تجمع سراسری و بین المللی علیه اعدام در ایران- مصطفی صابر پاسخ میدهد

مندرج در ژورنال شماره ۶۴۵ (لینک به فایل پی دی اف نشریه ژورنال برای پیاده کردن روی تلفن همراه)

کیوان جاوید: در ادامه کارزار جهانی نه به اعدام در ایران ما شاهد تجمعات متنوعی در کشورهای مختلف هستیم. در چه کشورهایی این اعتراضات صورت گرفته است و تا چه حد از حمایتهای مردمی برخوردار است؟

مصطفی صابر: در اولین فراخوان کارزار جهانی نه به اعدام در ایران ۴۱ شهر در ۱۵ کشور شرکت داشتند. در دو هفته گذشته همه آن شهرها نتوانستند تظاهرات و یا آکسیون داشته باشند. ولی خوشبختانه ائتلاف ها و حرکت های مشابه کارزار جهانی نه به اعدام شکل گرفته و تظاهرات هایی سازمان داده اند. بطوریکه شاید بشود گفت در همین شنبه اخیر، یعنی سوم فوریه (۱۴ بهمن)، مجموع تعداد شهرهایی که در جهان علیه اعدام ها در ایران اعتراض کردند، حتی فراتر از عدد هفته اول رفته باشد. در کل باید گفت حرکت خودجوش و انفجاری علیه اعدام ها که با کارزار جهانی نه به اعدام شروع شد همچنان روبه گسترش است. اکنون وظیفه ما این است که بسهم خود بکوشیم همه این تلاش ها همسو و هماهنگ و در ادامه متحد شوند.

حمایت های مردمی هم که اشاره کردید گرچه روبه گسترش است، اما هنوز این اعتراضات عمدتا عناصر فعال را دربرمی گیرد. اینهم عرصه دیگری از کار در برابر همه ماست. باید بتوانیم اعتراض علیه اعدام در ایران را در خارج کشور هم هرچه توده ای تر کنیم.

کیوان جاوید: تاثیر سیاسی این اعتراضات علیه حکومت اعدام را چگونه می بینید؟

مصطفی صابر: تاثیرات فکر کنم فوق العاده بوده است. جرقه ای که از ونکوور و تورنتو و مونترال علیه اعدام زده شد و به سرعت فعالان ایرانی شهرهای مختلف جهان را در بر گرفت، به داخل ایران هم سرایت کرد. با اعتصاب غذای زنان زندانی سیاسی و حمایت تشکل دادخواهان و فعالین کارگری و معلمان و دانشجویان ۱۷ دانشگاه یکباره به جنبشی وسیع بر علیه اعدام در داخل کشور تبدیل شد. در فاصله کوتاهی اعتصاب غذا به ایده اعتصاب عمومی علیه اعدام ارتقاء پیدا کرد و توسط گوهر عشقی فراخوان داده شد. از سوی دیگر زمزمه اعتصاب عمومی در کردستان که از سوی خانواده های زندانیان سیاسی تحت اعدام دنبال میشد و کارزار ما هم با آنها همراهی میکرد بالا گرفت و با ابتکار نهادهای مدنی و فعالین و خانواده ها سرانجام احزاب سیاسی مختلف فعال در کردستان هم فراخوان به اعتصاب دادند. این اعتصاب با موفقیت صورت گرفت و همه جا روحیه ها را بالا برد و صفوف را متحد تر کرد و حتی الهام بخش اعتصاب در شهر کوچکی چون سمیرم شد.

نکته مهمتر شاید این است که همه اینها بنظر میرسد تازه سرآغاز یک حرکت وسیعتر و کوبنده تر علیه اعدام ها در ایران باشد. الان زندانیان قزلحصار اعلام کرده اند هر “سه شنبه سیاه” که جمهوری اسلامی اعدام میکند دست به اعتصاب میزنند. و این مورد استقبال قرار گرفته است. اکنون به نسبت سه چهار هفته پیش که کارزار جهانی نه به اعدام شروع شد، اوضاع فرق کرده است و صف وسیع و اجتماعی هم در داخل و هم در خارج علیه اعدام بپاخاسته و همه نشانه ها حاکی است که این صف قوی تر و تاثیرگذار تر میشود.

کیوان جاوید: این اعتراضات وسیع و سازمان یافته که طیف های گوناگونی از افراد و نهادها را با گرایشات سیاسی متفاوت در بر می گیرد چه تاثیر بر روحیه مبارزاتی در ایران دارد؟

مصطفی صابر: راستش سوال را میشود از آنطرف هم طرح کرد. برای مثال میشود پرسید اعلام اعتصاب غذای زنان زندانی سیاسی در ایران چه تاثیری بر روحیه مبارزاتی فعالین در خارج کشور داشته است؟ میخواهم بگویم در این جنبش وسیع علیه اعدام که چون آتش سرکشی سربلند کرده است بروشنی میتوان دید که حوزه خارج و حوزه داخل جامعه ایران بر هم تاثیر متقابل دارند. چه بسی فراخوان کارزار جهانی نه به اعدام به همه احزاب سیاسی ایران بویژه کردستان برای تدارک به اعتصاب مورد توجه فعالین داخل قرار گرفته باشد و قطعا فراخوان گوهر عشقی به اعتصاب علیه اعدام بر فعالیت های ما در خارج کشور تاثیر مثبتی داشت.

یک نکته دیگر که اشاره کردید خیلی مهم است. کارزار جهانی نه به اعدام در ایران که من فقط عضوی از آن هستم و اینجا هم به همین عنوان حرف میزنم، فعالین بسیاری با گرایشات مختلف سیاسی و ایدئولوژیکی و حزبی را در برمیگیرد. اینجا تلاش همه مستقل از هرگونه تعلقی فقط و فقط علیه اعدام است. این نوع جدیدی از اتحاد و همبستگی است که میتواند الگویی برای عمل مشترک نیروهای سیاسی و فعالین مختلف در عرصه های دیگر هم بشود. این به نوبه خود روحیه بخش بوده است.
کیوان جاوید: در ایران چگونه می شود موانع را عقب راند و جنبش علیه اعدام را گسترش داد و به خیابان کشاند. چه قدمهایی باید برداشته شود تا این مبارزه از این که هست گسترده تر شود؟

مصطفی صابر: اگر بخواهم کوتاه بگویم، بنظرم باید گفتمان اعتصاب عمومی علیه اعدام ها را گسترش داد. باید توده های وسیع را به مبارزه علیه اعدام و متوقف کردن اعدام ها در ایران کشاند. این البته تلاش توامان داخل و خارج کشوری را می طلبد. باید از یکسو افکار عمومی جهان علیه اعدام ها در ایران را بسیج کرد و از سوی دیگر برپایی اعتصاب های هشداری کوتاه مدت، اعتصاب های شهری و منطقه ای در اعتراض به اعدام را در ایران به یک گفتمان وسیع تبدیل کرد. باید حکومت جلاد اسلامی بفهمد که با هر اعدام جامعه یک گام به آمادگی برای برپایی اعتصاب عمومی نزدیک تر میشود. یک چنین تلاشی زمینه را مساعد می کند که حرکات ابتکاری و خودجوشی در هرجا علیه اعدام سر بلند کند.