باید یاد گرفت نقد سیاسی را با نقد سیاسی پاسخ داد نه با محکوم کردن

رحمان حسین زاده کامنتی در مقیاس یک صفحه آ چهار در “محکومیت” به یک ساعت و نیم بحث و نقد حمید تقوایی در انجمن مارکس به شعارهایی در روز دانشجو نوشته و از خود واکنش نشان داده است. تیتر نوشته رحمان حسین زاده نقد حمید تقوایی را برجسته تر میکند.
” حمله حمید تقوایی به دانشجویان و ۱۶ آذر سرخ امسال محکوم است!” و آنرا با کار ۵۹ و پیکار ۱۱۰ هم مقایسه کرده است. از کار و پیکار فعلا صرفنظر میکنم چون بی ربط تر از آن است که از متد برخورد و نگرش رحمان حسین زاده در فراخوان محکوم کردن او از یک نقد سیاسی غافل بمانیم.

حمید تقوایی حق داشت در یک بحث مفصل که تاریخچه ای دارد و بر یک نقد تیز سیاسی، اقتصادی و اجتماعی استوار است و در جریان مراسم ۱۶ آذر مطرح شد بگوید، مکتب را نمیشه سرنگون کرد بلکه حکومت را باید سرنگون کرد.
همین را باید خطاب به تیتر و محتوای نوشته رحمان حسین زاده هم گفت که رحمان گرامی یک بحث سیاسی جدی که بسیاری از جمله همان دانشجویان آنرا گوش کرده و یا مطالعه کرده اند را نمیشود محکوم کرد. یک فعال سیاسی حتی اگر عضو یک حزب که خود را کمونیست میداند هم نباشد میرود آن بحث را بدقت مرور میکند و با همان استدلال های تاریخی، از نظر اقتصادی، سیاسی و اجتماعی، کم و بیش در همان مقیاسی که حمید تقوایی برشمرده است نقد میکند نه محکوم؟!

متاسفم که این را میگویم واقعا خنده دار است که قادر به نقد یک بحث جدی سیاسی نباشی و در عوض با تهیج و احساسات فراخوان به محکومیت آن بدهی.
باز هم حمید تقوایی حق داشت بگوید و بنویسد که در جریان مبارزه علیه رژم اسلامی آنهم در حالیکه مردم خیز برداشته اند آن حکومت را بزیر بکشند، اپوزیسیون اپوزیسیون شدن لبه تیز بزیر کشیدن حکومت اسلامی را کند میکند. رحمان حسین زاده و تنی چند از موافقان او نه تنها دو جبهه در مقابل رجوی و پهلوی گشوده اند بلکه با فراخوان محکومیت یک بحث سیاسی، جدی و تعیین کننده در فضای سیاسی و اعتراضی جامعه، جبهه دیگری علیه کمونیسم کارگری را گشوده اند.
اینجا هم حمید تقوایی حق داشت بگوید که با گشودن چنین جبهه هایی از سوی هر جریان چپ یا راستی، حکومت اسلامی دیگر نیازی به بستن اینترنت ندارد و چرا خوشحال نباشد؟
توصیه اکید من به رحمان حسین زاده این است که پاسخ نقد سیاسی را با نقد سیاسی بدهد. کارگر، دانشجو و مردم سرنگونی طلب با محکوم کردن نقد سیاسی یک بحث بدور کسی جمع نمیشوند بلکه بی مایگی فراخوان دهنده به محکوم کردن را درخواهند یافت.

اگر حزب رحمان حسین زاده در قدرت باشد و هر کس بیاید همین نقد حمید تقوایی را رو به بخشی معینی در جامعه مطرح کند چه سرنوشتی در انتظارش خواهد بود؟
سخنان حمید تقوایی در نقد برخی شعارها که توسط تعدادی از دانشجویان در مراسم های ۱۶ آذر بلند کرده بودند، شامل حال فراخوان رحمان حسین زاده که هنوز اطلاعیه “در محکومیت “حمله” حمید تقوایی به دانشجویان و ۱۶ آذر سرخ را ننوشته بود نیز میشود.
اظهار نظر رحمان حسین زاده در رابطه با نقد حمید تقوایی از جنس همان شعار سرنگون باد نئولیبرالسیم است. همانگونه که یک مکتب را نمیشود سرنگون کرد یک بحث سیاسی و نقدی بر مبحث ” سرنگونی نئولیبراسیم را هم نمیشود با محکوم کردن بزیر کشید.

این یادداشت را خطاب به رحمان حسین زاده ننوشته ام چرا که خط و متد او و حزبش بر همین پایه استوار است و کاریش نمیشه کرد، بلکه این یادداشت را رو به آن تعداد از دانشجویانی که شعار سرنگونی نئو لیبرالسیم را بدست گرفتند و همزمان بجای نمایندگی کردن خواستها و شعارهای کارگران و مردم “نان، کار، آزادی، اداره شورایی” ، علیه کل حکومت اسلامی، در قامت اپوزیسیون اپوزیسیون هم ظاهر شدند نوشته ام. این یادداشت را خطاب به دانشجویانی که نقد حمید تقوایی را شنیده و یا خوانده اند و اطلاعیه “محکومیت ” این نقد از سوی رحمان حسین زاده را هم مطالعه کرده اند نوشته ام که بگویم همانگونه که یک مکتب فکری اقتصادی را نمیشود سرنگون کرد، نقد سیاسی را هم نمیشود محکوم کرد. باید یادگرفت نقد سیاسی را با نقد سیاسی پاسخ داد نه با محکوم کردن.
عبدل گلپریان
۱۴ دسامبر ۲۰۱۹