روزنه rowzane خبری – تحلیلی 
روز ۵ شهریور تعدادی از جوانان بیکار در شهرستان امیدیه در خوزستان در اعتراض به مشکل بیکاری و بی تامینی مقابل درب فرمانداری تجمع کردند.
بیکاری در ایران میلیونی و ابعاد فاجعه باری دارد. هر روز نیز بر شمار جمعیت بیکار افزوده میشود. گزارشات از ۸ میلیون بیکار و میلیونها کارگری که امنیت شغلی ندارند و در آستانه بیکار شدن با دستمزد ناچیز و ۵ برابر زیر خط فقر بسر میبرند، حکایت میکند. اگر چه آمار دقیقی از بیکاری در دست نیست.
راه مقابله با این فاجعه بزرگ اجتماعی اعتراضات سراسری است. تجمع جوانان بیکار در ارومیه علیه بیکاری میتواند طلایه چنین اعتراضاتی باشد. این تجربه را باید در همه جا و در تمام شهرها تکثیر کرد.
آنچه که تحت عنوان بیمه بیکاری به بخشی بسیار اندکی از کارگران پرداخت میشود به بیمه بیکاری واقعی که در برگیرنده تمامی جمعیت میلیونی بیکار باشد ربطی ندارد. بنا بر تعریف سالنامه آماری سازمان تأمین اجتماعی در سال ۱۳۹۴، “مقرری بگیر بیمه بیکاری عبارت از بیمه شده ای است که بدون میل و اراده بیکاره شده و آماده کار باشد”. بعلاوه در طرح موخر تر آن قید شده است که در پروژه هایی که از ابتدا، زمان پایان آن مشخص است، پس از پایان پروژه، به کارگران بیمه بیکاری تعلق نمی گیرد. این درحالیست که بنا بر گزارشات ١٢ میلیون کارگر با قرادادهای موقت کاری به کار گرفته میشوند و همواره در معرض اخراج و بیکارسازی قراردارند.
بدین ترتیب “بیمه بیکاری” جمهوری اسلامی بطور واقعی بهای بیکار کردن کارگر از کار و کاستن از ابعاد اجتماعی اخراج هاست. میزان آن ناچیز و بنابر قانون برابر با ۵۵ درصد میانگین حقوق دو ماهه آخر کارگر است و به این مبلغ برای هر یک ا ز افراد تحت تکفل کارگر مبلغی افزوده میشود. با این تبصره که میزان بیمه بیکاری نباید از حداقل دستمزد کارگر که خود چندین بار زیر خط فقر است، بالا بزند. برای شمولیت این “بیمه بیکاری” نیز کارگر باید ۶ ماه قبل از بیکارشدنش، سابقه پرداخت حق بیمه داشته باشد که اگر مجرد باشد تا حداقل ٣۶ ماه و اگر متاهل باشد تا ۵٠ ماه این پول به او تعلق میگیرد. حال با توجه به اینکه ٩۶ درصد مشاغل قراردادی و پیمانی است، همین چندرغاز بیمه بیکاری هم شامل حال بسیاری از کارگران نمیشود. و بنابر قانون فاشیستی جمهوری اسلامی کارگران افغانستانی و تبعه کشورهای خارجی نیز از این بیمه محرومند. بگذریم که همین هم زیر فشار جنبش اعتراضی کارگری به دولت تحمیل شده است.
یک تاکید ما همواره برخورداری همه مردم بدون درآمد و کم درآمد و از جمله جمعیت عظیم بیکار از حقوق پایه ماهانه در حد تامین یک زندگی انسانی بوده است.
به این اعتبار همه افراد بیکار اعم از زن و مرد باید از بیمه بیکاری مکفی و در حد تامین یک زندگی قابل قبول برخوردار باشند. از جمله یک مطالبه کارگران در مبارزاتشان افزایش دستمزدها به بالای خط فقر هجده میلیونی است و روشن است که بیمه بیکاری نباید از این مبلغ کمتر باشد و در کنار آن درمان و تحصیل رایگان و حق داشتن مسکن حقوق پایه ای همه مردم است. با گرد آمدن حول این خواستها میتوان به تدارک اعتراضات سراسری علیه بیکاری پرداخت.
تجمع در مقابل مجلس و استانداری ها و فرمانداری ها در شهرهای مختلف علیه بیکاری و با شعار یا کار یا بیمه بیکاری، ایجاد کانونهایی علیه بیکاری در هر شهر و تبدیل وزارت کار و ادارات کار به محل تجمعات آن و بلند کردن صدای اعتراض خود در این تجمعات اشکال مهمی از شکل دادن به اعتراضی سراسری علیه بیکاری است. تجمع جوانان بیکار در امیدیه طلایه چنین اعتراضی است.
