روزنه rowzane خبری – تحلیلی
نشریه ژورنال شماره ۱۰۰۹ – فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه
مدیر کمپین معلولان در ایران، کمک‌هزینه معیشتی دولت پزشکیان برای افراد دارای معلولیت را “به‌شدت ناچیز” دانست. بهروز مروتی این وضع را تأییدگر سرکوب سیستماتیک معیشت افراد دارای معلولیت و نشانه‌ای از “آپارتاید علیه معلولان و سرکوب معیشتی آنان” دانست.
طبق این آیین‌نامه، کمک‌هزینه معیشتی به افراد دارای معلولیت شدید و خیلی شدید فاقد شغل و درآمد که در سه دهک اول قرار دارند، یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان برای یک نفر، یک میلیون و ۸۰۰ هزار تومان برای دو نفر، دو میلیون و ۴۰۰ هزار برای سه نفر، سه میلیون، برای چهار نفر و سه میلیون و ۶۰۰ هزار تومان برای پنج نفر و بالاتر در نظر گرفته شده است.
این یک درد اجتماعی است. دیدن افرادی که با هزار مشقت حتی نمی‌توانند امور شخصی خودشان را مستقلاً به پیش ببرند؛ افرادی که نمی‌توانند برای کسب درآمد شغلی داشته باشند؛ کسانی که وابسته مادی و معنوی به خانواده خود شده‌اند و از وجود امکانات اجتماعی محروم هستند. آری نمی‌شود این درد را دید و از کنارش گذر کرد. نمی‌شود صف اعتراضی افراد دارای معلولیت و خانواده‌های دردمند این شهروندان را دید و چشم فروبست. نباید این درد اجتماعی همنوعانمان را ببینیم و در فکر کمک به آنها نباشیم.
معنی و مفهوم انسانیت همین‌جا نهفته است. دست دیگران را گرفتن و از باتلاق زندگی جهنمی‌ای که مشتی پول‌پرست و غارتگر برای همه ساخته‌اند بیرون‌کشیدن. اگر این مفهوم زندگی رنگ ببازد آنگاه حلقه محاصره افسارگسیخته علیه مردم تنگ‌تر می‌شود.
افراد دارای معلولیت و خانواده‌های این عزیزان اعتراضات متعددی سازمان داده‌اند، اما صدای آنها خیلی رسا شنیده نشده است. اگر در خیابان هستیم و چنین اعتراضی را می‌بینیم انسانیت و نوع‌دوستی حکم می‌کند در کنار آنها قرار بگیریم. وقتی اقشار مختلف جامعه که برای حقوق و مزایا و دستمزد ناکافی خود دست به اعتراض و تحصن و اعتصاب می‌زنند، خوب است که شهروندان دارای معلولیت را فراموش نکنند. یک بخش از مطالبات رفاهی و معیشتی ما باید دفاع پیگیر و سازمان‌یافته از این عزیزان باشد. حمایت از این افراد نباید فقط محدود به خانواده آنها باشد. این یک پیگیری و حساسیت اجتماعی می‌طلبد. به سازماندهی و سازمان‌یابی آنها کمک کنیم، در تجمعاتشان شرکت کنیم و در بیانیه‌های خود مطالبات آنها را نیز بگنجانیم.
