روزنه rowzane خبری – تحلیلی
۶ و ۹ اوت، هشتادمین سالگرد بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی توسط هیات حاکمکه ایالات متحده است. در هیروشیما، انفجار بمبی با دمایی در حدود ۶۰ میلیون درجه سانتیگراد (ده هزار برابر داغ‌تر از سطح خورشید) باعث کشته شدن ۱۴۰ هزار غیرنظامی شد. در کتاب “ساخت بمب اتمی” نوشته ریچارد رودز آمده است: “افرادی که در شعاع حدودا ۸۰۰ متری گوی آتش (fireball) بودند، در چشم‌برهم‌زدنی به توده‌ای از ذغال سیاه و دودآلود تبدیل شدند، در حالی که اندام‌های داخلی‌شان جوشیده بود…”
استفاده از بمب‌های اتمی پس از وقوع آن با افسانه‌هایی توجیه شد که سوزاندن کودکان را به عنوان امری خیر جلوه می‌دادند. ترومن، رئیس‌جمهور وقت، و دستگاه تبلیغاتی دولت ادعا کردند که این حملات “جنگ را پایان داد” و “جان‌ها را نجات داد” – روایت‌هایی که هنوز هم عده‌ای به آن باور دارند – اما همان‌طور که گار آلپروویتز تاریخ‌نگار، در کتاب “تصمیم به استفاده از بمب اتمی و معماری یک افسانه آمریکایی” نشان داده، این ادعای “نجات جان‌ها” ساختگی بوده است.
ژنرال دوایت آیزنهاور، فرمانده عالی نیروهای متفقین در اروپا، در کتاب “وظیفه برای تغییر” اشاره می‌کند که در کنفرانس پوتسدام در ژوئیه ۱۹۴۵ به وزیر جنگ، هنری استیمسون، گفته بود که با استفاده از بمب مخالف است، زیرا این اقدام “دیگر ضرورتی برای نجات جان آمریکایی‌ها نداشت”. آیزنهاور به استیمسون گفت: “ژاپن پیش‌تر شکست خورده بود و انداختن بمب کاملا غیرضروری بود.”
رفع محرمانگی گسترده از اسناد مربوط به دوران جنگ و خاطرات شخصی باعث شده بتوان به واقعیت‌ها دست یافت. یکی از نمونه‌های کلیدی که آلپروویتز در “تصمیم به استفاده از بمب اتمی” گزارش داده، گزارش ۳۰ آوریل ۱۹۴۶ اداره اطلاعات ارتش (“استفاده از بمب اتمی علیه ژاپن”) است که در سال ۱۹۸۹ کشف شد و نتیجه گرفته بود که “تقریبا با اطمینان می‌توان گفت ژاپن با ورود روسیه به جنگ تسلیم می‌شد…” اتفاقی که در ۸ اوت رخ داد. ژاپن یک هفته بعد تسلیم شد.
پژوهشگران آن‌قدر شواهد علیه تبلیغات رسمی یافته‌اند که جی. ساموئل واکر، تاریخ‌نگار کمیسیون نظارت هسته‌ای آمریکا در شماره زمستان ۱۹۹۰ مجله “تاریخ دیپلماتیک” نوشت: “اجماع میان پژوهشگران این است که بمب برای جلوگیری از حمله زمینی به ژاپن یا پایان سریع‌تر جنگ ضروری نبود.”
ده‌ها تن از رهبران نظامی و سیاسی زمان جنگ نیز با این دیدگاه هم‌نظرند. وینستون چرچیل در کتاب “تاریخ جنگ جهانی دوم” می‌نویسد: “اشتباه است اگر گمان شود سرنوشت ژاپن با بمب اتمی رقم خورد. شکست آن پیش از افتادن نخستین بمب قطعی بود.”
دریاسالار ویلیام لیهی، رئیس ستاد مشترک روسولت و ترومن، در خاطراتش با عنوان “من آنجا بودم” می‌نویسد: “ژاپنی‌ها پیش‌تر شکست خورده و آماده تسلیم بودند. استفاده از این سلاح وحشیانه در هیروشیما و ناگازاکی هیچ کمکی به پیروزی ما بر ژاپن نکرد. به من یاد نداده بودند که جنگ را این‌گونه پیش ببرم، و جنگ را نمی‌توان با کشتار زنان و کودکان برد.” سرلشکر کرتیس لما، که پیش از اوت ۱۹۴۵ نابودی آتش‌زا و گسترده ۶۷ شهر بزرگ ژاپن را هدایت کرده بود، صراحت بیشتری داشت. در یک نشست خبری در ۲۰ سپتامبر ۱۹۴۵، وقتی خبرنگاری پرسید: “آیا ژاپن به خاطر بمب اتمی تسلیم نشد؟” ژنرال لما پاسخ داد: “بمب اتمی هیچ ربطی به پایان جنگ نداشت.” ژنرال “هپ” آرنولد، فرمانده نیروی هوایی ارتش، در کتاب “ماموریت جهانی” (۱۹۴۹) نوشت: “برای ما همیشه روشن بود که چه با بمب اتمی و چه بدون آن، ژاپنی‌ها در آستانه فروپاشی بودند.” همچنین سرتیپ بونر فلرز در مجله “ریدرز دایجست” گزارش داد: “آشکار است… که بمب اتمی نه باعث تصمیم امپراتور به تسلیم شد و نه تاثیری در نتیجه نهایی جنگ داشت.” و ژنرال سرشناس، داگلاس مک‌آرتور نیز گفته بود: “هیچ توجیه نظامی‌ای برای انداختن بمب وجود نداشت.”
رهبران مذهبی و فرهنگی نیز همزمان با این وقایع، آن را محکوم کردند. برای مثال در ۵ مارس ۱۹۴۶، شورای فدرال کلیساها بیانیه‌ای صادر کرد که به امضای ۲۲ رهبر برجسته پروتستان رسید و در بخشی از آن آمده بود: “بمباران‌های ناگهانی هیروشیما و ناگازاکی از نظر اخلاقی غیرقابل دفاع‌اند… افزون بر آن، هر دو بمباران باید غیرضروری برای پیروزی در جنگ قلمداد شوند.”
تسلیحات هسته‌ای همچنان با دروغ‌هایی چون “جنگ هسته‌ای محدود” توجیه می‌شوند. سالگردهای این ماه یادآور این نکته‌اند که باید در برابر این دروغ‌ها ایستاد، خواهان عذرخواهی ایالات متحده از بازماندگان ژاپنی و کره‌ای و نسل‌هایشان به خاطر این جنایت شد؛ آمریکا باید برنامه‌ها و آمادگی‌های خود برای حمله هسته‌ای (بازدارندگی) را کنار بگذارد و سرانجام از زرادخانه هسته‌ای، این جواهر تاج سلطه‌گری و بنیاد مسموم تمام اسراف، فساد و سوءاستفاده دولتی، دست بکشد.
۶ اوت ۲۰۲۵
جان لافورج، یکی از مدیران مشترک گروه “نظارت بر سلاح‌های هسته‌ای” در ویسکانسین است و سردبیری خبرنامه آن را نیز برعهده دارد. و این مقاله توسط چت جی بی تی ترجمه شده است.
