روزنه rowzane خبری – تحلیلی
مندرج در ژورنال شماره ۷۶۹ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)
شب پنجشنبه به‌وقت آمریکا میلیون‌ها نفر در آمریکا و سراسر جهان مناظره تلویزیونی و آنلاین بین بایدن و ترامپ را مشاهده کردند ولی عدم تمرکز عجیب بایدن در گفتار و درغگویی خیره کننده ترامپ در این مناظره برجستگی خاصی پیدا کرد. اما اشکال اساسی این مناظره فقط مربوط به کهولت سن بایدن و شارلاتانیسم ترامپ نیست.
۱- بحران رهبری در آمریکا اقتصادی است. حمله طبقه سرمایه‌دار و یک‌مشت بیلیونر بی‌رحم به زندگی مردم حدومرز ندارد. بیکاری در اوج است و در آمریکا بیکاری فاجعه عظیم ببار می‌آورد. بیمه درمانی در آمریکا رایگان نیست و با قیمت بالا توسط شهروندان خریده می‌شود. هزینه‌ها روبه‌افزایش است و مالیات‌بردرآمد شهروندان بالا و در عوض میزان مالیات بر ثروتمندان کم است. طی همین سال‌های بحران اقتصادی بر تعداد میلیاردرهای آمریکا به میزان زیادتری افزوده شده و فقر مردم گسترده‌تر شده است. احزاب حاکم در مهار این بحران به نفع زندگی مردم راه حل ندارند.
۲- بحران سیاسی در میان احزاب اصلی – حزب دمکرات و حزب جمهوری‌خواه – ناشی از نارضایتی گسترده مردم به دلیل فشار اقتصادی کمرشکن است. هر چه فشار از پایین بیشتر می‌شود هر دو حزب بیشتر محافظه‌کارتر می‌شوند. جمهوری‌خواهان نماینده آتشین مذهب و عقب‌ماندگی فرهنگی، مردسالاریِ ضد زن، و دمکرات‌ها محدودکننده بیشتر آزادهای مدنی به نفع مذاهب‌اند. تبعیض نژادی هنوز بیداد می‌کند.
۳- بن‌بست دمکراسی یکی دیگر از نمونه‌های بارز شکست جامعه طبقاتی است که خصوصاً در بحران‌ها بیشتر به چشم می‌آید. در آمریکا دو حزب اصلی – دمکرات و جمهوری‌خواه – همه قدرت را حتی در حد برگزاری انتخابات بین خود تقسیم کرده‌اند. بدون حمایت کارخانه‌داران و مؤسسات مالی و کلان سرمایه‌داران، کاندید شدن برای ریاست‌جمهوری تقریباً غیرممکن است. در همین انتخابات هم مشخص است که آزادی و رفاه و عدالت از صندوق رأی بیرون نمی‌آید.
۴- بحث بر سر این نیست که دمکراسی از دیکتاتوری بهتر است. هر جا که علیه آزادی بیان مستقیماً به مردم شلیک نشود مسلماً بهتر از دیکتاتوری عریان است. جنبش معروف به “۹۹ درصدی‌ها” می‌تواند دریچه‌ای به سوی دخالت مردم در سرنوشت سیاسی خودشان باشد. آزاد زیستن مستلزم رهایی و برابری از تمامی قید و بندهای نظام اسارتبار سرمایه‌داری است. رهایی از صندوق رأی و با انسان‌های اتمیزه شده به دست نمی‌آید. تنها به دست یک جامعه متحد و متشکل و با سوسیالیسم ممکن است.
