نشریه ژورنال شماره ۱۰۳۵ – فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه
بیل گیتس، میلیارد مشهور آمریکایی میخواهد تا بیست سال دیگر ۹۹ درصد از ثروتش را ببخشد. او در یک پست وبلاگی نوشت میخواهم کاری کنم کسی نگوید “او ثروتمند مرد.” او گفت که بنیادش تابهحال صد میلیارد دلار برای سلامت و پروژههای توسعه هزینه کرده، احتمالاً میتواند دویست میلیارد دلار دیگر هم تا دو دههٔ آینده خرج کند.
دنیای قشنگی است، مگه نه؟ میلیارد زندگی میکنی و برای همین میلیاردر بودنت کمِش ۲ میلیاردر نفر در جهان با گرسنگی مفرط دستوپنجه نرم میکنند، در دهانشان دندانی نیست و از سادهترین بیماریهای قابلپیشگیری میمیرند. دنیای قشنگی است مگه نه؟ نظام حاکم طوری طراحی شده که یک بخش کوچک بتوانند میلیونر و میلیارد شوند و تا آخرین لحظهای که نفس در بدن دارند غرق در رفاه باشند، طوری که انگار جهان برای همین تعداد اندک ساختهوپرداخته شده است. حالا “خوبترهایشان” تصمیم میگیرند داوطلبانه کمی یا بیشتر ثروتشان را ببخشند. بنا به محاسباتی که شبکه بلومبرگ انجام داده، آقای گیتس که پنجمین فرد ثروتمند جهان است اگر ۹۹ درصد از داراییاش را هم ببخشد باز هم میلیاردر خواهد بود.
بیل گیتس به نوشتهای از اندرو کارنگی اشاره کرده که در سال ۱۸۸۹ نوشته شده و “انجیل ِ ثروت” نام دارد. کارنگی در این نوشته میگوید افراد دارا وظیفه دارند ثروتشان را به جامعه باز گردانند. آقای گیتس این بخش از نوشتهٔ کارنگی را هم آورده که میگوید: “اگر کسی ثروتمند از دنیا برود، بیآبرو مرده است”. رمانتیک است مگه نه؟ در این جهان ساخته و پرداخته شده توسط سیستم حاکم در کمتر از ۴ ثانیه یکی از کودکان ما، یک انسان، یک راز بزرگ از زیبایی موجود در جهان هستی، یعنی یک کودک از بیماریهای کاملاً قابلپیشگیری جان میبازد، بعد با این خبر روبرو میشویم که یکی پیدا میشود که میخواهد بعد از مرگش بیآبرو نباشد و ثروتش را ببخشد.
چرا منفی باشیم، چرا از اینی که هست استقبال نکنیم؟ میتوانیم منفی یا مثبت به این داستان نگاه کنیم، اما مشکل اینجا نیست. تنها وقتی جامعه از بربریت سرمایهداری عبور کند، دنیای زیبایی ایجاد میشود که هیچ فردی صاحب ثروت اجتماعی نیست که بخواهد یا نخواهد آن را ببخشد یا نبخشد. جهان متعلق به انسان و به این معنا متعلق به همه موجودات روی زمین خواهد بود. راز خوشبختی بشر اینجا نهفته است.