نشریه ژورنال شماره ۱۱۰۲ – فایل پی دی اف – ویژه تلفن همراه
زهرا افتخارزاده، بنیانگذار خانه امن آتنا در گفتوگو با روزنامه هممیهن با اشاره به اینکه ۶۵ تا ۷۰ درصد زنان خشونتدیده، تجربه خشونت را در دوران بارداری داشتهاند، گفت: “این خشونتها گاه بیپرواترین شکل خشونت خانگی است.”
به خبر نگاه میکنم و نمیدانم چگونه خشم و اندوهم را مهار کنم. تصویر زنان حامل جنین، حامل زندگی، حامل تداوم نسل بشر جلوی چشمم به صف میشوند. تصویر زنانی که پیوندی بسیار عمیق و غیر قابل توضیح با موجودی که از وجود آنها تغذیه میشود تا با بدنیا آوردنش جهان را زیباتر ببینیم و انسانیت را عاشقانهتر دوست بداریم. زن و زندگی در هم آمیخته میشوند. جهان مفهومتر میشود و نوع دوستی میتواند شکل زیباتر و ظریفتری بگیرد.
زنِ حامله همیشه میتواند دوست داشتنی تر باشد. مگر نه اینکه دنیایی در او در حال تکوین است، دنیایی به زیبایی خلق یک ستاره، یک کهکشان، یا باز شدن غنچه یک گل. شاید سادهتر هم میشد گفت. دیدن یک قطره آب از تبخیر بخار بر برگ یک گیاه در دل جنگل. این همه زندگی است. این زندگی انسانی اما در دل مادر، از وجود زن شکل میگیرد.
آنگاه کابوس شکل میگیرد. تجاوز در زمان بارداری، کتک خوردن در حین حاملگی ضربات مشت به سر و صورت و دستهای مادری که محکم شکمش را گرفته است تا جنین دلبندش صدمه نبیند. چه باک که صورت زیر ضربات مشت از شکل بیفتد و به سر ضربات سنگین وارد شود. اینجا فقط با جنین محافظت کرد و مادر چنین میکند.
مقصر مستقیم مردی است که کتک میزند. نمیشود گفت او جانوری درنده است. جانوران نر از تولهها و بچهها و مادههای خود محافظت میکنند. شاید مقصر ذات بشر باشد. درندهتر از هر موجودی، خونخوارتر و بی رحم تر از همه موجودات. اینطور است؟ خیر حقیقت بشری این درنده خویی نیست. زهرا افتخارزاده میگوید: “زنان گفتهاند در دوران بارداری نمیتوانند مثل قبل فرار یا مقابله کنند، چون باید از خود و جنینشان همزمان مراقبت کنند، به همین دلیل احساس نیاز بیشتری به حمایت دارند. نبود این حمایت بیرونی، آنها را بیشتر در موقعیت ضعف قرار میدهد.
درخت این همه خشونت توسط مذهب و با سیستم حاکم آبیاری میشود. اگر چنین نبود میشد فوراً اوضاع را تغییر داد تا هیچ زنی مورد خشونت واقع نشود. برای نجات بشریت، زنان و کودکان و خودمان به سلاح انسانیت مسلح شویم.