روزنه rowzane خبری – تحلیلی
مندرج در ژورنال شماره ۸۱۸ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)
زندانیان سیاسی زن در زندان اوین مراسمی برای یادبود حسین راحمی‌پور، زندانی سیاسی که در ۲۵ تیر ۱۳۶۲ به همراه همسر باردارش دستگیر و یکم شهریور ۱۳۶۳ به جوخه اعدام سپرده شد برگزار کردند. گلرو فرزند حسین که در زندان اوین به دنیا آمد هرگز به خانواده تحویل داده نشد.
راحله راحمی‌پور زندانی سیاسی که به جرم دادخواهی برادر و فرزند برادرش به ۶ سال زندان محکوم شده است، در این مراسم به بیان روایتی از زندگی برادرش پرداخت و گفت که او پس از اعدام در خاوران و در گورهای دسته‌جمعی و بی‌نام‌ونشان به خاک سپرده شد، از زندان اوین با خانواده تماس گرفتند و گفتند: “بیایید ساک حسین را تحویل بگیرید. او به درک واصل شد.”
در جریان نسل‌کشی دهه ۶۰ هزاران زندانی سیاسی به جوخه‌های اعدام سپرده شدند. زندانیانی که دوران محکومیتشان را سپری می‌کردند و یا حتی دوران محکومیتشان پایان‌یافته بود. اما در تمام این سال‌ها زندانیان با برگزاری مراسم و خواندن سرود برای زنده نگه‌داشتن یاد و نام آنها و غلبه بر تلاش عبث رژیم که این قتل‌عام به فراموشی سپرده شود، مبارزه کرده‌اند. شاهد هستیم که علی‌رغم فشارها و تهدیدها سال‌هاست که زندانیان سیاسی زن و دیگر زندانیان به‌ویژه در زندان‌های رجایی شهر و اوین مراسم‌هایی به یاد فرزاد کمانگر، علی حیدریان، فرهاد وکیلی، شیرین علم‌هولی، مهدی اسلامی، رامین حسین‌پناهی، زانیار و لقمان مرادی و دیگر زندانیان سیاسی اعدام‌شده برگزار می‌کنند.
همانطور که مریم یحیوی زندانی سیاسی در زندان اوین گفته است “آنها نمی‌دانند که ما در شبی که ماه از نیمه گذشته بود، دست در دست هم زیر سایه‌های تپه‌های اوین که سال‌ها ناظر و شاهد تیرباران و اعدام بهترین‌های این سرزمین بودند، هم‌پیمان و هم‌قسم شده‌ایم که تا لغو حکم اعدام مقاومت و ایستادگی کنیم.” این انسان‌های شریف، این زنان جسور و نترس هم‌پیمان شده‌اند که همراه با خانواده‌های دادخواه و جنبش دادخواهی از دهه شصت تا امروز درد و غم و رنجشان را در یک همبستگی باشکوه به خشم و فریاد علیه قاتلین عزیزانشان تبدیل کنند.
با تداوم و گسترش اعتراضات هم‌صدا و همگام با زنان زندانی سیاسی و دادخواهان اعلام می‌کنیم که مبارزه برای لغو مجازات اعدام، یک ضرورت و امری حیاتی است. نه می‌بخشیم نه فراموش می‌کنیم.
