلاب تمام عیار تبدیل میشود و دیگر در چنین اوضاعی حکومت توان مهار آنرا ندارد. به این دلیل است که فراخوان اعتصاب سراسری توسط معلمان یا دانشجویان یا رانندگان کامیون ها و یا صنایع کلیدی در شرایط کنونی اینچنین کلیدی شده است.